ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ
Πέρασε σχεδόν μια βδομάδα στην οποία το κυπριακό ποδόσφαιρο δεινοπάθησε. Όπως δεινοπαθεί φυσικά σχεδόν πάντοτε τέτοια περίοδο και όχι μόνο. Τώρα, που αρχίζουν τα λουλούδια να ανθίζουν και φυσικά να κρίνονται οι κόποι μιας χρονιάς.
Θα καταπιαστώ σήμερα συγκεκριμένα με το θέμα των ball boys και της απόδοσης τους, κάτι που με ενοχλεί και με ενοχλούσε έκτοτε. Ένα θέμα που συχνά-πυκνά όλοι αναφέρουν ως παράπονο και ως πρόσχημα, χωρίς να αμφιβάλλω ότι όντως συνέβηκε και συμβαίνει να επιδεικνύουν «πλημμελή άσκηση καθηκόντων». Αν μη τι άλλο, δηλώνω περήφανος ότι εγώ πάντα ήμουν μακριά από τέτοιες προσεγγίσεις.
Για να ξεκαθαρίσουμε μάλιστα και τον όρο ball boys, αναφερόμαστε σε μια ομάδα οκτώ παιδιών που είναι επιφορτισμένα με την επαναφορά της μπάλας στο γήπεδο. Επιλέγονται συνήθως ηλικιακά, από τις ακαδημίες της γηπεδούχου ομάδας, ή από τις γνωριμίες των στελεχών της, ή μέσω διαγωνισμών και επιβράβευσης φιλάθλων σπανιότερα. Θεωρήστε δεδομένο ότι δεν έχουν ποτέ τύχει ειδικής εκπαίδευσης και επιμόρφωσης για το θέμα. Είναι εμπειρικό καθήκον, άσχετα που ο Δικαστής το έχει αναγάγει σε επάγγελμα, κρίνοντας από την απόδοση της ποινής λεκτικά.
Αλήθεια, όμως, γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε την απλότερη των παραδοχών; Γιατί συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε κάποια πράγματα τόσο επιδερμικά και τόσο επιφανειακά; Άραγε φταίνε τα ball boys ή όσοι τους δίνουν οδηγίες; Άραγε φταίνε τα ball boys ή όσοι τα επιλέγουν; Με ποια κριτήρια σε ένα αγώνα έχουμε παιδιά των 14 χρονών και σε άλλο αγώνα της ίδιας ομάδας παιδιά 8-9 χρονών; Γιατί άραγε κάποια ball boys παρεκτρέπονται;
Ακούνε (ερώτηση) αυτά τα παιδιά τους γονείς τους (και όχι μόνο) να τσακώνονται, κρεμασμένοι πάνω στα κιγκλιδώματα γηπέδων, σε αγώνες δικούς τους και αγώνες Α’ κατηγορίας; Ακούνε άλλους να βρίζουν τον κάθε διαιτητή με τον πιο χυδαίο τρόπο, με κάθε ευκαιρία, ενίοτε και χωρίς λόγο (ερώτηση); Διαβάζουν τα μέσα ενημέρωσης για τους στημένους αγώνες, τα επεισόδια στα γήπεδα, τη διαφθορά και την αδιαφάνεια; Προπονούνται κάποτε με μοναδικό σκοπό τη νίκη, εν τη απουσία αρχών και αθλητικής ηθικής; Και ερχόμαστε και στη μέρα του αγώνα… παίρνουν ή όχι οδηγίες; Υπόκεινται σε ψυχολογική πίεση και καθοδήγηση ή όχι; Επιβραβεύονται αναλόγως ή όχι;
Όντας μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είδαν και άκουσαν αθλητές να προσποιούνται; Να προσπαθούν να ξεγελάσουν το διαιτητή; Να προσπαθούν να εκμαιεύσουν όφελος με κάθε κόστος; Άκουσαν αθλητές και φίλαθλους και παράγοντες να παρεκτρέπονται; Πόσο συχνά άραγε;
Ακούνε άραγε δηλώσεις εντυπωσιασμού όλη μέρα μεταξύ των εμπλεκομένων; Διαβάζουν, άραγε, την ανταλλαγή δηλώσεων, Tweets, σχολίων αμέσως μετά από κάθε αγώνα; Πιστεύει κανείς ότι έμαθαν να χάνουν; Έμαθαν, νομίζετε, να σέβονται τον αντίπαλο και το ίδιο το άθλημα, όχι μόνο ως προς το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και ως προς την προσπάθεια, την προπόνηση και την αντίστοιχη θυσία που και οι ίδιοι κάνουν για χάρη της στρογγυλής θεάς; Ως προς την ηθική του, ως προς τους κανόνες υγιούς ανταγωνισμού και «ευ αγωνίζεσθαι», το οποίο υπενθυμίζω δεν είναι απλά ένα σλόγκαν, αλλά τρόπος ζωής.
Τι αλήθεια μαθαίνουμε στους αυριανούς πρωταγωνιστές του αθλήματος; Στους αυριανούς παράγοντες και στελέχη; Στους αυριανούς φιλάθλους; Όλοι αυτοί που παίζουν σήμερα και κάποια μέρα, έστω μια, θα περάσουν και από το πόστο των ball boys. Τι τους μαθαίνουμε, έχει σκεφτεί κανείς;
Επαναλαμβάνω. Άραγε φταίνε τα ball boys; Ας έχουν έγνοια οι επαΐοντες.