ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Απλά και «καθαρά», ο Ολυμπιακός υπέταξε την ΑΕΛ, απογειώνοντας τους φίλους του. Κέρδισε με 4-2 και ασφαλώς, έχει το πάνω χέρι για την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 1990-91! Οι μαυροπράσινοι ήταν κυρίαρχοι, τουλάχιστον μέχρι το 89o λεπτό. Στο αμέσως επόμενο, οι φιλοξενούμενοι σκόραραν για δεύτερη φορά (Μαέ 90’) και ακολούθως, είδαν την μπάλα να χτυπά στο δοκάρι (Αβντιγιάι 90+1).
Το εν λόγω μικρό χρονικό διάστημα ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η ομάδα του Κέρκεζ. Στο υπόλοιπο, η εμφάνισή της δεν ανταποκρινόταν στις μεγάλες της δυνατότητες. Σε τέτοιο σημείο που πολλοί διερωτήθηκαν αν έβλεπαν στο γήπεδο την ομάδα που βρίσκεται μόλις στο -1 από την κορυφή της βαθμολογίας. Οι αλλαγές στη σύνθεσή της δεν αποτελούν δικαιολογία, αφού κι οι γηπεδούχοι είχαν νέα πρόσωπα στο βασικό τους σχήμα και ένα σωρό απουσίες.
Η θέση ότι ο Ολυμπιακός επικράτησε σχεδόν κατά κράτος, όχι μόνο δεν αποτελεί υπερβολή, αλλά ίσως και να αδικεί τους μαυροπράσινους, οι οποίοι άσκησαν πρωτοφανή πίεση στον αντίπαλο. Άλλωστε οι τέσσερις τελικές προσπάθειες εντός εστίας και τα τρία τέρματα στο πρώτο 45λεπτο, μιλούν από μόνα τους. Αυτή η εικόνα οφειλόταν κατά κύριο λόγο στο πάθος που διακατείχε τους γηπεδούχους και στις ποδοσφαιρικές αρετές που φανέρωσαν, στοιχεία τα οποία φάνηκαν από τα πρώτα στάδια του αγώνα. Σκόραραν στο 1’ λεπτό με τον Χάνι, στο 35΄με τον Κοστόφ, δεν σάστισαν όταν η αντίπαλος μείωσε με τον Αντάμοβιτς (43΄), με τον Χάνι να ξανασκοράρει (45+2΄).
Οι μέσοι και οι επιθετικοί των μαυροπρασίνων, γενικώς, πρέσαραν πολύ ψηλά κλείνοντας τον αντίπαλο, έβγαιναν πρώτοι στην μπάλα, είχαν συνεχή κίνηση, ενώ εκδήλωναν ταχύτατα τις επιθετικές τους προσπάθειες με κάθετες και διαγώνιες μπαλιές. Οι Σάλι, Σαρφό και Χάνι, ήταν στην κυριολεξία άπιαστοι. Συν και ο νεαρός Χαραλάμπους, σκόρερ του τέταρτου τέρματος, μετά από φοβερή ενέργεια (49΄).
Το σοβαρότερο πρόβλημα της ΑΕΛ εντοπίζεται στον χώρο της μεσαίας γραμμής, η οποία μέχρι χθες αποτελούσε ένα από τα μεγάλα της ατού. Το κέντρο, λοιπόν, δεν… τράβηξε και έτσι έμενε εκτεθειμένη η άμυνα, ενώ ταυτόχρονα η επίθεση ήταν αποκομμένη. Ασφαλώς στην κακή εικόνα των γαλαζοκιτρίνων συνέτεινε τα μέγιστα και το πρεσάρισμα των αντιπάλων, οι οποίοι υποχρέωσαν πολλές φορές τους παίκτες του Κέρκεζ σε λάθη. Πέρα από το γεγονός ότι οι γαλαζοκίτρινοι βρέθηκαν σε κακή μέρα, δεν είχαν «φλόγα» μέσα τους, σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους, οι οποίοι παρά το 4-1 δεν σταμάτησαν να επιζητούν το γκολ. Κάπου εκεί κρίθηκαν όλα…