ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Πάει λίγος καιρός που ήθελα να ασχοληθώ με την ΑΕΛ, αλλά όλο και το ανέβαλλα. «Περίμενε λίγο ακόμα», έλεγα, «είναι νωρίς». Ο καιρός περνά –και πραγματικά, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γρήγορα- και η ΑΕΛ συνεχίζει να εντυπωσιάζει. Και ντέρμπι έδωσε και «away» παιχνίδια έδωσε και από νίκη σε νίκη πάει. Το αστείο ή το οξύμωρο αν προτιμάτε, είναι πως πολύ λίγοι δίνουν την απαιτούμενη σημασία στην ομάδα της Λεμεσού και δεν καταλαβαίνω το γιατί.
«Είναι νωρίς ακόμη», λέει ο ένας. «Δεν θα αντέξει», αντιτείνει ο άλλος. «Δεν είναι η ΑΕΛ για μεγάλα πράγματα», επιμένει κάποιος τρίτος και για να μην το βασανίζω πάει λέγοντας η κουβέντα. Κουβέντες του (ποδοσφαιρικού) καφενέ θα μου πείτε και κάπως έτσι τα βλέπω κι εγώ. Θυμάμαι τον Γιοβάνοβιτς, στον ΑΠΟΕΛ, τη σεζόν 2007-2008 (μετά την απομάκρυνση του Ουζουνίδη) ποτέ του, μα ποτέ του δεν είπε μεγάλη κουβέντα (αυτό βέβαια το έκανε και μετά τα κατορθώματα του 2009, άλλη ιστορία όμως αυτή) και στο τέλος, μπορεί να μην έσωσε τη χρονιά (η Ανόρθωση πήρε διά περιπάτου τον τίτλο), σήκωσε όμως το κύπελλο και από εκείνη τη σεζόν ο ΑΠΟΕΛ μπήκε σε πορεία εκτόξευσης. Κάπου εδώ κλείνει η παρένθεση και το παράδειγμα ΑΠΟΕΛ και επιστρέφω και πάλι στο αντικείμενο. Την ΑΕΛ. Η οποία ΑΕΛ θεωρώ, αλλά και πιστεύω έχει στο DNA της τον «ιό» των επιτυχιών και της διάκρισης και κυρίως της μεγάλης ομάδας.
Ο Ντούσαν Κέρκεζ, από την άλλη, έδειξε και απέδειξε πως ξέρει πολύ καλά την ομάδα στην οποία βρίσκεται, ξέρει τι του γίνεται και προπάντων τι θέλει. Φαίνεται στο γήπεδο εξάλλου και εδώ που τα λέμε δεν έχει σημασία μέχρι πού μπορεί να φτάσει φέτος η ΑΕΛ, αν και το σίγουρο είναι πως θα φτάσει εκεί που οι πιο πολλοί δεν το περίμεναν, ακόμα και ανάμεσα στους οπαδούς της.
Σημασία έχει πως ο Κέρκέζ «χτίζει» και δημιουργεί προϋποθέσεις στους γαλαζοκίτρινους. Νέα παιδιά, παιδιά με ταλέντο και προοπτική, ενώ δεν λείπει το κυπριακό στοιχείο από τις επιλογές του. Ο Βόσνιος, μάλιστα, ανέδειξε παίκτες οι οποίοι με τον Μπαλταζάρ βρίσκονταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ειδικά ο Τεσέιρα (στα στόπερ) και ο μικρός Ζντραφκόφσκι, δύο που έτσι πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό και σαν κι αυτούς υπάρχουν κι άλλοι.
Εν πάση περίπτωσει και για να μη μακρηγορώ, θεωρώ πως στην ΑΕΛ κάτι κάλο «ψήνεται» και επαναλαμβάνω ανεξάρτητα από την τελική κατάταξη που θα έχει η ομάδα. Εάν και εφόσον ο Κέρκεζ καταφέρει να διαχειριστεί με επιτυχία και να αξιοποιήσει (βελτιώνοντάς το) το υλικό που έχει στα χέρια του και να κρατήσει την ομάδα «ενωμένη» σαν οικογένεια (άλλο ένα από τα φετινά ατού των «λεόντων») η επιτυχία και η διάκριση κάποια στιγμή πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Άλλωστε γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως η επιτυχία δεν ήρθε ποτέ από τη μια μέρα στην άλλη.