ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Η Ιστορία δεν μπορεί να είναι άδικη… Άδικοι κι ανεπαρκείς είναι οι κοινωνοί της Ιστορίας, ενδεχομένως κι οι καταγραφείς της. Κι αν πρόκειται για αθλητική ιστορία, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και το σινάφι μας, εμείς, οι αθλητικοί συντάκτες. Γι’ αυτό και φτάσαμε στο σημείο κατά καιρούς να αποθεώνουμε τους… σκάρτους και ΝΑ «ξεχνούμε» τους αγνούς, τους φωτεινούς, τους ανιδιοτελείς.
Έφυγε προχθές για το… μεγάλο ταξίδι (θα κηδευθεί αύριο στη Λεμεσό) ο Άντης Κωνσταντίνου. Ο «κύριος Άντης», ο «Άντης της Ανόρθωσης», όπως τον ήξεραν οι περισσότεροι. Αν ανέβαινες χθες στις εξέδρες του «Αντώνης Παπαδόπουλος» και ρωτούσες «ποιος είναι ο Άντης Κωνσταντίνου;», είναι αμφίβολο αν οι μισοί ξέρουν κάποια πράγματα, ενώ οι ηλικίας κάτω των 30 χρονών πιθανότατα θα σε κοιτούσαν με απορία. Αν ήταν Αμερικανός, θα έκαναν «standing ovation» κάθε φορά που έμπαινε στο στάδιο. Κι αν ήταν Εγγλέζος, κάθε φορά ο κόσμος θα χειροκροτούσε για ένα δεκάλεπτο!
Κι όμως, ο Άντης Κωνσταντίνου συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαίνουσες, στις μεγάλες προσωπικότητες στην 108ετή ιστορία του συλλόγου της Αμμοχώστου. Κι όχι μόνο για το απύθμενο ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Εντοπίστηκε και γαλουχήθηκε από τον μεγάλο δάσκαλο, στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου, τον Αντώνη Παπαδόπουλο, ο οποίος τον προώθησε στην πρώτη ομάδα στα 17 του χρόνια. Αναντικατάστατο στέλεχος της αποκαλούμενης «Γαλανόλευκης Θύελλας» και «Μεγάλης Κυρίας» κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 1965, σε ηλικία 27 ετών, έχοντας κερδίσει 5 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα και 2 ασπίδες!
Δεν θαυμάστηκε μόνο ο ποδοσφαιριστής. Περισσότερο εκτιμήθηκε ο άνθρωπος Άντης Κωνσταντίνου. Κι όταν ήρθαν τα δύσκολα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και τα δυσκολότερα της ανασυγκρότησης της Ανόρθωσης, διαπιστώθηκε το μεγαλείο του ανδρός. Πρόσφυγας στη Λεμεσό, με τέσσερα παιδιά, δεν μπορούσε να αρνηθεί στην προσπάθεια της πετοσφαιρικής «Κυρίας» να αναρριχηθεί και πάλι στην κορυφή. Το ’83 ανέλαβε γενικός αρχηγός του πετοσφαιρικού τμήματος κι επί εποχής του άρχισε η αναδιοργάνωση και τέθηκαν γερές βάσεις για τις μεγάλες επιτυχίες έως το τέλος της δεκαετίας (1985-89 τέσσερα συνεχή νταμπλ!).
Ο Άντης Κωνσταντίνου «έσπρωξε» και τα τέσσερα παιδιά του στον αθλητισμό. Δύο στο ποδόσφαιρο και δύο στο βόλεϊ. Ο Δώρος ήταν μεγάλος γκολτζής στον Παγκύπριο Νέας Υόρκης, ενώ επανήλθε στην «Κυρία» μετά τις σπουδές του κι αγωνίστηκε για μία τριετία περίπου ως κεντρικός αμυντικός. Στην πρωταθλήτρια τότε ομάδα βόλεϊ αγωνίστηκε και ο Δημήτρης που ήταν εξαιρετικός στην άμυνα. Ένας από τους προπονητές του, εκείνης της εποχής, μού έχει διηγηθεί την πιο παράξενη ιστορία που έχω ακούσει ποτέ στα γήπεδα: «Ήρθε ο κύριος Άντης και μου είπε “μη βάζεις τον Δημήτρη να παίζει, δεν θα ασχοληθεί με το άθλημα. Καλύτερα βάζε άλλα παιδιά”. Δεν μπορώ να καταλάβω, προτιμά να αδικούνται τα παιδιά του!».
Μία από τις μεγαλύτερες αρετές στον άνθρωπο είναι η γενναιοδωρία. Κι ο αείμνηστος Άντης Κωνσταντίνου, μία ανεξάντλητη ευγενική φυσιογνωμία -κι ακόμη περισσότερο η σύζυγός του, η κυρία Χριστίνα- ήταν πρωτίστως γενναιόδωρος κι ύστερα ένας ιδεολόγος και αθεράπευτος Αμμοχωστιανός.
