ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε όχι γιατί έφαγε το γκολ στο 79′ αλλά επειδή όπως στο «Καραϊσκάκης» την προηγούμενη εβδομάδα έτσι και χθες βράδυ στην έρημο του Νεγκέβ (η… Σίλικον Βάλεϊ του Ισραήλ) δεν κατάφερε να λύσει τον μεγαλύτερο έως τώρα γρίφο του, δηλαδή να παράγει έστω ένα μίνιμουμ φάσεων και κατά συνέπεια να σκοράρει. Στο πρώτο ματς πήγε να βάλει γκολ στο 89′ με τον Μιλοβόγεβιτς και χθες στις καθυστερήσεις με τον Καπίνο!
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε όχι γιατί δεν έκανε μεταγραφές -άλλωστε η μεγαλύτερή του απώλεια, η αποχώρηση Ρομπέρτο, τουλάχιστον στη χθεσινή αναμέτρηση καλύφθηκε στο 100%, με τον κορυφαίο Καπίνο να κάνει 3 σούπερ αποκρούσεις, το γκολ που δέχθηκε ήταν στην ουσία εκτέλεση- αλλά επειδή και στη ρεβάνς με τη Χάποελ ο Βίκτορ αποδείχθηκε ξανά «λίγος». Μετά το 4-2-3-1 ήταν η σειρά του 4-3-2-1 με τον «άγουρο» Ισπανό κόουτς μάλλον να μπερδεύει συστήματα και διατάξεις με τους… αριθμούς τηλεφώνου. Χαμένος στο… διάστημα (κοινώς στους… σχηματισμούς) ο Βίκτορ δεν εμπιστεύτηκε καν τη δουλειά του, αυτή που έκανε (και τα σχήματα που δοκίμασε) στην προετοιμασία ούτε μπόρεσε να διαχειριστεί την πίεση που έχει ένα τέτοιο μεγάλο κλαμπ. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάσει έναν Ολυμπιακό αργό – απροετοίμαστο – μπλεγμένο – χωρίς ιδέες – χωρίς ψυχολογία – χωρίς πίστη και αντανακλαστικά που πήρε ακριβώς αυτό που του άξιζε με βάση τις 2 εμφανίσεις του: αποκλεισμό – μαύρη σελίδα, χωρίς νίκη, χωρίς γκολ καν…
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε γιατί στην πράξη δεν είχε πλάνο και πιάστηκε… αφελής: πίστεψε πως θα μπορούσε να περάσει μια ομάδα που ήταν πιο «φρέσκια», πιο «διαβασμένη», με πιο «κωλοπετσωμένο» κόουτς, μόνο και μόνο ποντάροντας στην ανώτερη ατομική ποιότητα των μεσοεπιθετικών του. Και εδώ ατύχησαν οι «ερυθρόλευκοι» γιατί δεν υπολόγισαν πως αυτό πιάνει συνήθως στη διάρκεια της σεζόν και όχι τέλη Ιουλίου-αρχές Αυγούστου. Συν το ότι ο νέος προπονητής του δεν βρήκε το κουμπί τους, τουλάχιστον της πλειοψηφίας τους. Και δεν μπόρεσε να τους εμπνεύσει… Για παράδειγμα χθες ο Βίκτορ άφησε σε όλο το ματς τον «δικό» του Καμπιάσο παρότι δεν μπορούσε πάνω από μια ποιοτική ώρα, με αποτέλεσμα ο Αργεντινός φυσιολογικά να περπατάει στο τέλος και να… μαρκάρει με τα μάτια τον σκόρερ της Χάποελ στο 1-0…
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε γιατί οι παίκτες-παιδιά του Σίλβα δεν μπορούν να παίξουν με τον Βίκτορ, γιατί δεν έχει να μάθει να παίζει με Τσόρι και Φορτούνη μαζί, γιατί ο Τσόρι δεν είναι απόλυτα υγιής και μεγάλωσε για να είναι ο ηγέτης του, ενώ ο Φορτούνης αποδεικνύεται πως θέλει πολλά ψωμιά ακόμη για να γίνει ο νέος ηγέτης της ομάδας. Μπορεί να είναι ένας σύγχρονος Ευρωπαίος χαφ, αλλά όχι αυτός που στα πολύ δύσκολα ξέρεις πως θα αντεπεξέλθει στην πίεση παίρνοντας τον Ολυμπιακό στην πλάτη του, βγάζοντάς τον από τα όποια… αδιέξοδα. Ο Φορτούνης είναι περισσότερο artist και λιγότερο aggressive για ηγέτης…
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε γιατί συνολικά ο οργανισμός της ομάδας αυτό το καλοκαίρι δείχνει σαν να μην έχει ξεκάθαρο σχέδιο, σαν να παρέμεινε κολλημένος στον χαμένο τελικό του Κυπέλλου. Λίγο κορεσμένος, λίγο χαλαρωμένος, λίγο παρατημένος, λίγο αποπροσανατολισμένος, λίγο από… όλα δηλαδή που τον έφτασαν στη χθεσινή τραγωδία με μια ομάδα κακοστημένη, αβοήθητη από τον προπονητή της που φωνάζει πλέον πως χρειάζεται δραστική παρέμβαση του Βαγγέλη Μαρινάκη! Το ότι έφυγε ο πετυχημένος την προηγούμενη σεζόν Μάρκο Σίλβα με το που ξεκίνησε η προετοιμασία, ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα είχε απολυθεί ο Γεωργάτος, ήταν τα… προεόρτια της κρίσης που έσκασε τώρα (και έχει υπόβαθρο). Νομίζω πως στον Ολυμπιακό έπεσαν θύματα του «μύθου» του Βίκτορ ως βοηθός προπονητής που έκανε όλη τη δουλειά, αλλά έπαιρνε τη λεζάντα ο Μίτσελ. Κάτι αντίστοιχο είχε πάθει τη δεκαετία του ’90 ο Μιχάλης Τροχανάς με τον Ραβούση και τον Μπάγεβιτς…
Ο Ολυμπιακός έχασε διπλά χθες βράδυ γιατί εκτός από τον αποκλεισμό από το Τσαμπιονς Λιγκ (απώλεια 25 εκατ.) έδωσε χαρά και πάτημα σε όλους εκείνους που θέλουν να τον διαλύσουν και βιάζονται να του κάνουν την «κηδεία». Βέβαια τα τελευταία χρόνια κάθε αποκλεισμός του στην Ευρώπη… περιγράφεται – ερμηνεύεται στην Ελλάδα και σαν το τέλος της δυναστείας του. Βέβαια τώρα θα γίνει με τη μεγαλύτερη ένταση και γιατί ο Μαρινάκης είναι στο στόχαστρο από τους (πολλούς) αντιπάλους του και επειδή υπάρχουν φίλοι του Ολυμπιακού που (επηρεασμένοι κι από την προπαγάνδα) πιστεύουν πως ο πρόεδρός του είναι κουρασμένος – αποστασιοποιημένος – μοιρασμένος (και στη Νότιγχαμ), χωρίς όρεξη να ρίξει λεφτά για μεταγραφές που θα κάνουν τη διαφορά (ξεχνώντας πως πέρυσι δεν πούλησε κανέναν παίκτη, παρά τις σούπερ προσφορές που δέχτηκε για Ιντέγε, Μαζουάκου, Μιλιβόγεβιτς, Ομάρ).
Στο διά ταύτα: καμία ομάδα δεν καταστράφηκε από μια ήττα, από έναν οδυνηρό αποκλεισμό. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι από την… εσωστρέφεια που σταδιακά μπορεί να περάσει στον οργανισμό και την ομάδα του Ολυμπιακού και μπορεί να τον αλλοιώσει. Οι ομάδες έχουν πάντα τις καλές και τις κακές τους, δεν μπορούν να κερδίζουν πάντα, δεν μπορούν να τους βγαίνουν συνέχεια οι μεταγραφές, θα κάνουν λάθη. Τη διαφορά κάνει η σωστή διαχείριση των κρίσεων και ο Ολυμπιακός έχει περάσει κάμποσες κρίσεις (σε διάφορα επίπεδα) τα τελευταία χρόνια, συνήθως με επιτυχία. Τώρα ο Βαγγέλης Μαρινάκης καλείται με την ίδια όρεξη, αποφασιστικότητα και το ίδιο σωστό ένστικτο να πράξει ό,τι και το 2010, μετά τον αποκλεισμό από την επίσης ισραηλινή Μακάμπι. Τότε τα άλλαξε όλα, με αποτέλεσμα να γυρίσει σελίδα ο Ολυμπιακός και να δημιουργηθεί ένας από τους καλύτερους Ολυμπιακούς της ιστορίας του. Τον τρόπο τον ξέρει, το έχει αποδείξει και στο παρελθόν…