• Ένα το κρατούμενο: ο Ολυμπιακός κέρδισε δίκαια την ΑΕΚ. Είχε τέσσερις φάσεις για γκολ κι έβαλε τις τρεις. Η ΑΕΚ είχε τέσσερις καθαρές ευκαιρίες για γκολ κι έβαλε τη μία, κι αυτή στο 81ο λεπτό. Επιπλέον ο Ολυμπιακός έπαιξε με παίκτη λιγότερο, λόγω αποβολής, επί 25 λεπτά. Αυτά αρκούν για το δίκαιο της επικράτησης.
• Πάμε παρακάτω: η ΑΕΚ πλησίασε κι άλλες, περίπου τέσσερις ακόμη, φορές στο γκολ, είχε συνολικά 14 τελικές, έναντι έξι του Ολυμπιακού κι αυτό από μόνο του δείχνει ότι ήταν γενικά πιο απειλητική κι ότι θα μπορούσε το παιχνίδι να είχε διαφορετική εξέλιξη με κάποιο γκολ της ΑΕΚ στο α΄ ημίχρονο και ειδικά στο πέταγμα του Αραούχο προ του Πασχαλάκη στις καθυστερήσεις (45+2).
• Είναι αλήθεια ότι ο Ολυμπιακός ναι μεν πήρε τεράστια νίκη, την ξεκάθαρα πιο μεγάλη νίκη σε όλο το πρωτάθλημα στην κανονική διάρκεια του (με δεύτερη εκείνο το εξίσου εντυπωσιακό 3-0 του ΠΑΟΚ μέσα στη Λεωφόρο, συμπτωματικά κι εκεί με το 1-0 από αυτογκόλ!), αλλά εξίσου αλήθεια είναι ότι έβγαλε «θέματα» στο παιχνίδι του. Και στις δύο φάσεις.
• Στο επιθετικό κομμάτι έγινε επικίνδυνος έξι φορές σε όλο το ματς. Με τα δύο γκολ-αντεπιθέσεις, με το (αυτο)γκόλ από οργανωμένη επίθεση, με το κλέψιμο του Μπακαμπού από το Βίντα, το μπάσιμο του Κανός στην έξοχη (κι εκεί) πάσα του Φορτούνη με τη μία στη φάση που ήταν για αποβολή του Μουκουντί και στη φάση που Μπιέλ-Κανός-Μπακαμπού πάτησαν περιοχή εκεί που έγινε το πέναλτι πάνω στον Μπακαμπού. Δεν είναι λίγες οι έξι φορές, όμως όλες κι όλες οι επιθέσεις του Ολυμπιακού ήταν μόλις οκτώ: ένα άστοχο σουτ του Μπιέλ στο α΄ ημίχρονο από εκτέλεση αράουτ μάλιστα κι ένα επίσης άστοχο σουτ του Φορτούνη σε καλή αντεπίθεση στο β΄ ημίχρονο, σε φάση που θα έπρεπε να πασάρει στον ολομόναχο από αριστερά του Ρέαμπτσιουκ. Οκτώ μόνο επιθέσεις, λόγω κυρίως της αδυναμίας να κρατήσει την μπάλα.
• Στο αμυντικό κομμάτι οι παίκτες του Μίτσελ έδωσαν μεγάλες μάχες, αλλά είχαν και σοβαρές αδυναμίες. Κυριότερη; Η παντελής κάλυψη των αντίπαλων παικτών που έρχονταν από πίσω για να σκοράρουν με κεφαλιές από το πέναλτι σε σέντρες από τα πλάγια. Λόγω Πασχαλάκη (δύο σωτήριες επεμβάσεις σε κεφαλιές του Πινέδα) και…ρέντας Πασχαλάκη (άστοχη κεφαλιά Μουκουντί) δεν έκανε γκολ η ΑΕΚ σε τέτοια φάση, αλλά το κενό του Ολυμπιακού ανάμεσα στο ημικύκλιο της περιοχής του και του πέναλτι ήταν οφθαλμοφανές και ατυχώς δεν καλύφθηκε ποτέ σε ολόκληρο το 90λεπτο.
• Στην πρώτη κεφαλιά του Πινέδα, ο Μπιέλ αντί να σπεύσει να τον μαρκάρει τον κοιτούσε…Στη δεύτερη κεφαλιά του Πινέδα ο Κανός κι ο Χουάνγκ αδράνησαν εντελώς…Στην δε κεφαλιά του Μουκουντί ο Χουάνγκ ήταν πάλι μακριά από τη σωστή θέση κι ο Μπα με τον Ρέαμπτσιουκ είχαν πάει κι είχαν κολλήσει κι οι δύο στον Λιβάι…Αν βάλουμε και τις χαμένες ευκαιρίες επίσης με (άστοχες) κεφαλιές των Αραούχο και Σιμάνσκι που αναλύσαμε χθες στο κομμάτι των στατικών φάσεων, θα διαπιστώσουμε ότι πέντε φορές η ΑΕΚ απείλησε με κεφαλιές κι ο Πασχαλάκης ήταν και καλός (σε δύο περιπτώσεις) και τυχερός (σε τρεις περιπτώσεις).
• Σε ατομικό επίπεδο, ο Μπα κι ο Ντόη έδωσαν μεγάλες μάχες, τις περισσότερες τις κέρδισαν, έδωσαν λύσεις πολλές ψηλά και χαμηλά, όμως δεν απέφυγαν τα λάθη, ιδίως ο Ντόη, με αποκορύφωμα την… πάσα στον Γκατσίνοβιτς, που αν ήταν πιο εύστοχος θα μπορούσε να ανοίξει το σκορ από το 49’, ένα λεπτό πριν το 1-0. Ο Ντόη, κυρίως αυτός, αλλά κι ο Μπα δεν ήταν πουθενά στις φάσεις των τριών ευκαιριών με τις κεφαλιές των «κρυφών» κυνηγών της ΑΕΚ, όπως τις ανέλυσα παραπάνω, ενώ κι οι δύο στόπερ στο γκολ του Τσούμπερ έκαναν συνεχώς βήματα πίσω αντί ο ένας να πάει πάνω στον παίκτη της ΑΕΚ-το έκανε μόνο στο τέλος ο Μπα, με τάκλιν, αλλά πλέον ήταν αργά. Ο δε Ντόη είχε πολύ κακή θέση και στο ακυρωθέν γκολ του Πινέδα, αφού ξανά αντί να πάει πάνω στον αντίπαλο για να τον εμποδίσει, βιδώθηκε στο χόρτο.
• Επιπλέον ο Αραούχο βγήκε δύο φορές στην πλάτη του Ντόη σε πάσες από δεξιά. Την πρώτη ίσως να ήταν οφσάιντ, αλλά μόνο μέσω του VAR θα το μαθαίναμε. Η ουσία είναι ότι ούτε εδώ ο Ντόη είχε σωστές τοποθετήσεις. Όπως ισχύει κι ότι ο Ρόντινεϊ ποτέ δεν τον βοήθησε σε αυτές τις φάσεις, με τον Βραζιλιάνο να αποτελεί εύκολη λεία στη φάση που ο Ελίασον τον πέρασε και πέρασε τη σέντρα για τη χαμένη ευκαιρία του Μουκουντί.
• Ο δε Ελ Αράμπι κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να κόψει αυτό το χούι να παιδεύει την μπάλα και τελικά να την χάνει, όπως συνέβη στη φάση του γκολ της ΑΕΚ. Τον έβαλε ο Μίτσελ υποτίθεται για να κρατήσει λίγο την μπάλα, αλλά ο Μαροκινός την έχασε τρεις φορές και τη μία που έκλεψε ο ίδιος μπάλα αντί να την δώσει στο Μασούρα που έφευγε από αριστερά, επέλεξε να καθυστερήσει το παιχνίδι.