TOY ΣΙΜΟΥ ΠΑΦΙΤΗ
«Ορισμένες φορές ο κόσμος με ρωτάει γιατί πάντοτε χαμογελάω ακόμα κι όταν έχω χάσει ένα παιχνίδι. Είναι γιατί όταν γεννήθηκε ο γιος μου, κατάλαβα ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει με θέμα ζωής και θανάτου. Δεν σώζουμε ζωές με αυτό που κάνουμε. Το ποδόσφαιρο δεν θα έπρεπε να σκορπάει μιζέρια και έχθρα. Το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να είναι έμπνευση και απόλαυση, ειδικά για τα παιδιά».
Λόγια του Γιούργκεν Κλοπ σε ένα τρομερό γράμμα στο Players Tribune με τον τεχνικό της Λίβερπουλ να εξηγεί γιατί η νοοτροπία του γύρω από το ποδόσφαιρο και τη ζωή είναι τέτοια που ακόμα και στα δύσκολα, ειδικά στον άκρη του πάγκου του, χαμογελάει…
Τι ξέρει, μωρέ, ο Κλοπ. Για ποια έμπνευση και ποια απόλαυση μιλάει; Εδώ έχουμε «πόλεμο». Πρέπει να αποδείξουμε ότι αδικηθήκαμε από τη διαιτησία. Να μπούμε στο γήπεδο και να απειλήσουμε, να βρίσουμε τον διαιτητή που μας «έσφαξε» με το… πριόνι. Να ετοιμάσουμε βίντεο με τα διαιτητικά λάθη… ανά αγώνα, να γράψουμε για ταινίες με «την σφαγή των αμνών» και να καλέσουμε τον αντίπαλο να πάει στον οφθαλμίατρο.
Τι ξέρεις εσύ, βρε Κλοπ, από ποδόσφαιρο. Έλα στην Κύπρο να νιώσεις την πίεση να δούμε αν θα καταφέρεις να στεριώσεις στον πάγκο μίας ομάδας πάνω από ένα χρόνο. Και εμείς στην ποδοσφαιρομάνα μεγαλόνησο έχουμε παιδιά, αλλά δεν χαμογελάμε όταν είμαστε στο γήπεδο. Μόνο βρίζουμε και έχουμε έχθρα. Ποιανού Θεού είναι τα παιδιά τα δικά μας; Διώξαμε τους οργανωμένους, αυτούς που τα έκαναν (τάχατες) γυαλιά καρφιά στα γήπεδα και πήραν τη θέση τους ποδοσφαιριστές, προπονητές και παράγοντες. Μήνα Σεπτέμβριο και η ένταση κτυπάει «κόκκινο». Μέχρι το Μάη όλοι θα τρέχουν σε ψυχίατρο!
Καμία σωτηρία…
Το θέμα της διαιτησίας στην Κύπρο έχει κουράσει, έχει ξενερώσει και αυξάνει στα ύψη την προκατάληψη. Αν θεωρήσουμε ότι τα λάθη που έγιναν στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές ήταν σκόπιμα, τότε καλύτερα ας κλείσουμε το «μαγαζί» να τελειώνουμε. Αν είναι θέμα αδυναμίας των διαιτητών, τότε ας μελετήσουμε ένα μακροχρόνιο πλάνο εκπαίδευσης και επαγγελματικοποίησης των διαιτητών μπας και δούμε… άσπρη μέρα και ας πάψουμε να βλέπουμε επιφανειακά το όλο ζήτημα.
Η τακτική του «δεν θέλω αυτό τον διαιτητή στο επόμενο ντέρμπι γιατί με έκαψε στο προηγούμενο», απλά διογκώνει το πρόβλημα και αφήνει όλους εκτεθειμένους.
