aezaekaelanorthosisapoelapollonarisdoksaethnikos achnaskarmiotissasalaminaothelos athienouomonoiapafosSuper LeaguePremier LeagueSerie ALaLiga

Ελληνικό Πρωτάθλημα | Ποδοσφαιρικά Νέα απο ΕλλάδαSUPERLEAGUEΗ Τραγωδία της Θύρας 7: Η συγκλονιστική μαρτυρία του Σταύρου

Η Τραγωδία της Θύρας 7: Η συγκλονιστική μαρτυρία του Σταύρου

ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ

8 Φεβρουαρίου σήμερα. Πριν 36 χρόνια γράφτηκε με αίμα η μεγαλύτερη τραγωδία στον ελληνικό αθλητισμό. Είκοσι ένα φίλαθλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ποδοπατημένοι από πανικό που προκλήθηκε στη λήξη του αγώνα Ολυμπιακού Πειραιώς-ΑΕΚ (6-0). Λίγο πριν τις 5 το απόγευμα, το ματς μόλις είχε τελειώσει.

Ένας εκ των θεατών γλιστράει σε ένα μαξιλαράκι και κυλάει στα σκαλιά, φτάνοντας μπροστά από την πόρτα. Αυτή, κλειστή για μερικούς, μισόκλειστη για άλλους, εμπόδιζε την αποσυμφόρηση του χώρου. Κατεβαίνοντας οι φίλαθλοι, ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο, αφού δεν μπορούσαν να δουν τι συμβαίνει μπροστά τους. Επικρατεί συνωστισμός και ασφυξία. Οι φίλαθλοι πέφτουν και καταπλακώνονται μεταξύ τους και η τραγωδία παίρνει σάρκα και οστά.

Οι αστυνομικοί ξεριζώνουν την πόρτα για να βγουν όσοι μπορούν. Δεκαεννιά άτομα δεν τα κατάφεραν, καθώς είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους. Λίγο αργότερα θα ξεψυχήσει ακόμη ένας στο «Τζάνειο» Νοσοκομείο του Πειραιά, όπου μεταφέρονταν οι σοβαρά τραυματισμένοι. Έξι μήνες αργότερα θα προστεθεί ακόμη ένας άνθρωπος στον τραγικό κατάλογο των νεκρών, καθώς δεν κατόρθωσε να ξυπνήσει ποτέ από το κώμα στο οποίο έπεσε. Το ρολόι… σταματάει, σταματάει χωρίς οίκτο για 21 ανθρώπους.

Ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, ήταν κι ένας Κύπριος, ο αρχηγός των ερυθρόλευκων, Σταύρος Παπαδόπουλος. Σπάνια μιλάει για εκείνη την θλιβερή ημέρα. Το έκανε το 2012, σε μία συνέντευξη στον Σάββα Κοσιάρη, ο οποίος εξέδιδε το περιοδικό «PLAYFAIR». Μία συγκλονιστική μαρτυρία, αφού οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού δεν είχαν αντιληφθεί τι είχε γίνει και πανηγύριζαν την επιτυχία τους:

– Δηλαδή, πήγατε στα αποδυτήρια χωρίς να αντιληφθείτε τι γινόταν στη Θύρα-7;

– Τίποτε… Κανένας μας… Για να καταλάβετε, κάναμε το μπάνιο μας και συνεννοηθήκαμε για το πού θα πηγαίναμε το βράδυ να χαρούμε τη νίκη μας. Φτάνοντας στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που μου είπε η γυναίκα μου ήταν ότι με ζήτησε επείγον στο τηλέφωνο, ο κυρ Γιώργος. Ο άνθρωπος δηλαδή που ρύθμιζε τα πάντα στα αποδυτήρια, τις προπονήσεις μας, την επικοινωνία μας με τη διοίκηση. Τον πήρα αμέσως και μου είπε «Σταύρε, έχουμε πολύ άσχημα νέα… Έχουμε θύματα στη Θύρα-7», αλλά δεν ήταν σε θέση να μου πει τι ακριβώς είχε γίνει. Αν τσακωθήκανε ή οτιδήποτε άλλο, αφού δεν είχαν μαθευτεί μέχρι εκείνη την ώρα οι συνθήκες. Με παρεκάλεσε, ως αρχηγό της ομάδας, να μεταβώ στο Τζάνειο Νοσοκομείο για να δω τι γινόταν με τα θύματα και τους τραυματίες…

– Στο Τζάνειο Νοσοκομείο, ποιες εικόνες συναντάς;

– Φτάνοντας στο Τζάνειο νοσοκομείο ήμουν μόνος μου από πλευράς παικτών. Σε λίγο ήρθε και ο συγχωρεμένος ο Γιάννης ο Κυράστας, που ήταν κι αυτός ένας εκ των αρχηγών της ομάδας και κινηθήκαμε μαζί προς τους θαλάμους. Μας υπέδειξαν να πάμε στο ισόγειο… Ρώτησα τον Γιάννη αν ήξερε τι συνέβη αλλά ούτε αυτός γνώριζε. Όταν μπήκαμε μέσα, είδα εικόνες που με συγκλόνισαν… (Η φωνή του Σταύρου σπάζει. Τα μάτια του υγραίνονται και οι λέξεις μοιάζουν περισσότερο με λυγμό…). Ήταν δέκα – δεκαπέντε πτώματα στο πάτωμα, σκεπασμένα με άσπρα σεντόνια… Όχι από περιέργεια αλλά από αγάπη και σεβασμό, ήθελα να δω τα πρόσωπα τους, να βρω ποιοι είναι, να αναγνωρίσω ίσως κάποια από τα παιδιά που έρχονταν πάντα έξω από τα αποδυτήρια και μας αγκάλιαζαν. Έσκυψα και σήκωσα ελαφρά το σεντόνι… Το πρώτο πρόσωπο που είδα ήταν μια κοπελίτσα… Στον δεύτερο… Στον τρίτο…

Είμαι δυνατός άνθρωπος, δυνατός χαρακτήρας αλλά μετά από όσα είδα εκεί στο νοσοκομείο δεν νομίζω να είμαι… Αδυνατώ ακόμη να το αντέξω, αδυνατώ να το πιστέψω, αδυνατώ να το βάλω στη σειρά της σκέψης μου. Για χρόνια, όταν οι φίλοι άνοιγαν αυτό το κεφάλαιο, σιωπούσα και έφευγα. Κι αν μιλώ σε σας σήμερα, είναι γιατί σας εκτιμώ και ξέρω ότι θα χειριστείτε ανθρώπινα αυτή την τραγική ιστορία. Πλησιάζει η ημέρα της επετείου κι όπως πάντα θα προσπαθήσω να είμαι έξω από τον εαυτό μου… Να είμαι μακριά από τις σκέψεις μου, για να επιστρέψω όταν η ημέρα θα φύγει, παίρνοντας μαζί της τις στιγμές… Κι η ημέρα πιστέψτε με, δεν φεύγει εύκολα. Ξυπνάω από το χάραμα και μέχρι να φύγει η μέρα, βασανίζομαι. Γυρνάω από δω, γυρνάω από εκεί…

Εκείνοι οι άνθρωποι που είδα κάτω από τα σεντόνια αλλά και όλους τους άλλους αργότερα στους υπόλοιπους θαλάμους, ήταν οι ήρωές μου, είναι οι ήρωές μου… Αντέστρεψα τους ρόλους… Αντί να με βλέπουν, εμένα και τους συμπαίκτες μου σαν τα ινδάλματά τους, γιατί έτσι μας έδειχναν κάθε Κυριακή ότι είμαστε, τώρα ένοιωθα πως αυτοί ήταν τα αυθεντικά ινδάλματα… Έδωσαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να μας πλησιάσουν, να μας ακουμπήσουν, να μας προσφέρουν την αγάπη τους… Τους αγαπώ κι είμαι κοντά τους… Πάντα θα είμαι κοντά τους…

– Πώς ήταν η επόμενη είσοδος του Σταύρου και των συμπαικτών του στο στάδιο Καραϊσκάκη…

– Βλέπαμε τη Θύρα 7, δεν ξέρω πώς ακριβώς… Με αγάπη, με στοργή, ήταν το σπίτι μας… Πως άξιζε μόνο και μόνο για αυτή τη Θύρα, για τα παιδιά που χάθηκαν αλλά και για αυτούς που είναι απάνω τώρα, να δώσουμε το μήνυμα ότι «εμείς είμαστε εδώ για σας, να παλεύουμε πάντα για να σας δίνουμε αυτό που θέλετε. Τη χαρά της νίκης, τη χαρά της επιτυχίας… Όταν πάω στην Αθήνα και φτάσω στον Πειραιά, πάω σιωπηρά μόνος μου, με ένα γαρύφαλλο ή ένα τριαντάφυλλο, να το αφήσω εκεί στο μνημείο και να φύγω… Μόνος μου… Χωρίς φακούς, χωρίς δημοσιότητα… Μόνος μου… Μοιράζομαι μαζί τους τις στιγμές που ήθελαν πάντα να έχουν με τους παίκτες του Ολυμπιακού, τους παίκτες τους…

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ