Μπήκε μέσα να πανηγυρίσει. Έτρεξε μαζί με τους συμπαίκτες του μπροστά στη Θύρα 13, χοροπηδούσε, κουνούσε τη φανέλα του και τραγουδούσε μαζί τους… Στο 83’ είχε βγει αλλαγή. Ο κόσμος φώναζε το όνομά του. Φαινόταν κουρασμένος, φαινόταν ότι το θέλω του δεν μπορούσε να υπερνικήσει το φυσιολογικό «δεν μπορώ» της κούρασης. Λίγο πριν αποχωρήσει από το γήπεδο, είχε κλέψει την μπάλα από τον Μεχντί Καρσελά. Φρέσκος στο ματς ο μέσος του Ολυμπιακού, λιωμένος από την κούραση ο άσος του Παναθηναϊκού, αλλά την μπάλα την έκλεψε. Όχι σήμερα, όχι εδώ, όχι από μένα! Το έδειχνε εμφατικά με την παρουσία του στο γήπεδο.
Έκανε σπριντ σε όλη την πλευρά του, έκανε σπριντ και στην απέναντι πλευρά, άφησε σε μια αντεπίθεση των γηπεδούχων τον Ρομαό να αναρωτιέται τι έχει συμβεί, έβγαζε πάσες, άνοιγε το παιχνίδι, κρατούσε μπάλα, κέρδιζε φάουλ, έτρεχε, μάρκαρε, έκανε και τα λάθη του. Φυσικά και έκανε τα λάθη του. Εκείνο που κυρίως, όμως, έκανε ο Βιγιαφάνιες είναι τη διαφορά στο ντέρμπι. Τη διαφορά όχι μόνο επί της ουσίας με το γκολ που σημείωσε, αλλά και επί της… ιστορίας. Και η ιστορία έγραψε ότι στις 28 Οκτωβρίου του 2017, ο Λούκας ή Λουκάς αφού σύντομα θα γίνει πατριωτάκι μας, έγινε ο ηγέτης του Παναθηναϊκού. Ήταν η δική του βραδιά. Η βραδιά που χρωστούσε τόσο στον εαυτό του, όσο και στην ομάδα του.
Αν κάτι δεν μπορεί κανείς να του χρεώσει, είναι ότι λιποψυχεί στα δύσκολα. Στο ίδιο γήπεδο είχε μείνει όρθιος, παρά το πρόβλημα που είχε από κροτίδα που έσκασε δίπλα του. Στη Νέα Σμύρνη είχε αντιδράσει εριστικά στο γκολ του τον Νοέμβριο του 2016 και άμεσα είχε αποδεχτεί το λάθος του. Όπως και μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ τον Απρίλιο, όταν οι συνεχείς χαμένες του ευκαιρίες λίγο έλειψε να αποδειχθούν μοιραίες για τον Παναθηναϊκό. Τότε, παραδέχτηκε ότι δεν κατάφερε να κοιμηθεί όλο το βράδυ. Χθες, λογικά, δεν θα είχε τέτοιο πρόβλημα.
Ο Λούκας Βιγιαφάνιε μπαίνει στην τρίτη του σεζόν στον Παναθηναϊκό. Έχει οριστεί ανάμεσα στους αρχηγούς και περιμένει την ελληνοποίησή του. Θυμίζει λίγο Κάρλος Ζέκα η υπόθεση, έτσι δεν είναι; Σε διαφορετική, βέβαια, θέση, όμως στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ο Αργεντινός έμοιαζε να βρίσκεται μέσα σε ό,τι καλό δημιουργούσε η ομάδα του. Σαν να το χρωστούσε στους συμπαίκτες του, επειδή τους είχε αφήσει καιρό μόνους. Η αγωνιστική περίοδος, βλέπετε, είχε ξεκινήσει με τον χειρότερο τρόπο για τον 26χρονο μέσο.
Το καλοκαίρι σκεφτόταν να αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό και βλέποντας το κακό να έρχεται έψαχνε διέξοδο σε μικρομεσαίες ομάδες της Bundesliga που ενδιαφέρονταν για την απόκτησή του. Η πρόταση που επιθυμούσε δεν ήρθε κι έτσι δεν είχε και πολλές επιλογές. Πήρε άδεια και ήρθε αργότερα στην προετοιμασία, αλλά ποια προετοιμασία; Ο τραυματισμός του στις 16 Μαΐου τον ταλαιπώρησε τέσσερις ολόκληρους μήνες, με συνεχείς υποτροπές, συνεχείς λανθασμένες αποθεραπείες ή ακόμα και βιασύνη, πριν καταφέρει να το αφήσει οριστικά πίσω του. Και χθες ήταν η δική του βραδιά.