Το ημερολόγιο γράφει 3 Οκτωβρίου 1971, οι «βιόλα» κερδίζουν 2-1 και ξεσπά το χάος. Το απόγευμα ολοκληρώνεται με δέκα συλλήψεις, καμιά εικοσαριά τραυματίες και μια κίνηση… καράτε από τον διαιτητή. Συνέβη – καλή ώρα σαν χθες – πριν από πενήντα χρόνια, στις 3 Οκτωβρίου 1971, στο τέλος της αναμέτρησης Φιορεντίνα-Νάπολι – άλλη μια σύμπτωση. Εκείνο το ματς – πρώτη μέρα του πρωταθλήματος 1971-72 – το κερδίζει η Φιορεντίνα με σκορ 2-1, την τελευταία στιγμή, με το καθοριστικό γκολ να φέρει την υπογραφή του «Gringo» Clerici.
Είναι η… σπίθα που πυροδοτεί την αδικαιολόγητη δίψα για εκδίκηση των Ναπολιτάνων οπαδών. Στο τελευταίο σφύριγμα, δύο τιφόζι των «παρτενοπέι» πηδούν πάνω από το φράχτη και τρέχουν προς τον διαιτητή. Ο ένας κουνάει ένα άδειο μπουκάλι Coca Cola και τη στιγμή που είναι έτοιμος να το ρίξει προς την κατεύθυνση του ρέφερι Λο Μπέλο, «μπλοκάρεται» από τα στελέχη των «βιόλα». Η κίνησή του, του γυρίζει… μπούμερανγκ, γιατί μέσα στη σύγχυση τραυματίζεται και παίρνει ως… αναμνηστικό πέντε ράμματα στο χέρι του.
Ο άλλος είναι πιο σκληρός, παλεύει, ξεφεύγει, ζυγώνει, υψώνει το χέρι με αποδέκτη τον διαιτητή, αλλά ο Λο Μπέλο – εξαιρετικά ευκίνητος – χαμηλώνει, τον αποφεύγει και ανταποδίδει με τη σειρά του, χτυπώντας τον. Ο τιφόζο της Νάπολι βλέποντας και δεύτερο κίνδυνο να πλησιάζει, αυτόν από τους φύλακες της δημόσιας ασφάλειας το βάζει στα πόδια, αλλά ούτε και απέναντί τους στέκεται τυχερός. Καθώς τρέχει, τα γκλοπ τους τον βρίσκουν στην πλάτη.
Σ’ εκείνο το σημείο, στο γήπεδο η ένταση είναι πολύ μεγάλη και στις εξέδρες ξεσπά φρενίτιδα. Οι οπαδοί των δύο ομάδων έρχονται σε επαφή κατά την έξοδό τους και το αποτέλεσμα είναι δέκα συλλήψεις και είκοσι τραυματίες, μεταξύ των οποίων δύο ταξίαρχοι, δύο καραμπινιέρι και δύο ελεγκτές στα εκδοτήρια του γηπέδου που χτυπήθηκαν από Ναπολιτάνους οπαδούς, οι οποίοι – αν και χωρίς εισιτήριο – είχαν περάσει τις πύλες νωρίς το απόγευμα και μπήκαν κανονικά στο στάδιο για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι.
Karate Kid
Ο διαιτητής εξήγησε στους δημοσιογράφους ότι γνώριζε «μερικές κινήσεις καράτε» και τις είχε χρησιμοποιήσει στην περίσταση, επειδή ο «κακός» – όπως ορίστηκε από τις εφημερίδες ο οπαδός της Νάπολι – τον πλησίασε οπλισμένος με ένα γυάλινο μπουκάλι και προσπάθησε να τον χτυπήσει. Ο Λο Μπέλο ήθελε να διευκρινίσει στον Τύπο ότι «έβγαλα νοκ-άουτ αυτόν που μου επιτέθηκε όχι επειδή τον φοβόμουν, αλλά επειδή με προσέβαλε». Πληγωμένος από υπερηφάνεια, λοιπόν, του είχε δώσει ένα χτύπημα αλά Μπαντ Σπένσερ, το οποίο περισσότεροι από ένας αρθρογράφοι – τις επόμενες ημέρες – αποκάλεσαν ως το «παιδαγωγικό χαστούκι» του διαιτητή.
Ο Κοντσέτο Λο Μπέλο ύστερα από λίγα λεπτά, ήρεμος και έχοντας ανακτήσει την αυτοπεποίθηση και τον… αέρα του, πήγε στ’ αποδυτήρια όπου η αστυνομία είχε τα δύο αγόρια υπό κράτηση και τους άρχισε μια διάλεξη. Ήταν δύο δεκαεξάχρονα και μπροστά στον διαιτητή ζήτησαν συγγνώμη και άρχισαν να κλαψουρίζουν.
Ο… τύραννος των Συρακουσών
Το ματς Φιορεντίνα-Νάπολι – κατά τα άλλα – ο Λο Μπέλο το είχε διαιτητεύσει πολύ καλά, με τη συνήθη στάση του ηγέτη. Ήταν οι εποχές που ένας διαιτητής μπορούσε να κατευθύνει τα παιχνίδια με προσωπικότητα, με λήψη αποφάσεων. Ο Λο Μπέλο ήταν ο καλύτερος, αλλά κι εκείνος που δημιουργούσε τον μεγαλύτερο τρόμο. Μπορούσε να σταθεί αγέρωχος απέναντι στους παίκτες. Κορακίσιο μαλλί, λεπτό μουστάκι, ζοφερό βλέμμα. Είναι η prima donna του γηπέδου, στέκεται πάντα πρωταγωνιστής.
Η πένα του Τζάνι Μπρέρα τον σκιαγραφεί ως εξής: «Ένας τύραννος των Συρακουσών, ένας Σαρακηνός πειρατής. Γεννήθηκε για να διοικεί».
Αν ξεσπάσει διένεξη, σίγουρα δεν πάει πίσω. Δώδεκα χρόνια νωρίτερα – τον Δεκέμβριο του 1959 – περικυκλώθηκε από τους παίκτες κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης Γιουβέντους – Ίντερ και αντέδρασε με απειλές στον αέρα και χτυπώντας ακούσια τον παίκτη της Ίντερ, Τζοβάνι Ινβερνίτσι, ο οποίος έπεσε αναίσθητος στο έδαφος, με τον Λο Μπέλο από πάνω του να τον διατάζει να σηκωθεί, πεπεισμένος πως έκανε θέατρο.
Όταν διαιτήτευσε το προαναφερθέν ματς το 1971, ο Λο Μπέλο ήταν ένα πολύ γνωστό όνομα. Ήταν 47 ετών, διαιτητής στη Serie A για 19 πρωταθλήματα, διεθνής διαιτητής από το 1958, μπήκε στην πολιτική στις τάξεις των Χριστιανοδημοκρατών και εξελέγη σύμβουλος αθλητισμού στις Συρακούσες.
Έκανε το ντεμπούτο του με τη σφυρίχτρα όταν δεν ήταν ακόμη τριάντα, τη σεζόν 1953-54. Λίγα χρόνια αργότερα – το 1958 – διαχειρίστηκε ένα παιχνίδι Νάπολι -Γιουβέντους με έξι χιλιάδες οπαδούς στα περιθώρια του γηπέδου, χωρίς να ιδρώσει το… αυτί του.
Είχαν εισβάλει γύρω από τον αγωνιστικό χώρο και δεν ήθελαν να φύγουν. Ο Λο Μπέλο πήρε την κατάσταση στα χέρια του και απείλησε ότι θα σταματήσει αμέσως το ματς αν έστω και ένας μόνο από αυτούς πατούσε το πόδι του μέσα από τις γραμμές.
Ήταν ο μακροβιότερος διαιτητής στο ιταλικό ποδόσφαιρο : αυτός της Φλωρεντίας ήταν ο 272ος αγώνας του στη Serie A, στο τέλος της καριέρας του (έκλεισε το 1974 με τον τελικό του Κυπέλλου Uefa μεταξύ Φέγενορντ και Τότεναμ) θα ανεβάσει στους 328 τον αριθμό των αγώνων που σφύριξε, ένα νούμερο που αποτελεί ακόμη ρεκόρ.
Γιγαντιαία φιγούρα
Λίγους μήνες αργότερα – τον Φεβρουάριο του 1972 – ο Λο Μπέλο έγινε ο πρώτος διαιτητής που ομολόγησε μια λάθος του απόφαση στην τηλεόραση. Συνέβη στην ιταλική Αθλητική Κυριακή «Domenica Sportiva», βλέποντας σε αργή κίνηση ένα πέναλτι που κακώς δεν έδωσε κατά τη διάρκεια του Γιουβέντους-Μίλαν, φάουλ του Μορίνι στον Μπιγκόν. «Φάνηκε πιο έξυπνος από μένα, δυστυχώς δεν είχα στο γήπεδο μόνιτορ να το ξαναδώ», σχολίασε για τον αμυντικό που έκανε το φάουλ χωρίς, ωστόσο, να γίνει αντιληπτός από εκείνον.
Το φθινόπωρο του 1972, ο Λο Μπέλο επαναλαμβάνεται σε ένα λιγότερο γνωστό επεισόδιο. Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να χαστουκίσει. Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα Ρόμα -Νάπολι γίνεται μια άλλη εισβολή οπαδού στο γήπεδο, ο Λο Μπέλο κατάφερε να μπλοκάρει τον απρόσεκτο τιφόζο, τον έπιασε από το πέτο του σακακιού του και τον παρέδωσε στην αστυνομία, αφού, όμως, πρώτα του έδωσε ένα λάκτισμα στον πισινό.
Ο διαιτητής από τις Συρακούσες πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1991, σε ηλικία 67 ετών. Ως παιδί είχε κάνει κολύμβηση και στίβο, είχε παίξει και ποδόσφαιρο ως μπακ. Μετά τη διαιτητική του καριέρα εξελέγη βουλευτής του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος για τρεις θητείες.
Ο Ιταλός ρέφερι αποτέλεσε σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά. Άκαμπτος, σκληρός, αυστηρός, ήταν αμερόληπτος και τίμιος κριτής ενός ματς. Στο γήπεδο είχε μια γιγαντιαία φιγούρα, φαινόταν δύο μέτρα ύψος.
Πολλοί τον σεβάστηκαν, όλοι τον φοβόντουσαν.