Σε ένα ντοκιμαντέρ της ιταλικής τηλεόρασης για τους οργανωμένους οπαδούς της Γιουβέντους, πριν κάποια χρόνια, ένας εκ των αρχηγών τους, κλήθηκε να απαντήσει στην εξής ερώτηση: «Ποιον μισείτε περισσότερο;». Η απάντηση ήταν η εξής: «Καταρχάς, πριν και πάνω απ’ όλα, μισούμε τους Αγγλους (σ.σ. λόγω Χέιζελ). Οποιονδήποτε Αγγλο. Οπαδό ή μη. Από τον βορρά ως τον νότο και από την ανατολή ως τη δύση. Από εκεί και πέρα, μισούμε οποιονδήποτε φοράει στολή και εκπροσωπεί το κράτος. Με εξαίρεη, φυσικά, τους πυροσβέστες».
Αν κάνει κάποιος την ίδια ερώτηση στους οπαδούς όλων των ιταλικών ομάδων, θα υπάρχει κοινή συνιστασμένη στην απάντηση: «Μισούμε το κράτος αλλά όχι τους πυροσβέστες». Για την ακρίβεια, συμπληρώνουμε εμείς, τους πυροσβέστες τους αγαπάνε. Τους λατρεύουν. Και τους αποθεώνουν πάντα και με κάθε τρόπο. Ακόμη και με το να βρέχουν τον αγωνιστικό χώρο παίρνοντας μια πυροσβεστική μάνικα, όπως έκαναν κάποτε οι οπαδοί της Ουντινέζε.
«Αυτοί που ρισκάρουν τις ζωές τους»
Ο λόγος, είναι καθαρά… ανθρώπινος. Στο μυαλό, στη συνείδηση των Ιταλών οπαδών, οι πυροσβέστες δεν είναι κρατικοί υπάλληλοι. Δεν είναι άνθρωποι που φοράνε μια στολή που εκπροσωπεί το κράτος. Αντιθέτως, είναι οι… λιγότερο «καβατζωμένοι» του κράτους. Γιατί; Επειδή ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε καλοκαίρι. Πρόβλημα με τις πυρκαγιές, βλέπετε, δεν έχει μόνο η Ελλάδα κάθε χρόνο. Εχει και η Ιταλία. Και η μάχη που δίνουν οι πυροσβέστες, έχοντας και απώλειες στο Σώμα τους, αναγνωρίζεται από τους οπαδούς.
Αναγνωρίζεται τόσο ώστε σε κάθε παιχνίδι οι οργανωμένοι οπαδοί να τραγουδούν τον ύμνο του πυροσβέστη. Κάτι που μπορείτε να δείτε και στο παρακάτω βίντεο, ενδεικτικά, με τους οπαδούς της Γιουβέντους στο San Siro μετά από ντέρμπι με τη Μίλαν. Ζητάνε από τους πυροσβέστες να έρθουν κάτω από το πέταλο και εκεί αρχίζει η αποθέωση. Τραγουδώντας πάντα, όπως θα δείτε, τον ύμνο του πυροσβέστη. Αυτού που «δεν έχει ποτέ φόβο». «Il pompiere paura non ne ha», όπως λέει το σύνθημα.
Προσκεκλημένοι στα πέταλα ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζουν
Συχνά, μάλιστα, πυροσβέστες βρίσκονται στα πέταλα των ιταλικών ομάδων. Τα οποία, φυσικά, τιμούν πάντα με πανό όποιους χάνουν τη ζωή τους πάνω στο καθήκον. Δεν είναι εκεί, στα πέταλα, μόνο ως οπαδοί, στα ρεπό τους. Είναι εκεί και ως επίσημοι προσκεκλημένοι των οπαδών, ό,τι ομάδα κι αν υποστηρίζουν οι ίδιοι. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να τους δείξουν την ευγνωμοσύνη τους για τη δουλειά τους. Για τις μάχες που δίνουν. Για τη διάθεσή τους να θυσιάσουν τη δική τους ζωή, προκειμένου να σώσουν άλλες.
Οπως κάνουν σε πυρκαγιές, όπως κάνουν σε σεισμούς… Οπως, για παράδειγμα, σε αυτόν στην Λ’ Ακουίλα. Τότε που οπαδοί ομάδων φώναζαν μαζί, ταυτόχρονα, το σύνθημα για τους πυροσβέστες. Σε όλα τα ιταλικά γήπεδα. Οποιες κι αν ήταν οι αναμετρήσεις εκείνο το σαββατοκύριακο. Το μίσος για τον αντίπαλο, άλλωστε, για τους Ιταλούς οπαδούς δεν είναι μεγαλύτερο από την αγάπη για τους πυροσβέστες. Ποτέ…