ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ
Εάν θέλουμε να προχωράμε στη ζωή μας χωρίς να μαζεύονται τα εμπόδια στο διάβα μας και να χρειάζονται μετά υπερβάσεις για να τα ξεπερνάμε, καλούμαστε να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι και να συμβαδίζουμε με τα δεδομένα της εποχής στην οποία βρισκόμαστε. Αλλιώς θα μοιάζει σαν να γυρίζει η γη κι εμείς θα περπατάμε αντίθετα, πηγαίνοντας πίσω-πίσω στο χρόνο…
Έτσι και στο ποδόσφαιρο, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις, κυρίως όσον αφορά στην προπονητική. Προπονητές οι οποίοι δεν σπάζουν τα καλούπια της «παλαιάς κοπής», δεν συμβαδίζουν με τα δεδομένα του 21ου αιώνα και παραμένουν πιστοί σε φιλοσοφίες περασμένων πενταετιών-δεκαετιών, κάποια στιγμή οι τακτικές κι οι γνώσεις τους χάνονται στα βάθη του χρόνου. Διότι αν δεν εξελίσσονται, η «μπογιά» τους θα περάσει και θα έλθει μια στιγμή που σπάνια θα γυρίζει κανείς να τους δει για να τους δώσει δουλειά.
Το ίδιο ισχύει και για τους ποδοσφαιριστές, σε άλλους τομείς βέβαια, όπως ο τρόπος που προπονούνται, γυμνάζονται, τι μηχανήματα της σύγχρονης τεχνολογίας χρησιμοποιούν, πως μορφώνονται και με ποιες μεθόδους για να βελτιώσουν τις ικανότητές τους, και άλλα πολλά.
Τέτοιος προπονητής, που αρμόζει στην εποχή που ζούμε και που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο, είναι ο Σάββας Πουρσαϊτίδης της Νέας Σαλαμίνας. Ένας προπονητής «λαχείο» για την ομάδα της Αμμοχώστου στον οποίο οφείλεται η «μερίδα του λέοντος» για τη φετινή εκπληκτική πορεία των ερυθρόλευκων. Ένας προπονητής-«κόσμημα» κυρίως για το κυπριακό ποδόσφαιρο και όσοι παραδειγματίζονται από αυτόν, μόνο καλά έχουν να κερδίσουν. «Είναι εκκεντρικός και ιδιόρρυθμος», λένε πολλοί, χωρίς να γνωρίζουμε εάν έχουν δίκαιο ή όχι. Αλήθεια, ας μας απαντήσει κάποιος, εάν υπάρχει επιτυχημένος άνθρωπος στο ποδόσφαιρο που να μην έχει αυτά τα χαρακτηριστικά όταν θέλει να γίνεται σωστά η δουλειά του. Ίσως κανείς…
Κάπου εδώ να αναφέρουμε και κάποια σημαντικά πράγματα για τον Ελλαδίτη τεχνικό, ο οποίος να μην ξεχνάμε και σε πόσο υψηλό επίπεδο αγωνίστηκε ως ποδοσφαιριστής, πού έφθασε με Ολυμπιακό Πειραιώς, Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ και από ποιούς σπουδαίους προπονητές αποκόμισε γνώσεις (Ντούσαν Μπάγεβιτς, Τιμούρ Κετσπάγια, Ιβάν Γιοβάνοβιτς).
Ο Πουρσαϊτίδης, που λέτε, είναι προπονητής ο οποίος αξιοποιεί στον καλύτερο δυνατό βαθμό κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή του για να αναλύει ποδοσφαιριστές και αντιπάλους, να προπονεί τους παίκτες του με τρόπο που αυτοί θα μαθαίνουν και θα βελτιώνονται καθημερινώς και να λειτουργούν θετικά στο γήπεδο. Να επιλέγει πολύ καλούς συνεργάτες με τους οποίους να υπάρχει αλληλοβοήθεια, αλληλοκατανόηση, αλληλοστήριξη και ουσιαστική συνεργασία για να κυλάνε όλα ομαλά. Γι’ αυτό δημιούργησε μία εξαιρετική ομάδα με βάση τον μικρό προϋπολογισμό της.
Χρειάζονται τα δάκτυλα και των δύο χεριών για να μετρηθούν τα καλά που διαθέτει ως προπονητής ο Πουρσαϊτίδης. Όλα αυτά, ξέχωρα από το γεγονός πως από τότε που ανέλαβε τη Νέα Σαλαμίνα δεν υπάρχουν αδικημένοι ποδοσφαιριστές. Οι βασικοί… βασικοί και οι παγκίτες μοιράζονται τις ευκαιρίες τους, πλην ελαχίστων περιπτώσεων που και γι’ αυτές, όση μουρμούρα κι αν προκύπτει από την κερκίδα, υπάρχουν λόγοι. Βλέπετε, είναι τεχνικός για τον οποίο ο καλός χαρακτήρας, η σοβαρότητα κι η πειθαρχία, είναι χαρακτηριστικά πρωτεύοντα για τις επιλογές του στις μετεγγραφές και στα παιχνίδια.
Ουδείς αμφισβητεί πως όλοι οι προπονητές έχουν τις εμμονές τους και ότι μερικοί δουλεύουν και αξιοποιούν το ρόστερ ανάλογα με τις προτιμήσεις του κόσμου, τα «θέλω» κάποιων παραγόντων, συνεργατών τους (π.χ. τεχνικοί διευθυντές) και ατζέντηδων για να γλιτώσουν… τον καβγά που συνηθίζεται να λέμε. Το ποδόσφαιρο δεν είναι έτσι όμως, μόνο στην Κύπρο υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις και σε άλλα παρακμιακά πρωταθλήματα. Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις ευρωπαϊκές επιτυχίες μερικών από τις μεγάλες μας ομάδες.
Ένα άλλο πράγμα που είτε αγαπάς στον Σάββα Πουρσαϊτίδη, είτε σε κάνει να τον αντιπαθείς, είναι πολλές φορές οι αφοπλιστικές απαντήσεις του σε ερωτήσεις που του υποβάλλονται σε συνεντεύξεις Τύπου και πραγματικά λυπάμαι που το αναφέρω, αλλά ξεγυμνώνουν την νοοτροπία του κυπριακού ποδοσφαιρικού λαού. Των οπαδών αλλά και του σιναφιού μας. Και μπράβο του, διότι βλέπει τα πράγματα ρεαλιστικά, σοβαρά και δεν κωλώνει να την πει με έντονο τρόπο σε αθλητικούς συντάκτες, όταν του υποβληθούν ερωτήσεις που μόνο λαϊκιστές οπαδοί θα μπορούσαν να του υποβάλουν.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Πουρσαϊτίδης είναι ο μοναδικός προπονητής ο οποίος τόνισε δημόσια ότι δεν θεωρεί νεαρό έναν 19χρονο ποδοσφαιριστή. Άπειρος ναι (η αναφορά στον Ορφέα Λύτρα), νεαρός όχι. Μόνο στην Κύπρο οι παίκτες θεωρούνται νεαροί μέχρι τα 22-23 τους. Όσο για ερωτήσεις περί έλλειψης βαθμολογικού κινήτρου (άρα γιατί να παθιάζονται οι παίκτες;), είναι το λιγότερο αχρείαστες στο χώρο μας. Ας διερωτάται γι’ αυτά μόνο ο οπαδός. Εάν ο οπαδός οδηγείται σε τέτοια συμπεράσματα επειδή άλλοι προπονητές (και όχι ο Πουρσαϊτίδης) στο παρελθόν χαρίζονται σε συναδέλφους τους ή δίνουν οδηγίες στους παίκτες τους να παίζουν χαλαρά για να εξυπηρετηθούν φιλίες και σχέσεις εξάρτησης, δεν φταίει ο «Πούρσα» ή άλλοι προπονητές παρόμοιας νοοτροπίας.
Η Νέα Σαλαμίνα, ναι, έχασε με ανεβασμένα τα χέρια από τον ΑΠΟΕΛ (0-4), αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την έλλειψη βαθμολογικού κινήτρου. Κάποτε θα ερχόταν μία στιγμή που ο Πουρσαϊτίδης θα προέβαινε σε διαφοροποιήσεις για να εξαγάγει τα συμπεράσματά του για ορισμένους παίκτες, νεαρούς και μη, γιατί πρέπει να γνωρίζει πως θα κινηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι για τη διαμόρφωση του ρόστερ. Και θα συνεχίσει να το κάνει, αφού ελάχιστες αγωνιστικές απέμειναν (τέσσερις). Αυτό είναι λογικό να αποδυναμώσει κάπως την ομάδα…
Ο Πουρσαϊτίδης είναι ένα παράδειγμα προπονητή που αν αρχίσουν να πληθύνουν αυτοί οι οποίοι το μιμούνται με την καλή έννοια, το κυπριακό ποδόσφαιρο μόνο καλά πράγματα θα έχει να κερδίσει!