Βρέθηκα στο «ΑΕΚ Αρένα» την περασμένη Τρίτη για το παιχνίδι της Εθνικής μας με την Εσθονία. Παρατήρησα ότι στα δημοσιογραφικά θεωρεία υπήρχαν και καμιά δεκαριά ανταποκριτές από την αντίπαλη —ποδοσφαιρικά— χώρα. Προσπάθησα, λοιπόν, να μπω στο μυαλό τους για να σκεφτώ τι θα έγραφα εάν ήμουν στη θέση τους για την εμπειρία μου στο κυπριακό γήπεδο.
Κατ’ αρχάς, η ανάκρουση των εθνικών ύμνων. Ενώ ακούστηκε πρώτα ο εσθονικός και ψάλθηκε από τους δημοσιογράφους και τους λιγοστούς συμπατριώτες τους οπαδούς, θα περίμενα εγώ (ως Εσθονός πάντα), ότι στον αντίστοιχο της Κύπρου θα ψήλωναν κατά πολύ τα ντεσιμπέλ βάσει της παρουσίας περίπου 2.000 οπαδών. Αντιθέτως, δεν ακούστηκε λέξη! Επομένως, μάλλον θα έγραφα στο Μέσο που δουλεύω ότι ο εθνικός ύμνος της Κύπρου είναι ορχηστρικός (χωρίς λόγια δηλαδή)!
Ύστερα, παρατηρώντας τη συμπεριφορά των Κύπριων φιλάθλων, θα έγραφα για τους πιο φιλήσυχους και ήρεμους οπαδούς στον κόσμο! Πέραν από τους πανηγυρισμούς στα γκολ, καμιά διαμαρτυρία για τη διαιτησία, με πιο έντονη εκείνη στην αποβολή του Ντανίλο Σπόλιαριτς, κατά τα άλλα είτε… σινεμά είτε… παιδική χαρά (κάτι ακαδημίες που ήρθαν και φώναζαν «Κύπρος τα-τα-τα», έσπαζαν τη βουβαμάρα κατά διαστήματα).
Πώς να περνούσε από το… εσθονικό μυαλό μου, όμως, ότι στην ίδια χώρα χρειάστηκαν περίπου 30-40 χρόνια ερευνών με αφίξεις εμπειρογνωμόνων από το εξωτερικό για τη βία στα γήπεδα; Πώς να διανοούμουν τα ντου, τα σπασμένα καθίσματα, τις διακοπές παιχνιδιών, τις ρίψεις αντικειμένων, τα δακρυγόνα και τα μέτρα ασφαλείας που παραπέμπουν σε… Λωρίδα της Γάζας (ασχέτως αν τηρούνται ή όχι);
Πού να ήξερα ότι εδώ βρίσκεται συνεχώς στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας η Κάρτα Φιλάθλου και στο όνομά της… ανοίγουν συζητήσεις επί συζητήσεων; Πώς να μπορούσα να αντιληφθώ ότι ο έρωτας και η τρέλα του Κύπριου για την ομάδα του ξεπερνά τα όρια του πάθους, ενώ σε εθνικό επίπεδο πιο πολύ παραπέμπει σε… ξεπέτα;
Μπα! Με όσα είδα στο «ΑΕΚ Αρένα», ούτε στα πιο τρελά… εσθονικά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι όλα αυτά ισχύουν για τους οπαδούς της ίδιας χώρας.