ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Απλές στιγμές, απλές εικόνες: Άνθρωποι συναντιούνται στην κερκίδα, δίνουν τα χέρια, αγκαλιάζονται, κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον, πανηγυρίζουν, φωνάζουν. Ζωντάνια, παλμός. Άνθρωποι στην ουρά για να αγοράσουν εισιτήριο και άλλοι τόσοι περιμένουν υπομονετικά για να μπουν στο γήπεδο. Νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Χαμόγελα, αισιοδοξία.
Και ξαφνικά, ξυπνάς! Το φιλμ σκοτεινιάζει. «Ρε εσύ, ζούμε ακόμα σε περιορισμούς», σού φωνάζει επαναλαμβανόμενα το υποσυνείδητό σου. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πια το ίδιο. Τα συναισθήματα παντελώς διαφορετικά από αυτά που ήξερες μεγαλώνοντας. Βλέπεις αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ, το ίδιο. Βλέπεις αγώνα κυπριακού πρωταθλήματος, το ίδιο. Και πάει λέγοντας. Μία κατάσταση φλατ, παράξενη, χωρίς σασπένς. Η ουσία σβήνει, λες και της ρίξαμε αντισηπτικό. Το λαοφιλέστερο άθλημα, τείνει να χάσει την ταυτότητά του και εμείς, «χάνουμε την μπάλα». Ποια αλληλεπίδραση; Λες και πάτησε κάποιος το κουμπί «pause».
Η ακροβασία μεταξύ κανονικότητας και περιορισμών, την ίδια ώρα, συνεχίζει να παλεύει μέσα μας. Το μισό μας κομμάτι βρίσκεται στο παρελθόν και το άλλο «ψεκάζει» για κορωνοϊό. Δεν έχουμε αποδεχτεί ως κανονική την κατάσταση που βιώνουμε κι ως εκ τούτου, οτιδήποτε άλλο κινείται δίπλα μας.
Την ελευθερία των αποστάσεων, των συμπεριφορών. Αναλύουμε τα άτομα διαφορετικά. Για ψαχτείτε λίγο; Τούς δεχόμαστε διαφορετικά, κρατώντας… αποστάσεις από κάθε τι ονομάζαμε κανονικότητα. Και έχουμε την τάση να επαναλαμβανόμαστε. Με τον ίδιο μάλιστα (παράξενο) τρόπο. Σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Το τρένο δεν έχει σταματημό.
Η γνωστή ελευθερία που βιώναμε και στο ποδόσφαιρο, λοιπόν, μοιραία έχει αλλοιωθεί. Ένα θετικό κρούσμα και τρομάζουμε. Εγκλωβισμένοι στο παρόν, «λουζόμαστε» αντισηπτικό, αδυνατώντας να απολαύσουμε μέχρι κι ένα παιχνίδι από την τηλεόραση. Και για τους πιο απαιτητικούς, ούτε μπίρα μετά τις 10 δεν βρίσκουν.
Οι πράξεις και οι συμπεριφορές του παρόντος, όμως, καθορίζουν το μέλλον. Και για την κατάσταση που βιώνουμε εδώ και ένα σχεδόν χρόνο, το λιγότερο απαιτείται ατομική ευθύνη από όλους. Πού θα πάει; Θα περάσει η πανδημία, θα ξεχάσουμε αυτούς τους τρόπους, βρίσκοντας όλοι τη χαμένη «ταυτότητά» μας. Και ασφαλώς, το ποδόσφαιρο τη δική του.