ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Πέρασε απ’ το μυαλό μου να γράψω για την… περηφάνια που αισθάνεται ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης για το ποδόσφαιρό μας. Προχθές το πρωί ο πρόεδρος της ΚΟΠ αποθέωνε και επαινούσε την κυπριακή διαιτησία και το βράδυ στην κοπή της βασιλόπιτας, εξέφραζε την περηφάνια του για το μοντέλο του πρωταθλήματος και χαιρόταν για το ποδόσφαιρο που έχουμε!
Λες κι έχουν περάσει χρόνια από τότε που μάζεψε τους προέδρους των σωματείων και τους ανακοίνωσε ότι η ΟΥΕΦΑ λέει –επί λέξει– ότι η Κύπρος είναι κοντά στην Αλβανία σε επίπεδο στημένων αγώνων. Έχουμε «σχεδόν κατεστραμμένο ποδόσφαιρο», είχε πει μόλις πριν από δύο μήνες ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης, ενώ ο Μάριος Λευκαρίτης τόνιζε ότι ορισμένοι στον βωμό του χρήματος πάνε να καταστρέψουν το ποδόσφαιρο!
Ήταν τότε που ο αντιπρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, όταν ενημερώθηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, είχε πει: «Όταν άκουσα και μου εξήγησαν τι γίνεται στο κυπριακό ποδόσφαιρο, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί». Κι όλα αυτά ένα δίμηνο πριν από την… απέραντη περηφάνια που αισθάνεται σήμερα ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης. Μάλλον δεν αξίζει να το συνεχίσω…
Θα μπορούσα να γράψω, λίγες ώρες πριν τη Γενική Συνέλευση και για τα διοικητικά της Ανόρθωσης. Έχουμε καιρό να παρακολουθήσουμε τέτοιας ποιότητας θέατρο του παραλόγου. Οι νυν διοικούντες μάλλον έχουν βραχυκυκλωθεί, κάποιοι άλλοι που θέλουν να αναλάβουν προτιμούν να… μη φαίνονται (!) κι ο Ανδρέας Παντελή ήθελε, αλλά έβαλε όρους να πάρει την ομάδα για τριάμισι χρόνια, αλλά να μην μπει στη διαδικασία «αξιολόγησης» από τα μέλη! Λες και πας να πάρεις κοστούμι και γραβάτα! Για τριάμισι χρόνια… Πάλι καλά που δεν σηκώθηκαν από τον τάφο οι ιστορικοί ηγέτες της Ανόρθωσης, να τους αρχίσουν όλους στα χαστούκια. Και μένω έως εδώ, παρακάτω δεν αξίζει…
Χίλια τοις εκατό, μεγαλύτερη αξία έχει η προσπάθεια εκατοντάδων, χιλιάδων αθλητών και αθλητριών που πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας ξημεροβραδιάζονται στα γήπεδα, κι έχουν να περάσουν κι ένα σωρό απρόσμενες περιπέτειες και πανύψηλα εμπόδια. Μόνο και μόνο για την αγάπη τους για τον αθλητισμό, για το άθλημά τους, την ομάδα τους. Όπως η Άντρεα (με τον αριθμό 10 στη φωτογραφία) για παράδειγμα.
Κόρη ενός θρύλου του κυπριακού βόλεϊ, του Πέτρου Κοντού, κληρονόμησε το ταλέντο κι από πολύ νωρίς βρέθηκε στα γήπεδα. Κι ενώ προδιαγραφόταν μία λαμπρή καριέρα με συμμετοχές στις εθνικές ομάδες, δύο χρόνια πριν, ήρθε η πρώτη ατυχία που την οδήγησε στο χειρουργείο. Δούλεψε όμως σκληρά και επανήλθε.
Αριστούχος στα μαθήματα, μετακόμισε στη Λευκωσία για τις σπουδές της κι επιχείρησε μία νέα αρχή. Πριν καλά-καλά αρχίσει η περσινή σεζόν, η κακιά στιγμή έφερε μεγάλη ζημιά στο γόνατο. Νέο χειρουργείο, χιαστών συνδέσμων αυτή τη φορά. Μόνο που η Άντρεα είναι σκληρό καρύδι. Αποκατάσταση, φυσιοθεραπείες, ατέλειωτες ώρες επίπονης προσπάθειας για να είναι παρούσα στο προσκλητήριο της τρέχουσας περιόδου.
Κι ήταν εκεί, χαμογελαστή όπως πάντα, πεισμωμένη και χαρούμενη διότι έκανε αυτό που αγαπούσε. Προχθές στα τελευταία δευτερόλεπτα της προπόνησης, η κακιά στιγμή, και πάλι… Εξάρθρωση αστραγάλου. «Η χειρότερη εικόνα που είδα ποτέ», σχολίασε ο κύριος Σωτήρης που είναι στα γήπεδα, καθημερινά, εδώ και 30 χρόνια κι όλες οι παίκτριες είναι σαν παιδιά του.
Αυτή τη φορά, μάλλον θα γλιτώσει το νυστέρι, αλλά απαιτείται εκ νέου μία επίπονη και μοναχική διαδρομή. Ο θεός να της δίνει δύναμη, αλλά από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι η Άντρεα Κοντού είναι δυνατή, πιο δυνατή από τις συμπαίκτριές της που έβαλαν τα κλάματα, θα παλέψει και σύντομα θα είναι και πάλι στα γήπεδα.
Μόνο θαυμασμός γι’ αυτό το κορίτσι και τίποτε άλλο. Θαυμασμός για την ψυχική της δύναμη, για την αφοσίωσή της, για την επιμονή της, επειδή ως άνθρωπος είναι διαμάντι και παράδειγμα. Μόνο που υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες Άντρεες στον αθλητισμό μας, αλλά λόγω της αρρωστημένης μας νοοτροπίας, δεν έρχονται στην πρώτη γραμμή, εκεί όπου συνήθως –δυστυχώς– κυριαρχούν οι ψεύτικοι, οι επιτήδειοι και οι καιροσκόποι.
Καλή δύναμη, λοιπόν, και μία απολογία σε όλους τους αφανείς ήρωες του αθλητισμού μας, τους αθλητές και τις αθλήτριες που υπηρετούν τον αγνό αθλητισμό, που υπηρετούν αξίες και ιδανικά που δεν βρίσκεις στα φωτεινά παράθυρα και στους προβολείς της αθλητικής μας καθημερινότητας.