ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Εν έτει 2016, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή της φανέλας και του ρομαντισμού. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν/με όλοι οι ρομαντικοί της μπάλας, τόσο καλύτερο για όλους (μας). Τελευταία απτή απόδειξη η περίπτωση του Νούνο Ασίς, ο οποίος σύμφωνα με τα ρεπορτάζ προτάθηκε στην Ανόρθωση.
Ο Πορτογάλος μπορεί να λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Ομόνοιας και ο ίδιος να δέθηκε με τον σύλλογο της πρωτεύουσας, από τη στιγμή ωστόσο που η πόρτα των πρασίνων έκλεισε για τον 38χρόνο μέσο δεν είχε παρά να κοιτάξει κι αυτός το συμφέρον του. Να βρει κάπου να εργοδοτηθεί, για να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, έστω κι αν αρχικά είχε δηλώσει πως θα κρεμούσε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Ο Ασίς δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που επιβεβαιώνει την πιο πάνω άποψη. Αν ήταν μάλιστα να το προχωρήσω και ένα βήμα πάρα πέρα, θεωρώ πως ο Νούνο αν ήθελε θα μπορούσε να βρει ομάδα για να συνεχίσει την καριέρα του και στην πατρίδα του, προτίμησε όμως να ρίξει δίκτυα στην Κύπρο και στην Ανόρθωση για να δώσει «απαντήσεις».
Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο Ασίς έτσι έκρινε, έτσι αποφάσισε, έτσι έπραξε. Κι αν ο Ασίς αγωνίστηκε στην Ομόνοια για μια τετραετία (2012-16), τι να πει κανείς για την απόφαση του Κωνσταντίνου Χαραλαμπίδη, που μετά από 18 χρόνια, όπως ο ίδιος αποκάλυψε, πήρε τη μεγάλη απόφαση και συνεχίζει την καριέρα του στην ΑΕΚ.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο πως οι καιροί έχουν παρέλθει και δεν εξυπηρετεί σε τίποτα και κανένα να καθόμαστε και να διυλίζουμε τον κώνωπα για τέτοιου είδους φαινόμενα. Ο ποδοσφαιριστής του 2016, δεν έχει καμία σχέση και τίποτα κοινό με τον ποδοσφαιριστή του 1980, του ’90 ή ακόμα και του 2000. Δεν λέω, οι εξαιρέσεις στον κανόνα θα υπάρχουν, αφού άνθρωπος από άνθρωπο διαφέρει, αλλά αυτό δεν θα είναι –όπως ήταν παλιά- ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση του κανόνα.
Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η δουλειά του ποδοσφαιριστή έχει ημερομηνία λήξης και ο καθένας από αυτούς προσπαθεί και θέλει να κάνει το «κομπόδεμα» του. Όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι αυτό. Όλα τ’ άλλα αγαπητά μου παιδιά είναι για λαϊκή κατανώληση.
Capito; Si, si, να λέτε!