ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Επειδή στην Κύπρο, πολύ συχνότερα δέρνουμε το σαμάρι παρά τον γάιδαρο, ήρθε η σειρά του Χριστάκη Χριστοφόρου να ντυθεί σάκος του μποξ και να δεχθεί τη μια γροθιά μετά την άλλη. Φυσικά και τον βαραίνει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την εκ του αποτελέσματος αρνητική εικόνα της Εθνικής επί των ημερών του. Αν όμως θέλουμε να κριτικάρουμε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα με γνώμονα την επιθυμία μας να γίνει ανταγωνιστικότερο και όχι σαν ένα μίζερο μικρομάγαζο, ας δούμε επιτέλους τη σφαιρική εικόνα.
Όταν δίνεις σε έναν οδηγό, ένα λεωφορείο, ζητώντας του να ανταγωνιστεί αυτοκίνητα κούρσας και στην πορεία δεν τα καταφέρνει, είτε θα αλλάζεις συνεχώς τον οδηγό και θα βλέπεις το ίδιο αποτέλεσμα είτε θα έρθει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως πρέπει να αλλάξεις όχημα. Στην προκειμένη περίπτωση, χρειαζόμαστε ένα νέο σχεδιασμό που θα αποσκοπεί στην αναβάθμιση του εγχώριου ποδοσφαιρικού προϊόντος. Η Κύπρος δεν στερείται ταλέντου και αξίας, όμως υστερεί στον εντοπισμό, στην ανάδειξη και στην καθιέρωσή του.
Πρώτοι στην πυραμίδα των ευθυνών φιγουράρουν οι κυπριακοί σύλλογοι. Κανείς άλλος. Το γεγονός ότι στις περισσότερες ομάδες ψάχνουμε Κύπριους βασικούς και δεν βρίσκουμε, αποτελεί επιλογή προπονητή και διοίκησης, όχι έλλειψη εγχώριου ταλέντου και ικανότητας. Το φαινόμενο συνδέεται εμμέσως πλην σαφώς με τον τζίρο των εκατομμυρίων ευρώ που πηγαινοέρχεται στον τόπο μας, παρέα με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις ποδοσφαιριστών.
Ένας εκλέκτορας στην Εθνική χρειάζεται πολύ περισσότερες επιλογές στη διάθεσή του, από βασικούς παίκτες στην ομάδα τους και ακόμα καλύτερα από παίκτες με την εμπειρία πιο ανταγωνιστικών πρωταθλημάτων. Όπως ο Κώστας Λαΐφης και ο Πιέρος Σωτηρίου, στους οποίους είχαν δώσει την ευκαιρία ο Άντρε Πάους και ο Τιμούρ Κετσπάγια αντίστοιχα. Τέτοια παραδείγματα, όταν περάσουν από την κατηγορία «εξαιρέσεις», στην κατηγορία «κανόνας», τότε ναι, θα μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις.
Οι ρεαλιστικοί στόχοι δεν καθορίζονται από τη δήλωση ενός παράγοντα της ΚΟΠ αλλά από το αγωνιστικό μας επίπεδο. Όταν οι Κύπριοι αναδεικνύονται με το σταγονόμετρο, άμα οι «εξαγωγές» μας είναι ελάχιστες και με τη νοοτροπία πως είναι δουλειά του ομοσπονδιακού τεχνικού να εμπνεύσει τους διεθνείς και όχι αυτονόητο καθήκον τους να εκπροσωπεύσουν επάξια ένα λαό, τότε δεν μας σώζει ούτε ο Μουρίνιο.
Σίγουρα, η πορεία της Εθνικής δεν ήταν πάντοτε μια ευθεία γραμμή, με ήττες-ταρίφες. Εποχές όπως του Πάμπου Χριστοδούλου και του Άγγελου Αναστασιάδη είχαν κερδίσει πολλούς εκτιμητές, αφού η μικρή Κύπρος είχε ορθώσει ανάστημα απέναντι σε ισχυρότερες χώρες. Δεν είχαμε όμως διάρκεια, καθώς η υποδομή μας δεν μπορούσε να αναδείξει τη μια καλή φουρνιά πίσω από την άλλη. Μείναμε, συνεπώς, μέχρι τις ευχάριστες εκπλήξεις, αφού επί της ουσίας δεν μπορούσαμε να κτίσουμε σταθερότητα. Το ισλανδικό θαύμα, αν θέλουμε και κάποιο κριτήριο, δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη.
Ζητήθηκαν μέτρα για να προστατευθεί το μέλλον της Εθνικής. Η ΚΟΠ έλαβε το μέτρο των δύο γηγενών στην αρχική ενδεκάδα των ομάδων και πολλές ομάδες επέλεξαν να πληρώνουν το πρόστιμο. Επίσης, άτομα εντός της ομοσπονδίας, εδώ και αρκετά χρόνια, τάχθηκαν υπέρ της πολιτικής των κυπριοποιήσεων πιστεύοντας πως έτσι θα επιλυθεί το πρόβλημα.
Αν θέλουμε λοιπόν να μην κοροϊδευόμαστε, όσο συνεχίζουμε να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο ως κυπριακό ποδόσφαιρο, οποιαδήποτε εξαγγελία για Γιούρο και Μουντιάλ, δεν θα αποτελεί ρεαλιστικό στόχο αλλά επιθυμία.
