Ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι γίνεται 55 ετών και το Sport-Retro.gr θυμάται ένα από τα πιο σημαδιακά ματς της καριέρας του με τη Μίλαν, τη φανέλα της οποίας φόρεσε για 12 ολόκληρα χρόνια και, βέβαια, κατέκτησε τα πάντα.
Γεννημένος στο Μπέργκαμο της Ιταλίας στις 9 Σεπτεμβρίου 1963, ο Ντοναντόνι άρχισε την καριέρα του σε ηλικία 19 χρονών από τις ακαδημίες της Αταλάντα. Ξεχώρισε γρήγορα και αφού πανηγύρισε δυο ανόδους σε τρία χρόνια, το 1986 μεταγράφηκε στην ομάδα με την οποία έγραψε ιστορία και δέθηκε: τη Μίλαν.
Ο νεαρός δεξιός εξτρέμ που το παιχνίδι του χαρακτηριζόταν από ταχύτητα, αντοχή και υψηλή τεχνική κατάρτιση, έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των εξαιρετικών «ροσονέρι» της εποχής. Συγκεκριμένα τα 10 χρόνια που κράτησε η πρώτη θητεία του στο Μιλάνο, ο Ντοναντόνι πανηγύρισε 5 πρωταθλήματα Ιταλίας, 4 Supercoppa Italiana, 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών, 3 ευρωπαϊκά Super Cup και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα.
Μεσολάβησε ένας χρόνος στις ΗΠΑ και το MLS, ακολούθησε η επιστροφή στη Μίλαν για άλλη μία διετία και εν τέλει έκλεισε την καριέρα του στην Αλ Ιτιχάντ, με τη φανέλα της οποίας κατέκτησε το πρωτάθλημα της Σαουδικής Αραβίας το 2000. Παράλληλα, μέχρι το 1996 υπήρξε βασικό στέλεχος της εθνικής Ιταλίας και έλαβε μέρος σε όλες τις σπουδαίες διοργανώσεις πλην του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1992.
Από το 2001 ασχολείται με την προπονητική και έχει κάτσει στους πάγκους αρκετών ομάδων, με αποκορύφωμα εκείνον της «σκουάντρα ατζούρα», η οποία επί των ημερών του έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008.
Παρά τους τίτλους και τις ατομικές διακρίσεις, όμως, η βραδιά που δεν θα ξεχάσει ποτέ στην καριέρα του είναι αυτή της 10ης Νοεμβρίου 1988, όταν λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του. Η Μίλαν αντιμετώπιζε εκείνο το βράδυ τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, στο πλαίσιο του 2ου γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Η ισοπαλία με 1-1 στο «Σαν Σίρο» είχε δυσκολέψει την κατάσταση για τους πρωταθλητές Ευρώπης και όταν ο μετέπειτα «ροσονέρο» Ντέγιαν Σαβίσεβιτς άνοιξε το σκορ στο 50′ της ρεβάνς, οι γηπεδούχοι πήραν επιπλέον ψυχολογία. Στο 65ο λεπτό, όμως, μία βαριά ομίχλη κάλυψε την ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα το ματς να διακοπεί, έπειτα από συμφωνία μεταξύ του διαιτητή και των δύο ομάδων.
Τα παραπάνω γεγονότα συνέβησαν στις 9 Νοεμβρίου 1988 και όπως ανέφερε ο κανονισμός, η ρεβάνς έπρεπε να επαναληφθεί την επόμενη μέρα από την αρχή, με τις ίδιες ενδεκάδες. Εξαίρεση αποτελούσαν για τη Μίλαν ο Πιέτρο Πάολο Βίρντις, ο οποίος είχε αποβληθεί και ο Κάρλο Αντσελότι, επειδή είχε συμπληρώσει κάρτες στα 65 λεπτά που είχαν παιχτεί.
Εντούτοις, το ματς θα άρχιζε από το 0-0 και οι «ροσονέρι» θα άρχιζαν το ματς με 11 παίκτες, μία αρκετά βολική συνθήκη και καθόλου παράξενο που ως σήμερα μνημονεύεται ως η αναμέτρηση που η ομίχλη έσωσε την ιταλική ομάδα.
«Θα ήταν το τέλος γι’ αυτούς. Ξέραμε ότι ήταν κακό γι εμάς που θα τους αφήναμε να ξεκουραστούν και δεν θα είχαμε πια το προβάδισμα. Όποτε τύχει να μιλήσω με τον Αντριάνο Γκαλιάνι για εκείνο το ματς, παραδέχεται πόσο τυχερή ήταν η Μίλαν, ενώ μου έχει πει χαρακτηριστικά ‘η ομίχλη εκείνο το βράδυ σας σταμάτησε και μας έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία να γίνουμε μεγάλη ομάδα’», δήλωσε χρόνια αργότερα ο Ντράγκαν Στοΐκοβιτς.
Στις 10 Νοεμβρίου λοιπόν η Μίλαν προηγήθηκε στο 43’ με τον Μάρκο Φαν Μπάστεν για να ισοφαρίσει 4 λεπτά αργότερα ο Ντράγκαν Στοίκοβιτς. Το ματς όδευε προς τη λήξη του ημιχρόνου όταν ο Ντοναντόνι συγκρούστηκε με δύναμη με τον αμυντικό του Ερυθρού Αστέρα Γκόραν Βασίλιεβιτς.
Η δύναμη της σύγκρουσης προκάλεσε στον Ιταλό ένα τραύμα στο κεφάλι αλλά το άτσαλο πέσιμο στο έδαφος του γύρισε τη γλώσσα. «Ο Ντοναντόνι στεκόταν εκεί αναίσθητος χωρίς να αναπνέει. Ένας νοσηλευτής αλλά και ο γιατρός του Ερυθρού Αστέρα του έσωσαν τη ζωή» δήλωσε χρόνια αργότερα ο αντιπρόεδρος της Μίλαν Αντριάνο Γκαλιάνι ενώ πρόσθεσε «Έγινε αλλαγή και μεταφέρθηκε εκτός γηπέδου. Βγαίνοντας για το δεύτερο ημίχρονο πολλοί από τους παίκτες νόμιζαν ότι είχε πεθάνει ή ότι θα πέθαινε σίγουρα».
Ο Ντοναντόνι όμως αποδείχτηκε και τυχερός αλλά και σκληρό καρύδι. Ξεγέλασε τον θάνατο και τον ανέβαλλε, όπως η Μίλαν ανέβαλλε τον αποκλεισμό της, και έζησε για να αγωνιστεί και στη συνέχεια της διοργάνωσης πανηγυρίζοντας άλλον έναν τίτλο, τον πρώτο Ευρωπαϊκό της εποχής Μπερλουσκόνι, μιας και η ομάδα του έμεινε τελικά όρθια και επικράτησε στα πέναλτι με σκορ 4-2 εκείνο το βράδυ στο Βελιγράδι.