Πόσοι άραγε από όλους εμάς μπορούμε πραγματικά να επιλέξουμε τα πράγματα που μας συγκινούν; Εκεί που όλα μοιάζουν να έχουν παρέλθει, όπως η καλύτερες μέρες της ζωής μας, ξαφνικά να νιώθουμε εκείνο το φτερούγισμα μέσα μας, να ακούμε εκείνη τη φωνούλα που μας καλεί να κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή και να ζήσουμε το όνειρο. Σαν ένας γεροντίστικος έρωτας ή όπως οι παιδικές σκέψεις της αλάνας. Τότε που τα κορίτσια παραδίπλα έπαιζαν κουτσό και τα αγόρια χωρίζονταν σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, σε Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ, σε Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ. Και ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι πάντοτε ήταν εκείνος που διάλεγε συμπαίκτες για την Μπόκα…
Ιδιαίτερος, χαρισματικός, απόμακρος, βαρύς, αναποφάσιστος σε ένα μάλωμα μεταξύ της ιταλικής φινέτσας και το brutal των βίκινγκς. Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του όμως ήταν άλλο και ενώ έμοιαζε αρχικά με έναν τιμητικό προορισμό, κατέληξε να είναι ένας βραχνάς που θα επαληθευόταν μόνο για λίγο. Με εξαίρεση τα δύο τελευταία από τα 18 συνολικά του στη Ρόμα, θα ήταν πάντοτε ένας “capitano futuro”, όπως τον αποκαλούσαν με αγάπη οι Τζαλορόσι. Μόνο που ο ορισμός “μελλοντικός” θα έπαυε να είναι εύηχος για έναν γεροδεμένο οικογενειάρχη που είχε ξεπεράσει τα 30 έτη ζωής. Ας όψεται όμως, Τότι ήταν αυτός και δεν έλεγε να φύγει ποτέ.
Τον γουστάρεις ή όχι σαν παίκτη τον Ντε Ρόσι, είχε μικρή σημασία. Για τους Ρωμαίους ήταν ο Νο2 αγαπημένος τους στη σύγχρονη ιστορία του club. Δεν είχε την αρχοντιά του Τότι, ούτε τη γοητεία του Τζουζέπε Τζανίνι, μήτε το μπρίο του Μπρούνο Κόντε, μα πρέσβευε για εκείνους την πίστη στο χρώματα της ομάδας, τη μάχη για το αδύνατο, το ότι δεν εγκαταλείπουμε ποτέ. Αγωνιστικά είχε τρομερές περιόδους και άλλες που χανόταν. Λογικό σε μία καριέρα 18 ετών στον ίδιο σύλλογο.
Ο Ντε Ρόσι όμως πάντοτε υπήρξε τίμιος. Δεν έκανε τα χαϊλίκια του capitano, ούτε ταρτίπια απαιτώντας συμβόλαια ή αγωνιστικό χρόνο, όταν δεν ήταν στα καλά του. Ανέκαθεν έβγαζε μία περίεργη, μα δίκαιη προσωπικότητα. Οπως στα play off με τη Σουηδία, όταν η Ιταλία ήθελε γκολ για να μην χάσει το Μουντιάλ του 2018 και ο Τζανπιέρο Βεντούρα του ζήτησε να μπει αλλαγή στο φινάλε. Εκείνος φώναζε στους προπονητές ότι «θέλουμε γκολ και βάζετε εμένα; Ο Ινσίνιε πρέπει να μπει». Οπως τίμιος ήταν και με τον εαυτό του. Το μαρτυράει το tattoo στη γάμπα με το απαγορευτικό σήμα και το τάκλιν όχι στην μπάλα, μα στο πόδι του αντιπάλου. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα.
Probs my favorite De Rossi moment pic.twitter.com/6XumgUEvBF
— Joe Cappuccino⚪⚫ (@joe_cappuccino_) July 25, 2019
«Δεν γίνεται να τελειώσω την καριέρα μου και να μην έχω φορέσει τη φανέλα της Μπόκα στο “Μπομπονέρα”», εξηγούσε. Τη στιγμή που άπαντες θα επέλεγαν έναν εξωτικό ποδοσφαιρικό προορισμό με άπειρα φράγκα ή έστω μία μετακίνηση στη Φιορεντίνα, εκείνος επέλεξε να πάει στο Μπουένος Αϊρες και να το ζήσει. Δεν ακούστηκαν ποσά. Οι Αργεντίνοι άλλωστε δεν θα είχαν να του δώσουν πολλά. Ούτε πήρε μεγάλο συμβόλαιο. Εναν χρόνο και το βλέπουμε για άλλο ένα εξάμηνο. Αυτό ήταν το deal. Δεν μπλέχτηκαν μάνατζερ σε διαπραγματεύσεις. Δεν τον απασχόλησε.
Esto declaraba Daniele De Rossi hace un tiempo atras. Desde ahí ya se le notaba su cariño por el estadio, por Maradona, por los hinchas y por Boca. Sus palabras son un mimo al alma. pic.twitter.com/Azz92QHoqB
— BOCA ES PUEBLO (@Quiroga12_) July 25, 2019
Στο αεροδρόμιο έγινε χαμός. Τον περίμεναν με έντονο πάθος. Οχι μόνο επειδή είναι διάσημος, αλλά γιατί έβγαλε όλη αυτή την τρέλα να παίξει στην ομάδα τους. Με το που έφτασε, το πρώτο πράγμα που ζήτησε, ήταν να προπονηθεί άμεσα. Φόρεσε τη μπλε φανέλα με την κίτρινη ρίγα στη μέση και πάτησε το χορτάρι. Τώρα θα πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα. Χρειάζεται δουλειά στην προετοιμασία, ώστε να μπορέσει να μπει και να ζήσει την παιδική του επιθυμία, ακούγοντας να τον αποθεώνει το “Μπομπονέρα”. Μέχρι τότε όμως ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος, επειδή κατάφερε με τη Ρόμα να κάνει τη ζωή του ένα όνειρο και τώρα με την Μπόκα να κάνει το όνειρο πραγματικότητα…