Η νέα εποχή στην εθνική μας ομάδα έχει ονοματεπώνυμο. Είτε το θέλει είτε όχι, ο Τιμούρ Κετσπάγια θα ταυτιστεί με την προσπάθεια για την επόμενη τριετία (τουλάχιστον). Μια προσπάθεια που σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει συγκεκριμένο στόχο ή καλύτερα είναι περισσότερο θεωρητικός, παρά χειροπιαστός. Θα ήταν τρελός, κάποιος, να ζητήσει από τον Γεωργιανό να μας στείλει απαραίτητα στο επόμενο Μουντιάλ. Πότε πήγαμε δηλαδή και θα πάμε και με τον Τιμούρ;
Η αποφυγή των μπαράζ του υποβιβασμού στην Δ’ Κατηγορία του Πρωταθλήματος Ευρώπης είναι στόχος… υποτιμητικός για το ποδόσφαιρό μας. Δεν μπορεί οι Κύπριοι παίκτες να αγωνίζονται με την ψυχή στο στόμα για να γλιτώσουν τη διαβάθμιση σε μια κατηγορία που δεν… υπάρχει. Στους αγώνες του Σεπτεμβρίου για τη διοργάνωση, ενδέχεται να ξεμπερδέψουμε απ’ αυτόν τον «βραχνά», αλλά οι πραγματικοί στόχοι, αφορούν στη συνέχεια.
Το είπε με κομψό τρόπο στις δηλώσεις του ο Γεωργιανός: «Γενικότερα, να πάμε ένα βήμα μπροστά ως εθνική ομάδα». Ούτε αυτό είναι πολύ ζόρικο. Όταν έχεις φλομώσει στο… σημειωτόν, από μόνη της η αλλαγή κλίματος και η θέληση των διεθνών να δείξουν ότι αξίζουν στον νέο προπονητή, μπορεί να φέρει το βήμα μπροστά. Όλη η ουσία έχει να κάνει με μιαν άλλη ατάκα του Τιμούρ. «Δεν είναι δυνατόν οι ομάδες να μπορούν να μαζέψουν 10-15 χιλιάδες και η εθνική ομάδα να μην μπορεί να γεμίσει ένα γήπεδο 8-9 χιλιάδες. Ελπίζω ότι αυτό το πράγμα θα αλλάξει».
Για να πάνε 10 χιλιάδες άτομα στο γήπεδο για την εθνική ομάδα ή πρέπει να έρθει ο Ρονάλντο ή ο κόσμος να επανακτήσει τον ενθουσιασμό του. Αυτόν που χάθηκε με τα διαδοχικά χαστούκια και οι αγώνες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος μαζεύουν τους… ρομαντικούς, παιδάκια από τις ακαδημίες και τις οικογένειες των παικτών.
Υπήρξαν περίοδοι που οι ποδοσφαιρόφιλοι στην Κύπρο ήταν περήφανοι για την εθνική τους ομάδα. Όχι για τις διακρίσεις της (που δεν ήρθαν ποτέ), αλλά επειδή οι διεθνείς μας έμπαιναν στο γήπεδο, ίδρωναν και μάτωναν τη φανέλα τους. Αν οι σπασμωδικές επιτυχίες, ήταν κρίκοι στην ίδια αλυσίδα, θα μπορούσε να έρθει και το «μπαμ». Μέχρι να έρθει, ας υπάρχει τουλάχιστον φωτεινό το όνειρο, κι όχι θολό όπως ήταν τα τελευταία πολλά χρόνια.