ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
Όσο πάει ζεσταίνεται το πράμα για τη διαιτησία! Η αγωνιστική που πέρασε θύμισε κάτι από τα παλιά. Αρχίσαμε από το Σάββατο με «αιώνια» διαδικτυακή διαμάχη και συνεχίσαμε με τον απόηχο του ντέρμπι Απόλλων-ΑΠΟΕΛ. Και το… πανέρι είχε σχεδόν απ’ όλα: λεμεσιανό αίτημα για την -old time classic- κάθοδο ξένων διαιτητών, κόντρα Φανούριου-Νεκτάριου, ατάκα φωτιά του εκπροσώπου Τύπου των κυανόλευκων για τον Ολυμπιακό Πειραιώς και στη συνέχεια δημόσια συγγνώμη. Άστα να πάνε…
Τα λόγια, όμως, δεν κοστίζουν. Είναι τζάμπα. Το ίδιο και τα τιτιβίσματα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Βέβαια, κάποιες φορές έρχεται ο Αθλητικός Δικαστής και επιβάλλει πρόστιμα ή αποκλεισμούς από τα γήπεδα, όταν οι παράγοντες ή τα σωματεία πιάνουν τη διαιτησία στο στόμα τους ή στα… πλήκτρα τους. Τι είναι, όμως, μία τιμωρία μπροστά στο παιχνίδι των εντυπώσεων ή της άσκησης πίεσης προς τους ανθρώπους με τα μαύρα (που τώρα τελευταία φορούν και πιο φωτεινά χρώματα, για να είμαστε δίκαιοι);
Το θέμα, όμως, δεν είναι τι λες ή τι γράφεις για να γίνεσαι αρεστός στους οπαδούς της ομάδας, αλλά τι κάνεις. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, χάθηκε το μέτρημα των ανθρώπων που πολλά είπαν ή έγραψαν, αλλά λίγα έκαναν για το καλό του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Γι’ αυτό και κουράστηκε ο κόσμος μαζί τους.
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά το περασμένο Σάββατο είχαμε (μάλλον) την πιο ξενέρωτη επικοινωνιακή κόντρα ανάμεσα σε ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια με θέμα τη διαιτησία. Έγραφε ο ένας, έγραφε ο άλλος, αλλά πολύ λίγοι ασχολούνταν.
Και επειδή την ώρα του τιτιβισματοπόλεμου (χαρτοπόλεμος ήταν και πάει…) έτυχε να κυκλοφορώ και να έχω ανοικτά τα μάτια και τα αφτιά μου, στη Λευκωσία δεν ασχολείτο κανείς! Μα κανείς! Πού να συνέβαινε κάτι τέτοιο προ δεκαετίας; Θα ήταν το θέμα συζήτησης ανάμεσα σε παρέες, που μπορούσαν να χαλάσουν το Σαββατόβραδό τους για τον ΑΠΟΕΛ και την Ομόνοια.
Η απαξίωση, όμως, του κυπριακού ποδοσφαίρου δεν αποτελεί σημάδι του καιρού, που αποτυπώνεται και στα άδεια γήπεδα;