ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Σε άλλο ένα ματς των πλέι οφ, η εμφάνιση της Ανόρθωσης δεν χρήζει ανάλυσης. Η εικόνα μίλησε από μόνη της και ήταν πεντακάθαρη: Αδιαφορία. Από εδώ αρχίζουν όλα.
Από εδώ κάνει ο Κόπριβετς ένα «δώρο» δυσανάλογο της εμπειρίας του. Από εδώ ο Αβραάμ δεν ξέρει τι του γίνεται βάζοντας αυτογκόλ μετά από μακρινή σέντρα αντιπάλου (Τέτε).
Από εδώ, οι Κουλούρης και Ορλάντι εντός μικρής περιοχής και φάτσα με τον Τόνιο, προσπαθούν να σουτάρουν και πιάνουν αέρα. Από εδώ, η ομάδα γενικότερα δείχνει σημάδια αποσύνθεσης όταν μένει πίσω στο σκορ. Με άμυνα ευάλωτη στο μοιραίο λάθος, με προβλέψιμη ανάπτυξη, με ένα Μαρτίνες που σε ένα παιχνίδι εντυπωσιάζει και σε τέσσερα χρονοτριβεί για να λήξει η υποσχετική του.
Όταν ο Λαΐφης, η ψυχή της «Κυρίας» και ένα από τα καλύτερα παιδιά, χάνει τη συγκέντρωσή του, εκνευρίζεται και σε μια κακή στιγμή κλοτσά εκτός φάσης (στην προκειμένη περίπτωση τον Τρισκόφσκι), ενέργεια για την οποία σίγουρα θα μετάνιωσε, πάει να πει πως επικρατεί το αίσθημα στα ενδότερα της ομάδας πως «όλα έχουν τελειώσει».
Όχι μόνο λόγω των αδιόρθωτων αγωνιστικών προβλημάτων και των χιλιοειπωμένων λανθασμένων επιλογών, αλλά και γιατί η διοίκηση αδυνατεί να πάρει τον έλεγχο του ποδοσφαιρικού τμήματος. Εκκρεμότητες, χρονοτριβή, απόσταση και παίκτες οι οποίοι δεν ξέρουν αν μένουν ή φεύγουν ή αν ψάχνονται.
Άλλη μια σεζόν που άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, καταστράφηκε στην τελική ευθεία και εκτός απροόπτου θα αυξήσει στα τρία χρόνια την απουσία της Ανόρθωσης από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Με την αιτιολογία (επί της ουσίας δικαιολογία) πως η οικονομική στενότητα δεν μπορεί να εγγυηθεί την αγωνιστική επιτυχία.