ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Είκοσι χρόνια πριν, οι οπαδοί της Ανόρθωσης είχαν πολλούς λόγους να υπερηφανεύονται για την ομάδα τους. Την καμάρωναν να διεκδικεί τον τίτλο –της περιόδου 1996-97– ξεδιπλώνοντας αρετές και ακολουθώντας μια πορεία επιτυχιών ανάλογη με το πρώτο της πρωτάθλημα στην προσφυγιά (1994-95).
Μια πλειάδα Κυπρίων διεθνών, μερικά άσημα τότε ταλέντα και ξένοι που έκαναν τη διαφορά, συνέθεταν ένα σύνολο που δικαίωνε τον πρωτοεμφανιζόμενο σε κυπριακό πάγκο Ντούσαν Μιτόσεβιτς. Με αιχμή του δόρατος έναν 33άρη… έφηβο γκολτζή: τον Σίνισα Γκόγκιτς.
Ένας μεγάλος σταρ με τον φοίνικα στη φανέλα αλλά και εφιάλτης για τους αντίπαλους αμυντικούς, που έχαιρε σεβασμού από όλους τους φιλάθλους. Ένας από τους σπουδαιότερους στράικερ που αγωνίστηκαν στα γήπεδά μας.
Το όνομα του οποίου ήρθε στο μυαλό του Ντούσαν Μπάγεβιτς, τέλη Ιανουαρίου του 1997. Ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού, βλέποντας τον Ίλια Ίβιτς να τίθεται νοκ άουτ λόγω τραυματισμού, αναζητούσε επειγόντως μια επιθετική λύση, ζητώντας την απόκτηση του Σέρβου με την κυπριακή υπηκοότητα, ώστε να μην χρειαστεί η κένωση θέσης ξένου από το ρόστερ.
Η προσφορά των 75.000 λιρών για εξάμηνο δανεισμό δεν έγινε αποδεχτή από την «Κυρία», όπως είχε γίνει γνωστό στις 31/1 εκείνου του έτους, ανακουφίζοντας τον κόσμο της. Διότι ο εκρηκτικός «Γκόγκα» είχε σημειώσει 14 τέρματα μέχρι τη 15η αγωνιστική, καθιστώντας πρωταγωνίστρια την ομάδα της Αμμοχώστου. Η ιστορία όμως δεν είχε τελειώσει…
Την επόμενη μέρα άρχισε να διαδίδεται η πληροφορία ότι το deal έγινε επειδή οι ερυθρόλευκοι επανήλθαν την τελευταία στιγμή με προσφορά 375.000 λιρών για ελευθέρα μετεγγραφή, συν 150 χιλιάρικα για τον παίκτη. Πριν καλά-καλά το συνειδητοποιήσουν οι κυανόλευκοι, το ίδιο απόγευμα, μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του «Αντώνης Παπαδόπουλος» έγινε αφορμή για να ταράξουν τα νερά στην ηρεμία μιας επίδοξης πρωταθλήτριας: «Καλή επιτυχία με τον Ολυμπιακό»…
Ο Γκόγκιτς βρισκόταν στο γήπεδο, όχι για να αγωνιστεί στην ενδεκάδα που θα αντιμετώπιζε τον Άρη αλλά για να αποχαιρετήσει το από το 1993 ποδοσφαιρικό του σπίτι, εισπράττοντας μαζικά το χειροκρότημα. Όχι όμως και η τότε διοίκηση, την απόφαση της οποίας γιούχαραν οι σχεδόν πέντε χιλιάδες οπαδοί που βρισκόντουσαν στις κερκίδες, εκφράζοντας ανησυχία για απώλεια της δυναμικής της ομάδας για τον τίτλο, καθώς είχε προηγηθεί το πλήγμα με τον Βέσκο Μιχάιλοβιτς.
Στο 90λεπτο που ακολούθησε, η Ανόρθωση έστησε σκηνικό πολιορκίας, έχασε ευκαιρίες όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να απαντήσει (με τον Βάσο Μελαναρκίτη) στο αιφνιδιαστικό 0-1 των πρασίνων της Λεμεσού (με τον Χατζηκωνσταντή). Το τελικό 1-1 αδικούσε την εμφάνιση της γηπεδούχου και συνάμα έβαζε λάδι στη φωτιά.
Μετά τη λήξη του ματς, έγινε το αδιαχώρητο στον χώρο στάθμευσης έξω από την ανατολική κερκίδα. Φωνές, απογοήτευση και διαμαρτυρίες από τους οπαδούς για την πώληση του Γκόγκιτς. Στενοί συνεργάτες του Κίκη Κωνσταντίνου, τον συμβούλευαν να αποφύγει την αντιπαράθεση, όμως ο πρόεδρος του συλλόγου απάντησε: «Θέλω να δω αυτούς που τα έχουν μαζί μου». Και στάθηκε στη μέση της εξωτερικής σκάλας και τους κοίταζε να του φωνάζουν με οργή.
Μετά από μερικά λεπτά, ακούστηκε να λέει: «Αυτή την αχαριστία, σε μένα και στον Γκόγκιτς, θα τη ξεχάσω. Το πρωτάθλημα όμως θα το πάρουμε και να μην το ξεχάσετε». Και αποχώρησε για τα γραφεία του συλλόγου. Στο τέλος της σεζόν, η Ανόρθωση των Παναγιώτου, Φουκαρή, Χαραλάμπους, Ιωάννου, Ανδρέου, Σταύρου, Πούννα, Μελαναρκίτη, Άρσεν Μιχάιλοβιτς, Σάσα Γιοβάνοβιτς, Νεοκλέους και άλλων, κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ήταν η πρώτη χρονιά της δυναστείας του Μιτόσεβιτς.
Όπως παράλληλα και η αρχή μιας χρυσής εποχής για τον «Γκόγκα» με τον ΟΣΦΠ, η απόδοση και τα γκολ του οποίου υπέγραψαν τίτλους, ευρωπαϊκές επιτυχίες και έδωσαν την καλύτερη απάντηση για τα «περήφανα γηρατειά», μέχρι και το έτος 2000…