ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Θα ‘χει ατμόσφαιρα σήμερα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Πάλι καλά. Να θυμόμαστε λίγο και τα… νιάτα μας. Σαν τον παλιό καλό καιρό που τα ντέρμπι δεν ήταν μόνο τηλεοπτικά και στα χαρτιά, αλλά ήταν σημείο αναφοράς για τους ποδοσφαιρόφιλους, με γεμάτες τις εξέδρες.
Ώς εδώ όλα καλά. Απ’ εκεί και πέρα, πολύ φοβάμαι ότι μπαίνουμε στη ζώνη της υπερβολής. Για την Ανόρθωση θα είναι ο πέμπτος αγώνας στην τρέχουσα σεζόν και για την Ομόνοια ο έκτος. Σε ένα μαραθώνιο 32 αγωνιστικών. Αν προσμετρήσουμε και τις διακοπές του πρωταθλήματος, καλά – καλά οι ομάδες δεν έχουν ζεσταθεί ακόμη. Επομένως, το αποτέλεσμα της αναμέτρησης θα είναι τροχιοδεικτικό της συγκεκριμένης στιγμής και τίποτα παραπάνω. Η νικήτρια ομάδα θα ενισχύσει τη δυναμική της για τη συνέχεια, θα ζεστάνει ακόμη περισσότερο τον κόσμο της και κάπου εκεί ολοκληρώνεται το κεφάλαιο της σωστής αξιολόγησης της αναμέτρησης.
Ένα τρίποντο τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ουδέποτε έδωσε διαβατήριο διεκδίκησης του τίτλου, ούτε και η ήττα ήταν τροχοπέδη στα όνειρα και τις φιλοδοξίες του οποιουδήποτε. Θεωρητικά «είναι κάτι παραπάνω από ένα τρίποντο», αλλά πρακτικά θα έχει την ίδια αξία στη βαθμολογία αν στην επόμενη αγωνιστική η Ανόρθωση νικήσει τη Δόξα ή η Ομόνοια νικήσει τον Ολυμπιακό. Τόσο απλά…
Επειδή μας αρέσει η υπερβολή, φιλική συμβουλή: Ακούστε… βερεσέ τα σχόλια τύπου «ο προπονητής μας έκανε ματ στον αντίπαλο», «είναι φανερό ότι το γκολ ήταν δουλεμένο στην προπόνηση» και το ακόμη πιο… διαχρονικό «έχουμε δύο ισάξιους παίκτες σε κάθε θέση της ενδεκάδας». Κι αντίστοιχα, βέβαια, έπεα πτερόεντα θα ‘ναι οι ατάκες τύπου «κάθε χρόνο μία από τα ίδια» και «τον Δεκέμβριο θα παίζουμε για να μπούμε εξάδα».
Είναι διάχυτη η εκτίμηση ότι το ποδόσφαιρό μας θέλει πρωταγωνίστριες και την Ανόρθωση και την Ομόνοια. Κυρίως λόγω όγκου οπαδών. Οι φίλοι των δύο ομάδων πάνε στο γήπεδο διότι διαπιστώνουν ότι ξημερώνουν καλύτερες μέρες για τις ομάδες τους. Ούτε η κάρτα φιλάθλου είναι πανύψηλο εμπόδιο ούτε οι τηλεοπτικές μεταδόσεις ούτε τα χάλια των γηπέδων μας. Το μόνο που άλλαξε είναι η βαθμολογική τους συγκομιδή και η υγεία που εκπέμπουν ως οικοδομήματα λόγω Κετσπάγια και Πουλλαΐδη και λόγω Παπασταύρου και Μπεργκ, αντίστοιχα.
Μέχρι να εμπεδώσουμε ότι η κάρτα φιλάθλου είναι απλά ένας κρίκος στην τεράστια αλυσίδα των προβλημάτων που μειώνουν την προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα, θα ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Και το χειρότερο; Χάνεται πολύτιμος χρόνος. Κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι θα έχουμε αύξηση εισιτηρίων αν το κλειστό κύκλωμα εντοπίσει ποιος πέταξε πλαστικό ποτήρι στην Αρένα και ποιος προπηλάκισε στο Παραλίμνι…
