ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Είμαι ένας εξ αυτών οι οποίοι υποστήριξαν επί σειρά ετών το δικαίωμα των συλλόγων στην κόσμια διαμαρτυρία, στην υπεράσπιση και στην ελεύθερη έκφραση θέσεων για οποιοδήποτε θέμα. Ένας λόγος αφορά στην έλλειψη εμπιστοσύνης στις ενέργειες ατόμων που ηγούνται ή καθοδηγούν τα όργανα λήψης αποφάσεων της ΚΟΠ για χρόνια τώρα.
Διότι στο κυπριακό ποδόσφαιρο, κανένας παράγοντας, αθλητής ή οπαδός ομάδας δεν μπορεί να σκεφτεί μετά από μια αδικία, το ακόλουθο: ότι δεν υπάρχει λόγος να ωρύεται, καθώς υπάρχει μια διοργανώτρια Αρχή που θα επιληφθεί του θέματος, ίσα απέναντι σε όλους, τίμια και με διαφάνεια στον τρόπο απονομής δικαιοσύνης. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, οι ετσιθελισμοί και η έλλειψη διαφάνειας σε θέματα διαιτησίας και τιμωριών, δίνουν την απάντηση.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο αποδεικνύεται πως ίσως τελικά να μην μας αξίζει αυτή η ελευθερία για την οποία φωνάζουμε. Όταν εκπρόσωποι Τύπου και διοικητικοί παράγοντες πολλών ομάδων, παίρνουν το βήμα (σε ΜΜΕ και social media) για να μιλήσουν σαν οπαδοί στο πέταλο ή σαν χούλιγκαν του πληκτρολογίου, δεν μπορούν να πείσουν απολύτως κανέναν πέρα από μερίδα υποστηρικτών της δικής τους ομάδας. Για όλους τους υπόλοιπους, απλώς προκαλούν επικίνδυνα. Φαινόμενο το οποίο οι πειθαρχικοί εισαγγελείς παρακολουθούν σαν επιλεκτικοί θεατές.
Η UEFA έχει κατατάξει την αξιοπιστία του κυπριακού πρωταθλήματος στον πάτο. Χειραγώγηση αγώνων, συστηματικά διαιτητικά λάθη που αλλοιώνουν τις ισορροπίες ή καθορίζουν αποτελέσματα, οικονομικά προβλήματα και τόσα άλλα. Που δεν είναι όμως σημερινά. Απλώς τα σκέπαζαν (στους ξένους) οι ευρωπαϊκές επιτυχίες ομάδων. Δεν μπορούσαμε όμως να τα κρύβουμε για πάντα. Ειδικά από τη στιγμή που υπήρχε η ευκαιρία να γίνουν αλλαγές και πήγε χαμένη.
Και γιατί πήγε χαμένη; Λόγω της επανεκλογής αυτών που χαρακτηρίστηκαν «κατεστημένο». Για τα συμφέροντα. Ποιοι τους έχουν επανεκλέξει; Όσοι φωνάζουν σήμερα για σκόπιμες διαιτησίες και φακέλους. Μια κατάσταση δηλαδή, για γέλια και για κλάματα.