TOY ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ξερά κεφάλια, διολισθαίνουν στη λήθη, δημιουργώντας εικόνες συνήθως μόνο από το παρόν και όταν αισθάνονται τον πόνο την αδικίας. Οι ανείπωτες ουλές από το σημαδεμένο κορμί του ποδοσφαίρου δεν λένε να υποχωρήσουν. Ούτε θα συμβεί αυτό όσο συμβαδίζουμε σε μια εποχή με ξεχειλωμένο τον κοινωνικό ιστό της και την εξατομίκευση να αποτελεί κορωνίδα της. Το κοινό συμφέρον, η αλληλεγγύη μεταξύ ανθρώπων που αποτελούν τη μικρή κοινωνία του ποδοσφαίρου παραμένει εκλιπούσα. Οι ευθύνες προς πάσαν κατεύθυνση για όλα όσα συμβαίνουν, χτυπά αλύπητα, στα τυφλά και με τη μέγιστη ταχύτητα κατά καιρούς όλους.
Όσοι τη γλιτώνουν ξεκινούν πάλι τον μοναχικό τους δρόμο προς την επιτυχία, όσοι πληγώνονται αφορίζουν όλους τους υπόλοιπους κατηγορώντας τους για πλεονεξία. Αυτό που μένει είναι η ίδια καταχνιασμένη κατάσταση. Ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται πετώντας τη σαπίλα του παντού. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Η μεγαλύτερη διαστροφή είναι η παραδοχή όλων, μηδενός εξαιρουμένου, πως το πρόβλημα της διαφθοράς, στημένων και διαπλοκής είναι υπαρκτό, ωστόσο, ουδείς επιθυμεί να βοηθήσει στην εξυγίανσή του. Διαπιστώνεται πως η γενική παραδοχή για το πρόβλημα ή προβλήματα έχει διαφορετική αφετηρία.
Κάθε πλευρά στο μυαλό της, παρά την ομοφωνία για το αποτέλεσμα, έχει διαφορετική οπτική γωνία για την πηγή. Το χειρότερο δε απ’ όλα όσον αφορά το αποτέλεσμα είναι πως η σύγκλιση απόψεων δεν είναι συγχρονισμένη. Και τούτη η χρονική διαφορά κάπου μπλέκει τα πράγματα. Τη στιγμή που ο ένας εκφράζει τα παράπονά του, ένας άλλος χαμογελά και μετά όταν έρθει η σειρά του, κάποιος άλλος του γυρίζει την πλάτη και ένας τρίτος τον χλευάζει και ίσως άλλος ένας να κρυφογελά.
Οπόταν, στο πάλκο θα έχουμε πάντα χαρούμενους τραγουδιστές και δυσαρεστημένο κοινό. Αλλά στον μοναχικό δρόμο που τραβά ο καθένας δεν πρόκειται να δούμε μαζί χαρούμενους τραγουδιστές, ορχήστρα και κοινό. Όταν αυτή η σύγκλιση απόψεων που υπάρχει τεθεί επί τάπητος και δημιουργηθεί πνεύμα εμπιστοσύνης και αλληλοκατανόησης, τότε η αλληλεγγύη θα φέρει αποτελέσματα και ευψυχία για όλους.
Η απέλπιδα προσπάθεια να χώνονται ενοχικά όλα κάτω από το χαλί γιατί βολεύει την παρούσα φάση και κάθε φορά που πιθανόν προκύψει στο μέλλον όπως τόσες και τόσες φορές είχε συμβεί στο παρελθόν, όχι απλώς δεν βοηθά αλλά μοιάζει με τον μύθο του Σίσυφου.
