Toυς στίχους από το τραγούδι «Λεμεσός» του Ντιμίτρι το οποίο χρονολογείται από το 1998, ανάρτησαν στη σελίδα τους στο Facebook οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΛ. Μάλιστα, η ανάρτηση «συνοδεύεται» από μία ιδιαίτερη φωτογραφία. Σε αυτήν επεικονίζεται μία ξανθιά καλλονή, στη διάβαση έξω από το καλοκαιρινό κλαμπ Breeze στον παραλιακό δρόμο της τουριστικής Λεμεσού.
Στο βάθος πάρα πολλοί ΑΕΛίστες οι οποίοι στο πλαίσιο της πορείας τους σταμάτησαν στη διάβαση για να περάσει η κοπελιά που βλέπετε, η οποία άφησε αρκετούς με το στόμα ανοικτό. Όλα αυτά την περασμένη Παρασκευή, μέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η φιέστα της κατάκτησης του κυπέλλου στον Εναέριο, μεγάλη πορεία από τους ΑΕΛίστες, καθώς και το opening του Βreeze!
Αναλυτικά οι στίχοι και το τραγούδι:
«Μέρα με τη μέρα τριπάρω και φρικάρω
Με τα λάθη μου τα πάθη μου την ξάπλα δε γουστάρω
Συνέχεια προσπαθώ την Λεμεσό να καταλάβω
Απ’ το δικό της το γλυκό κρασί πιστά να μεταλάβω
Ξεκινάω την ημέρα τριγυρνώντας τα καφέ
Με μια δόση καφείνης μου φεύγει και το στρές
Το βραδάκι προχωράω σαν πιστός εις τα μπαράκια
Με “Ιάκωβο Δανιήλ” και γαλλικά τα τσιγαράκια
Συνεχίζω και στα κλαμπ με τον μπάσσο στο στομάχι
Με την μπάργουμαν μπροστά μου και τον διάβολο στη ράχη
Πιο αργά μες τα υπόγεια με αρτίστες και σουξέ
Πουλάω την ψυχή μου σ’ έναν έρωτα σικέ
Και τα πίνω και τα σπάω τα λεφτά μου τα χαλάω
Για το μέλλον, το παρόν, το παρελθόν που κουβαλάω
Και σαν βιάσει πια τη νύχτα το παρθένο το πρωί
Στην παραλία περιμένω την ολόχρυση αυγή
Λεμεσός, Λεμεσός
Κρασί καμάκι και ερωτισμός
Λεμεσός, Λεμεσός
Παρανομία και πληθωρισμός
Λεμεσός, Λεμεσός
Μαγκιά, μαγεία και Μεσόγειος
Λεμεσός, Λεμεσός
Με πουλάς μ’ απειλείς, με παιδεύεις μα εγώ σ’ αγαπώ
Θέλω κέφι, θέλω γλέντι, χαβαλέ και καρναβάλι
Μα τις μάσκες της ζωής τις φοράνε κάποιοι άλλοι
Βαρέθηκα τα λόγια για υπόκοσμο και βία
Τώρα μας έβγαλαν κι ανέκδοτα από την Λευκωσία
Εδώ Θεός, λαός και αίμα ζωντανεύουν τις καντάδες
Στα λιμάνια και στα γήπεδα, στις θάλασσες κι αλάνες
Κι εκεί που πάει να σβήσει η πίστη μες στις εκκλησιές
Των χουλιγκάνων οι μανάδες ανάβουνε λαμπάδες
Βάζω νερό μεσ’ τη φωτιά βάζω φωτιά μεσ’ το νερό
Γιατί δεν ξέρω πια αν είμαι θήραμα ή κυνηγός
Δεν ξέρω πια αν είμαι μουσικός ή εγκληματίας
Κι απ’ τις πολλές τις ενοχές πάει να μου σπάσει κι η καρδία
Μπορεί η ζωή που κάνω κάποια μέρα να με βλάψει
Μα αυτό που νιώθω μέσα μου δεν πρόκειται ν αλλάξει
Δυο είναι τα μέρη που ποτέ μου δεν ξεχνώ
Το ένα η Βοσνία και το άλλο η Λεμεσός
Λεμεσός, Λεμεσός…
Εδώ δεν είναι η Αθήνα, εδώ είναι η Λεμεσός
Εδώ δεν είναι το Λονδίνο, εδώ είναι η Λεμεσός
Εδώ δεν είναι το Λας βέγκας, εδώ είναι η Λεμεσός
Εδώ δεν είναι το Σικάγο, εδώ είναι η Λεμεσός
Λεμεσός, Λεμεσός, Λεμεσός…».