O Αντριάνο Λέϊτε Ριμπέιρο, ένας ποδοσφαιριστής που άφησε το στίγμα του στο ποδόσφαιρο για όσο αγωνίστηκε, ένα σπουδαίο ταλέντο, που κάπου στη πορεία χάθηκε, εξαιτίας ενός συμβάντος που τον άφησε «μόνο».
Γεννημένος στις 17/2 του 1982 και μεγαλωμένος στους δρόμους του Βίλα Κρουζέιρο, σε μια εκ των πιο επικίνδυνων περιοχών της Βραζιλίας, γνωστή και ως εμπόλεμη ζώνη, εξαιτίας της κατάστασης που επικρατούσε, αφού ανά πάσα στιγμή μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε δολοφονία μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Ο Αντριάνο προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, είχε ένα μεγάλο όνειρο, να μπορέσει να μεγαλουργήσει στο ποδόσφαιρο, βοηθώντας και την οικογένεια του παράλληλα. Ο πατέρας του και η μητέρα του, θυσίαζαν πολλές φορές φαγητά και τη δική τους ζωή την έβαζαν στην άκρη, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν την επιθυμία του γιού τους, η οποία δεν ήταν άλλη από το να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Το ξεκίνημα και η Ίντερ
Ο Αντριάνο ξεκίνησε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην Φλαμένκο, αγωνιζόμενος στις ακαδημίες της ομάδας από το 1999, έδειξε ότι έχει μια θέση στην μεγάλη ομάδα.
Έναν χρόνο αργότερα θα αγωνιστεί με την πρώτη ομάδα και θα πετύχει 16 τέρματα, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή περίπτωση, που ήρθε για να αφήσει το στίγμα της.
Οι εμφανίσεις του στην Βραζιλία δεν άφησαν ανενεργούς μεγάλους συλλόγους από την Ευρώπη. Η Ίντερ ήταν η ομάδα που έδειξε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, προσφέροντας παράλληλα και 13 εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει δικό της.
Ο δανεισμός του μετέπειτα σε Πάρμα και Ίντερ ήταν για να πάρει παιχνίδια και να κερδίσει εμπειρίες, ώστε να επιστρέψει στους νερατζούρι, πιο ώριμος ποδοσφαιρικά.
Το 2004 επιστρέφει στην Ίντερ, εκεί θα αγωνιστεί για μια τετραετία, κάνοντας πράγματα και θαύματα, αναδεικνύοντας το πλούσιο ταλέντο του. Σε συνολικά 177 παιχνίδια, πέτυχε 74 τέρματα και μοίρασε ακόμη 27 ασίστ.
Η μοιραία μέρα και η αλλαγή πλεύσης
Το 2004 ήταν η χρονιά που ο Αντριάνο στιγματίστηκε με τον χειρότερο τρόπο, που θα μπορούσε ως εκείνη τη στιγμή. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του με την Ίντερ, δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα του, η οποία τον ενημέρωσε για τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα.
Ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής ήταν μόλις 22 ετών, μια στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ, αφού παρά το γεγονός ότι πέτυχε απίστευτα πράγματα με την Ίντερ, ποτέ του δεν ήταν ο ίδιος από εκείνο το σημείο και μετά.
«Τον είδα να πετά το τηλέφωνο και να αλυχτά. Ακόμα και σήμερα που θυμάμαι εκείνη την στιγμή, ανατριχιάζω», είχε αποκαλύψει ο Ζανέτι.
«O πατέρας του τον φρόντιζε, τον πρόσεχε και τον κρατούσε μακριά από τα προβλήματα. Τον είδα να κλαίει, να ουρλιάζει. Από εκείνη την ημέρα, μαζί με τον Μοράτι (πρόεδρος της Ίντερ) αποφασίσαμε να αναλάβουμε το ρόλο του Αλμίρ», ήταν τα λόγια του αρχηγού της Ίντερ.
«Έπαιζε, σκόραρε, έδειχνε τον ουρανό, όπως αφιέρωνε τα πάντα στον πατέρα του. Όσοι όμως, ήμασταν κοντά του ξέραμε πως τίποτα δεν ήταν το ίδιο, έπειτα από αυτό το τηλεφώνημα», πρόσθεσε ακόμη ο Ζανέτι.
Η ιστορία στη συνέχεια λίγο ή πολύ γνωστή για τον Αντριάνο, ο οποίος «έχασε» τη μάχη με την ψυχή του, η οποία δεν τον άφηνε να ησυχάσει από τον χαμό του πατέρα του. Το ποτό, η κακή ζωή ήταν τα αποκούμπια για τον Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή, ο οποίος μπορεί να συνέχισε να αγωνίζεται σε ομάδες όπως η Κορίνθιας και η Ρόμα, ωστόσο ο παλιός καλός ποδοσφαιρικός του εαυτός είχε κάπου χαθεί μεταξύ του 2004 και του 2008.