ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ
Το γυναικείο ποδόσφαιρο κατά τα τελευταία χρόνια άρχισε να μπαίνει περισσότερο στη ζωή μας. Στη ζωή του κυπριακού φίλαθλου, στη ζωή των κυπριακών αθλητικών ΜΜΕ. Από τη σεζόν 1998-99 άρχισε βέβαια, αλλά ο λόγος που γίνεται αναφορά στα «τελευταία χρόνια», αφορά καθαρά στην αύξηση του ενδιαφέροντος, τόσο από την διοργανώτρια ΚΟΠ, όσο και στην κάλυψη από τα Μέσα. Σε μικρό βαθμό βεβαία, αλλά η αλήθεια είναι πως κάποιες κινήσεις προς τη βελτίωση και την καλύτερη προβολή του σε συνεργασία με τα Σωματεία, έχει γίνει.
Τι χρειάζεται ωστόσο να γίνει ακόμη, ώστε το επίπεδο να ανέβει και παράλληλα να αυξηθεί ο επαγγελματισμός και το επίπεδο; Αρκετά σύμφωνα με την 21χρονη ποδοσφαιρίστρια Νάσια Γεωργίου του Απόλλωνα Λυμπιών, μίας ομάδας η οποία προϋπήρχε από παλιά, αλλά εντάχθηκε στην ΚΟΠ και συμμετέχει στο πρωτάθλημά της τα τελευταία τρία χρόνια, σύμφωνα με την ίδια.
Χαμογελαστή, τυπική στο ραντεβού μας και… ολοκληρωτικά μέσα στην ευχάριστη διάθεση, η Νάσια αποδέχθηκε την πρόσκληση του Goal.com.cy για να μας παραχωρήσει μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη που αφορά στην ίδια, αλλά και στην κοινωνική πλευρά του γυναικείου κυπριακού ποδοσφαίρου, την οποία «αγγίξαμε» περισσότερο κατά τη συζήτησή μας, καθότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Προτού πάμε στις ερωτήσεις και στις απαντήσεις, να αναφέρουμε πως ο Απόλλωνας Λυμπιών, μέχρι στιγμής μετράει μία νίκη με 3-1 επί της Νέας Σαλαμίνας, μία ήττα με 0-4 από τη Λακατάμια FC και μία ήττα από τη Χρυσομηλιά Αγίου Αμβροσίου με 1-13.
-Λοιπόν Νάσια, ας αρχίσουμε από τα τυπικά. Πότε άρχισες να παίζεις ποδόσφαιρο, ποιά η θέση σου και σε ποιές ομάδες αγωνίστηκες πριν από τον Απόλλωνα Λυμπιών;
«Άρχισα από την ηλικία των 12 ετών από τη Δάφνη Τρούλλων, της οποίας αναστάληκε η λειτουργία και ακολούθως έπαιξα σε ΑΕΚ, Ομόνοια Λευκωσίας και ΘΟΪ Λακατάμιας, σωματείο το οποίο συμμετέχει πλέον στο πρωτάθλημα ως Λακατάμια FC. Αγωνίζομαι ως αριστερή ακραία επιθετικός και ως στράικερ».
-Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να παίξεις μπάλα;
«Ανήκω σε οικογένεια στην οποία υπάρχουν άτομα που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου είναι ο Γιώργος Γεωργίου, πρώην ποδοσφαιριστής και για χρόνια προπονητής στις ακαδημίες της ΑΕΚ, ενώ εργάστηκε και ως αναλυτής επί εποχής του Τομάς Κρίστιανσεν και πλέον είναι αναλυτής στον Εθνικό Άχνας. Ο αδερφός μου επίσης έπαιξε στις ακαδημίες στην ΑΕΚ και στις μικρές κατηγορίες».
-Απ’ ότι γνωρίζω είσαι φοιτήτρια, ενώ κατέχεις και δίπλωμα προπονητικής, κάτι σπουδαίο και λίγο σπάνιο για την ηλικία σου. Σε ποιο κλάδο φοιτάς και τι δίπλωμα κατέχεις;
«Παράλληλα με την ενασχόλησή μου με το γυναικείο ποδόσφαιρο, σπουδάζω στον κλάδο της Εργοθεραπείας, βρίσκομαι στον τελευταίο χρόνο των σπουδών μου και ο στόχος μου είναι να μπορώ να συνδυάζω δύο πράγματα που αγαπώ. Εργοθεραπεία και ποδόσφαιρο. Είμαι και κάτοχος διπλώματος προπονητικής ΟΥΕΦΑ C και μέσα στα μελλοντικά μου πλάνα είναι να ασχοληθώ με την προπονητική γενικώς, όχι απαραίτητα με το γυναικείο ποδόσφαιρο».
-Ποιος είναι ο ρεαλιστικός στόχος του Απόλλωνα Λυμπιών, αλλά και ο προσωπικός σου;
«Στόχος μας είναι να πραγματοποιούμε ανταγωνιστικές εμφανίσεις και να έχουμε βαθμολογικό όφελος σε κάθε παιχνίδι, όσο μας το επιτρέπουν και οι δυνατότητές μας. Για μένα, στοχεύω στην ατομική βελτίωση, να βοηθήσω την ομάδα μου όσο μπορώ να πετύχει στους στόχους της».
-Πιστεύεις ότι εκτός από τον Πύργο Λεμεσού (πρώην Barcelona FA), μπορεί κάποια άλλη ομάδα να βάλει δύσκολα στις Απόλλων Ladies, οι οποίες από το 2008-09 μέχρι σήμερα (με εξαίρεση την περίοδο 2017-18 όταν στέφθηκε πρωταθλήτρια η Barcelona FA) έχουν το «μονοπώλιο» στην κατάκτηση του πρωταθλήματος;
«Είναι αρκετά νωρίς, αλλά αρκετά ανταγωνιστική θεωρώ πως θα είναι η Ομόνοια. Διαθέτει καλή ομάδα και αξιόλογο ρόστερ».
-Για το επίπεδο του γυναικείου πρωταθλήματος στην Κύπρο τι θα ήθελες να θίξεις;
«Δεν υπάρχει πιστεύω σεβασμός στο σημείο που θα έπρεπε σε ό,τι αφορά στη δυναμικότητα των ομάδων. Βλέπουμε ντροπιαστικά αποτελέσματα, ειδικά όταν αγωνίζονται οι δυνατές ομάδες απέναντι στις πιο αδύναμες. Δεν ισχύει από όλους βέβαια, διότι κάποιες ομάδες σταματούν να σκοράρουν από ένα σημείο και μετά. Ας πούμε κάποιες παίκτριες στη Νέα Σαλαμίνα δεν έπαιξαν προηγουμένως στο πρωτάθλημα. Είναι νεοσύστατη ομάδα, γι’ αυτό στη δεύτερη αγωνιστική δέχθηκε 18 γκολ από τη Χρυσομηλιά Αγ. Αμβροσίου. Με τι ψυχή και κουράγιο να συνεχίσεις; Υπάρχει κακός ανταγωνισμός. Αυτό θεωρώ πως είναι ένας από τους λόγους που απομακρύνουν τα νεαρά κυρίως κορίτσια από το γυναικείο ποδόσφαιρο και να μην θέλουν ασχοληθούν».
-Πόσο επηρεάζει την ψυχολογία των παικτριών δηλαδή αυτό;
«Πάρα πολύ. Ειδικά για τις παίκτριες που δεν αγωνίζονται στις ομάδες που κυνηγούν τη διάκριση. Το πιο δύσκολο σημείο, είναι όταν πας σπίτι και σε ρωτάνε για το σκορ, ή ακόμη και οι φίλοι σου. Με τι καρδιά θα τους πεις πως “δεχθήκαμε τον διασυρμό”; Είναι σημαντικό μεταξύ των παικτριών και των ομάδων να αυξηθεί ο σεβασμός και να βάλουν περισσότερο στη ζωή τους το “Fair Play”».
-Πάμε στα πιο προσωπικά βιώματα και στα κοινωνικά θέματα του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Κύπρο. Άρχισες από 12 χρόνων είπες, δηλαδή έζησες και το ποδόσφαιρο της… γειτονιάς από 6-7 χρόνων, στα πρώτα χρόνια της δημοτικής εκπαίδευσης. Πώς σε αντιμετώπιζαν τα αγόρια;
«Αρχικά με υποτιμητικό ύφος, σαν να έμπαινες στα… χωράφια τους. Κάποιοι δεν το αποδέχονταν καν. Σήμερα υπάρχει και το μπούλινγκ, οπόταν τα κορίτσια που τους αρέσει από μικρά το ποδόσφαιρο, παραμένει γι’ αυτά εξαιρετικά δύσκολο όσον αφορά στην κοινωνική αποδοχή και χρειάζονται μεγάλη στήριξη για να βρουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την υποτίμηση και να συνεχίσουν να αθλούνται με αυτό που αγαπούν. “Έχει τόσα αθλήματα να ασχοληθείς, γιατί δεν παίζεις μπάσκετ ή βόλεϊ”, μου έλεγαν με ειρωνικό ύφος. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι άλλο μπορώ να κάνω αλλά ήμουν κολλημένη με το ποδόσφαιρο. Αυτό με κέρδισε. Είχα, όμως, για να λέμε και την αλήθεια, συμμαθητές οι οποίοι με στήριζαν και δεν έκαναν καμία διάκριση. Στην αρχή ήταν συγκρατημένα τα αγόρια με τα μαρκαρίσματα όταν έπαιζα μαζί τους, αλλά μετά βλέποντας εμένα να είμαι δυναμική και μπορούσα να τους ανταγωνιστώ, έκαναν το ίδιο. Με αντιμετώπισαν ισάξια από ένα σημείο και μετά».
-Οι εκπαιδευτικοί;
«Εν αντιθέσει με τα πλείστα παιδιά της ηλικίας μου στο γυμνάσιο και στο λύκειο, οι καθηγητές φυσικής αγωγής με ενθάρρυναν με ωραία πειράγματα, λέγοντας μου παραδείγματος χάριν, ότι θα γίνω αρχηγός και ακόμη πιο θετικά σχόλια από αρκετούς καθηγητές όταν ήμουν στην αποστολή με την Εθνική Νεανίδων, κάτι που για μένα ήταν εξαιρετικά σημαντικό και γνώριζα ότι έπρεπε να θυσιάσω ώρες εκμάθησης, αλλά και ελεύθερου χρόνου για να κάνω που λατρεύω. Ακόμη και σαββατοκύριακα γνώριζα πώς κάποιες από τις φίλες μου έβγαιναν να ξεσκάσουν κι εγώ έπρεπε να περιοριστώ κάπως λόγω προπονήσεων και αγώνων, σε μία ηλικία που οι νέοι θέλουν να βγαίνουν έξω».
-Από την οικογένειά σου, υπήρχε κάποιος ο οποίος έως έναν μικρό βαθμό είχε ενδοιασμούς;
«Η μητέρα μου είχε τους ενδοιασμούς της, αλλά όταν άρχισα είχαν την απόλυτή της στήριξη και δεν έχανε παιχνίδι, πάντα ήταν στο πλευρό μου και με ενθάρρυνε παρόλο που δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο».
-Ο πατέρας σου;
«Από την άλλη ο πατέρας μου λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων απουσίαζε από αρκετά παιχνίδια μου, αλλά πάντα μέσα από αυτά που βλέπει και ξέρει για μένα, ήταν και είναι αυστηρός κριτής.
-Να υποθέσω πως έτυχες και αρνητικών περιστατικών κατά τη μέση και τριτοβάθμια εκπαίδευση; Αποκλείεται να ήταν όλα ρόδινα…
«Ναι. Θυμάμαι στην γ’ λυκείου, όταν ήμουν 17 χρόνων ένα αρνητικό περιστατικό. Είχα προπόνηση με την Εθνική Νεανίδων εκτός Λάρνακας. Η προπόνηση ήταν νωρίς το απόγευμα (15:00-15:30), οπόταν για να χρειαστεί να ετοιμαστώ έγκαιρα και να είμαι στο γήπεδο στην ώρα μου λόγω και του χρόνου που χρειαζόταν για να μεταβώ εκτός Λάρνακας, έπρεπε να σχολάσω πιο νωρίς και έπρεπε να μου υπογραφεί άδεια εξόδου. Δεν μου υπέγραφε συγκεκριμένη εκπαιδευτικός. Μου είπε να επιλέξω το δρόμο μου. “Ή σχολείο, ή ποδόσφαιρο, αποφάσισε…”, μου έλεγε και με παρότρυνε να παρατήσω το ποδόσφαιρο και να σκεφτώ τις σπουδές μου. Εγώ αποχώρησα χωρίς άδεια εξόδου, αλλά λύθηκε το θέμα. Δεν καταλαβαίνω, θα κάνω αυτό που αγαπώ και θα τα συνδυάζω όσο μπορώ. Αντί να μας ενθαρρύνεται να το κάνουμε, βρίσκουμε εμπόδια εν αντιθέσει με τα αγόρια. Την Κύπρο εκπροσωπούμε. Για πιο λόγο μας αποτρέπουν; Δεν έμεινα ποτέ πίσω σε θέματα εκπαίδευσης».
-Θεωρείς πως οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, ακόμη και σήμερα, κάποιοι βάζουν εμπόδια σε νεαρές αθλήτριες του ποδοσφαίρου;
«Νομίζω πως ναι, διότι με το βαρυφορτωμένο πρόγραμμα αναγκαζόμαστε να έχουμε και τα φροντιστήρια λόγω του χαμηλού επιπέδου εκπαίδευσης, του φόρτου εργασίας στο σπίτι, αλλά και πρόσωπο με πρόσωπο ακούσαμε πολλές φορές την ατάκα “διάλεξε τι θέλεις, άθλημα ή σπουδές”. Και επειδή η κοινωνία προχωράει προς τα μπροστά με ταχύτητα χελώνας, υπάρχουν πολλά περιστατικά τέτοια. Δεν σπάζουν τα καλούπια, μια ζωή θυμάμαι παλιότερους να βάζουν στο μυαλό των νέων κάτι πολύ καθορισμένο και στερεότυπο. Σχολείο-σπουδές-δουλειά».
-Συμμετείχες σε αποστολές της Εθνικής Νεανίδων είπες, πως είναι τα δεδομένα για τα κορίτσια που παίζουν μπάλα στο εξωτερικό;
«Πήγα Ολλανδία και συνομίλησα με άλλες κοπέλες που παίζουν μπάλα εκεί. Έχουν διαμορφωμένο πρόγραμμα. Έχει τις ώρες του το σχολείο και τις ώρες του το ποδόσφαιρο. Η εκπαίδευση γίνεται εξ ολοκλήρου στο σχολείο δεν κουβαλάνε φόρτο στο σπίτι. Δεν μπαίνουν σε πίεση για να κάνουν και τα δύο, βολεύονται εύκολα. Εμείς είχαμε μαζί μας τα βιβλία για να διαβάζουμε παράλληλα, διότι με την επιστροφή θα είχαμε διαγώνισμα και οι παίκτριες της Εθνικής Ολλανδίας μας είπαν πως σχολείο και ποδόσφαιρο έχουν τις ώρες τους. Όλα τα μαθήματα γίνονται στο σχολείο, δεν κουβαλάνε υποχρεώσεις στο σπίτι για να μπορούν να έχουν χρόνο, είτε προσωπικής ζωής είτε για να ασχοληθούν με κάποιο άθλημα».
-Ήσουν ποτέ σου μάρτυρας κάποιας ρατσιστικής συμπεριφοράς όσα χρόνια αγωνίζεται στο κυπριακό γυναικείο ποδόσφαιρο;
«Ακόμη, ευτυχώς… Και εύχομαι να μην συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Αν με ρωτάς πουθενά δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά δυστυχώς ολοένα και αυξάνονται τα κρούσματα ρατσισμού γενικώς. Δεν παρατηρήθηκαν κρούσματα ρατσισμού από κόσμο που έρχεται στα γήπεδα να μας παρακολουθήσει, παρόλο που αυξηθήκαν και οι ξένες παίκτριες. Αυτό το βάζω στα θετικά στοιχεία. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις τι θα συνέβαινε εάν το επίπεδο ήταν αρκετά πιο ψηλό και προσέλκυε περισσότερο κόσμο, αλλά θέλω να πιστεύω πως ακόμη και να γέμιζαν τα γήπεδα όπου αγωνιζόμαστε, δεν θα παρατηρούνταν τέτοια φαινόμενα».
-Μάλιστα, κάποια άλλα προβλήματα που υπάρχουν στο γυναικείο ποδόσφαιρο που θα ήθελες να θίξεις υπάρχουν; Αν ναι, τι πιστεύεις πως θα έπρεπε να γίνει;
«Αρχικά το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει προβλήματα στις υποδομές. Υπάρχουν Ακαδημίες Κ-15 και από εκεί αρχίζουν οι κοπέλες την ενασχόληση με το γυναικείο ποδόσφαιρο. Θεωρώ πως αν αυτό γινόταν από αρκετά μικρότερες ηλικίες, θα ήταν ένας σωστός τρόπος να κτιστεί και μία απαραίτητη και καλύτερη νοοτροπία ποδοσφαιρική, αλλά και κουλτούρα. Αν δημιουργηθούν Ακαδημίες για πολύ νεαρότερες ηλικίες θα αυξηθεί κι η ποδοσφαιρική μόρφωση, η ωριμότητα, ο τρόπος σκέψεις και αντίληψης, θα διδαχθεί καλύτερα το Fair Play και όταν οι αθλήτριες φτάσουν στα 15 τους, θα έχουν ήδη κάποιες πολύ σημαντικές βάσεις και να είναι καλύτερες. Είναι σημαντικό ότι η ΚΟΠ προσπαθεί να βελτιωθεί το άθλημα, επενδύοντας κάπως και προβάλλοντας το και μέσω της Cytavision, αλλά είναι αρκετά αυτά που πρέπει να συμβούν εντός γηπέδων για να αυξηθεί το επίπεδο, η αναγνωρισημότητα και να προσελκύσει περισσότερο ενδιαφέρον το γυναικείο ποδόσφαιρο. Είτε αναφορικά με τον κόσμο που το παρακολουθεί, είτε με αθλήτριες που θέλουν να παίξουν μπάλα».
-Χμ, πολύ ενδιαφέροντα αυτά και καλό είναι να υπάρχει τρόπος να τα λέτε δημόσια όλο και περισσότερες κοπέλες και να προβάλλονται με την ελπίδα να βελτιωθούν οι συνθήκες. Έχεις κάποια παραδείγματα στο μυαλό;
«Ασφαλώς. Στο εξωτερικό βλέπεις διαφημιστικές καμπάνιες που αφορούν στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό, να συμμετέχουν γυναίκες και αυτό προσελκύει ενδιαφέρον. Στην Κύπρο δεν γίνεται κάτι ανάλογο. Θα ήταν ένας τρόπος να αυξηθεί το ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι αν δημιουργηθούν δύο Κατηγορίες των 8-10 ομάδων και μπει στη ζωή μας η άνοδος και ο υποβιβασμός, θα υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός και τα αυξηθούν τα κίνητρα. Αν πάλι μελλοντικά αυξηθούν τα κονδύλια είτε από την ΚΟΠ, είτε από διάφορους άλλους φορείς, ή ακόμη και να εισέλθουν περισσότεροι χορηγοί στο γυναικείο ποδόσφαιρο, ασφαλώς και τα δεδομένα θα γίνουν πολύ καλύτερα απ’ ότι είναι τώρα. Και για να γίνει αυτό, θα βοηθούσε η καλύτερη προβολή».
-Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, ώστε να μπουν και οι βάσεις γι’ αυτά που είπες;
«Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης όχι μόνο στο αγωνιστικό μέρος, αλλά και σε θέματα αλληλοσεβασμού και ηθικής. Παρατηρώ πως υπάρχουν αδυναμίες στο προσωπικό των ομάδων. Θα μπορούσε να παραδείγματος χάριν να υπάρχει φυσιοθεραπευτής όχι μόνο στα παιχνίδια, αλλά και στις προπονήσεις, ενώ ελλείψεις υπάρχουν και σε ιατρικά θέματα, περισσότερο όσον αφορά στον εξοπλισμό που χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις τραυματισμών. Όχι πάντα, αλλά παρατήρησα αρκετές ελλείψεις. Παρατήρησα σε κάποιες περιπτώσεις ότι δεν υπάρχουν πλήρως εξοπλισμένα κουτιά πρώτων βοηθειών, αλλά και απινιδωτής σε κάποια γήπεδα. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό».
-Μόνο αυτά. Κάτι άλλο έτσι για το κλείσιμο;
«Όχι, χρειάζεται να βελτιωθούν και οι αγωνιστικοί χώροι των γηπέδων που χρησιμοποιούνται για τις προπονήσεις και τα παιχνίδια, να διεξάγονται οι αγώνες σε πιο φυσιολογικές ώρες, διότι το να παίζεις στις 11:00 και να τελειώνεις στις 13:00 είναι πολύ καταπονητικό και επικίνδυνο για την υγεία. Όχι ολόχρονα, αλλά αν μη τι άλλο σε περιόδους κατά τις οποίες οι θερμοκρασίες είναι υψηλές. Και στην Κύπρο είναι μεγάλο το διάστημα κατά το οποίο οι θερμοκρασίες είναι επικίνδυνες για τους αθλητές, όταν αθλούνται ή αγωνίζονται σε ακατάλληλες ώρες».
-Σε ευχαριστούμε Νάσια για τον χρόνο σου και για την όμορφη συζήτηση. Καλή σου συνέχεια!
«Εγώ ευχαριστώ, χάρηκα και εύχομαι μόνο καλύτερες ημέρες να έρθουν για το γυναικείο ποδόσφαιρο».