ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ
Η ανάδειξη ποδοσφαιριστών, είναι σαν το ορυκτό. Σαν το πετράδι, σαν το μέταλλο… Βρίσκεις το κοίτασμα, δημιουργείς το μεταλλείο ή το ορυχείο, ακολούθως πρέπει να μπεις στη διαδικασία της εξόρυξης και προτού διατεθεί προς πώληση το μέταλλο, το πετράδι, ή το ορυκτό, γίνεται η απαραίτητη επεξεργασία και κατεργασία. Η πιο πάνω διαδικασία στον δικό μας γραπτό λόγο, ίσως χαρακτηριστεί πολύ επιφανειακή. Δικαιολογημένα άλλωστε, ούτε μεταλλωρύχοι είμαστε, ούτε στον… πυρετό του χρυσού ζούμε.
Πάμε να μπούμε στο ψητό. Στην Κύπρο, μείναμε στα… ορυχεία και στα μεταλλεία. Δηλαδή στις ακαδημίες. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά ονειρεύονται ποδοσφαιρική καριέρα. Αρχίζουν προπονήσεις σε ακαδημίες και οι γονείς -μπορώντας και μη-, πληρώνουν κάθε μήνα ένα σεβαστό ποσό για να πραγματοποιηθεί το όνειρο των παιδιών τους. Και θες να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο όταν σε μια σταλιά τόπο υπάρχει από παιδική ηλικία τόσο μεγάλη λατρεία για το ποδόσφαιρο, αλλά οι σύλλογοι δεν μπορούν να… εξορύξουν τα δικά τους ταλέντα με προοπτική ανάδειξης, διάκρισης και πώλησης σε ομάδες καλύτερων πρωταθλημάτων.
Όταν με το πέρας κάθε αγωνιστικής βλέπεις τις λαοφιλείς -κυρίως- ομάδες να μην χρησιμοποιούν Κύπριους παίκτες -ή να το κάνουν σε εξαιρετικά μικρό βαθμό-, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια και τον κανονισμό στην προκήρυξη της ΚΟΠ σύμφωνα με τον οποίο επιβάλλεται πρόστιμο στους συλλόγους όταν στην αρχική σύνθεση δεν υπάρχουν γηγενείς, εκεί όχι απλά θες να κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά να το σπάσεις.
ΟΚ, να παραδεχθώ πως πολλές φορές το φταίξιμο αποδίδεται στους γονείς οι οποίοι «αππώνουν» τα… μωρά τους. Να παραδεχθώ επίσης πως ο μεγάλος αριθμός ταλέντων «εξαφανίζονται» επειδή «καβαλούν το καλάμι». Δεν μπορώ να δεχθώ, όμως, την άποψη πως δεν υπάρχουν υποδομές. Πως διάολο αναδείχθηκε ο Πιέρος Σωτηρίου, ο Κωνσταντίνος Λαίφης, ο Γρηγόρης Κάστανος ή αρκετοί άλλοι στο πρόσφατο και μακρινό παρελθόν; Ίσως να ξεχώρισαν σαν τη μύγα μες το γάλα στην πορεία τις καριέρας τους, ίσως να δούλεψαν σκληρά και μόνοι τους, ωστόσο πόσο μεγαλύτερες ήταν οι διαφορές από άλλα παιδιά όταν ήταν μικροί; Ελάχιστες…
Οι πιο πάνω παικταράδες αναδείχθηκαν και σήμερα διακρίνονται, επειδή βρέθηκαν κάποιοι προπονητές να τους εμπιστευτούν και να τους δώσουν ευκαιρίες. Και να μην ήταν καλοί σε κάποια ματς, οι προπονητές επέμεναν να τους δίνουν χρόνο συμμετοχής διότι έβλεπαν κάτι παραπάνω από οποιονδήποτε άλλον. Πόσοι άλλοι προπονητές κάνουν ό,τι έκανε ένας Άντρε Παους, ένας Τιμούρ Κετσπάγια, ένας Τομάς Κρίστιανσεν. Ή για περιπτώσεις όπως αυτήν του Κάστανου ο οποίος ξενιτεύτηκε από τα 14 του, πόσοι θα μιμηθούν έναν Λευτέρη Ελευθερίου; Ελάχιστοι…
Οι πλείστοι προπονητές μαζί με ατζέντηδες που επιδιώκουν τον πλούτο, φέρνουν τους «δικούς» ξένους/κοινοτικούς, έτσι ώστε να απολαύσουν τις επευφημίες από τον κόσμο εάν η ομάδα κάνει καλή σεζόν και να κερδίσουν τα μπόνους που τους αναλογούν. Εάν όχι, θα φύγει ο προπονητής, θα ξεχαστεί πολύ σύντομα, αλλά οι ατζέντηδες θα προτείνουν κάποιον άλλον που είτε θα πετύχει, είτε όχι. Και πάει λέγοντας…
Ποδοσφαιρικός πλούτος υπάρχει στην Κύπρο και σπάστε επιτέλους το καλούπι της μιζέριας και της άποψης «είμαστε μια σταλιά τόπος, δεν υπάρχουν λεφτά και υποδομές, πως θα βγάλουμε παίκτες;». Κατεργαστείτε σωστά επιτέλους τα διαμάντια του τόπου σας. Εμπιστευτείτε τα δικά σας «ορυχεία» και άστε τις δικαιολογίες!
Σ.σ.: Πέραν των Σωτηρίου, Λαΐφη και Κάστανου, υπάρχουν πολλοί άλλοι αξιόλογοι Κύπριοι. Ωστόσο στο πιο πάνω σχόλιο αναφέρονται μόνο τα ονόματα των παικτών οι οποίοι έκαναν το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους και αγωνίζονται σε προηγμένα πρωταθλήματα, θέλοντας να θίξουμε το γεγονός ότι μπορούν κι άλλοι να πετύχουν όσα πέτυχαν οι προαναφερθέντες. Φτάνει να υπάρξει περισσότερη εμπιστοσύνη.