ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ([email protected])
ACTIVE RADIO (ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ) 17.00-19.00 ΤΗΛ. 22-744744
Μεσημέρι 4ης Ιουλίου 2004, στην κεντρική πλατεία της Λισσαβόνας, ο ήλιος σχεδόν αφόρητος. Τουλάχιστον ήταν περισσότερο υποφερτός σε σχέση με τα τελευταία 24ωρα στην Κύπρο. Περίπου 25 χιλιάδες Έλληνες και μερικές εκατοντάδες Κύπριοι περιφέρονται στην Πλατεία εμπορίου (Praça do Comércio). Η αγωνία είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της. Αργά το απόγευμα δόθηκε το ραντεβού για επιβίβαση στα λεωφορεία όπου θα μετέφεραν τους Έλληνες οπαδούς στο ανακαινισμένο Ντα Λουζ.
Έξω από το στάδιο δεσπόζει η μορφή του παμμέγιστου Εουσέμπιο. Δέος! Έτσι τιμούν τους ποδοσφαιριστές «θρύλους» στο εξωτερικό. Ένα καραβάνι λεωφορείων, λοιπόν, ξεκινά για το γήπεδο της Μπενφίκα. Η γηπεδούχος Πορτογαλία είχε στο δυναμικό της σπουδαίους ποδοσφαιριστές, μα ένας μικρός ξεχώριζε. Ο 19χρονος Κριστιάνο Ρονάλντο. Τίποτα όμως δε χαλούσε τη διάθεση των «δικών» μας οπαδών. Ήταν ήδη ζαλισμένοι από τη πορεία μέχρι τον τελικό, βοήθησε λίγο και το αλκοόλ στη διάρκεια της ημέρας.
Η πλατεία και οι γύρω περιοχές της Λισσαβόνας είχαν ανθρώπους που πωλούσαν παγωμένες μπύρες σε βαρέλια κομμένα στη μέση και γεμάτο παγάκια για να διατηρούν χαμηλά τη θερμοκρασία. Ένα ευρώ μόλις κόστιζε το κάθε κουτάκι. Γνωρίσαμε ανθρώπους που πήγαν για τους αγώνες της πρώτης φάσης και έφτασαν μέχρι τον τελικό. Κάποιοι έφυγαν και επέστρεψαν για τον ημιτελικό και παρέμειναν και στον τελικό. Δε θα ξεχάσω ποτέ το σύνθημα που φώναζαν ορισμένοι… βετεράνοι της διοργάνωσης, «Ότο Ρεχάγκελ, μ’ έκανες μάγκα, στείλε μα-, στείλε μάνα κι’ άλλα φράγκα».
Ο αγώνας είχε όλα εκείνα τα συστατικά των προηγούμενων. Οι Πορτογάλοι από την αρχή προσπαθούσαν να πάρουν τον έλεγχο. Τα κατάφεραν αλλά από φάσεις λίγα πράγματα. Ώσπου ήρθε το γκολ του Χαριστέα στις αρχές του β’ ημιχρόνου. Ο κακός χαμός, στην εξέδρα. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Το μεθύσι εκείνη τη στιγμή δεν συγκρινόταν ούτε με την πόση χιλίων βαρελιών μπύρας.
Οι Πορτογάλοι δεν τα έβαλαν κάτω. Η πίεση είχε αρχίσει να γίνεται εντονότερη. Κι’ όλο ένα εντονότερη. Το κούμπωμα στην εξέδρα είχε μεγαλώσει. Όπως πήγαινε ο αγώνας μόνο με θαύμα τα παιδιά του Όθωνα θα γλίτωναν το γκολ. Οι προσευχές έπιασαν τόπο. Ένας τύπος που αργότερα θα μαθαίναμε τα πάντα γι’ αυτόν, ο Τζίμη Τζαμπ, μπουκάρει μέσα με τη σημαία της Μπαρσελόνα και την πετάει στα μούτρα του Λουϊς Φίγκο. Δεν είχε χωνέψει ποτέ όπως θα πει σε δηλώσεις του τη μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο αγώνας διακόπτεται μερικά λεπτά, οι διεθνείς παίρνουν τια απαραίτητες ανάσες, η Πορτογαλία χάνει το ρυθμό της και το σκορ παραμένει αναλλοίωτο μέχρι το τελικό σφύριγμα. Όπως είπε και στην περιγραφή του ο Γιώργος Χελάκης… «είμαστε στα ουράνια, αφήστε μας εκεί». Πλέον η 4η Ιουλίου εκτός από τους Αμερικανούς είναι λόγος χαράς και για όλους τους Έλληνες.