ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Η Αγγλία είναι μια χώρα που όσο θυμάμαι (από το 1982) διακατέχετο από απέραντο ενθουσιασμό για την ικανότητα των ποδοσφαιριστών της στις μεγάλες διοργανώσεις. Ίσως η δημοσιότητα που λάμβαναν οι διεθνείς της να ήταν δυσανάλογη με το ταλέντο τους. Εξαιρώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 όταν έφτασε μέχρι τα ημιτελικά σε κανένα άλλο δεν μπόρεσε να αποδείξει ότι άξιζε κάτι παραπάνω. Ένα από τα σοβαρά προβλήματα των ομοσπονδιακών της ήταν πάντα οι διασαλευμένες σχέσεις που υπήρχαν με τον Τύπο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η αήθης συμπεριφορά στον Μπέκαμ λόγω της αποβολής του στο παιχνίδι με την Αργεντινή και τον αποκλεισμό της Αγγλίας.
Μετά από τόσα χρόνια παρατήρησης (γι’ αυτό ποτέ δεν εμπιστεύομαι τους Άγγλους στα μεγάλα τουρνουά) διαπιστώνω βελτίωση αυτής της σχέσης, η οποία προέρχεται απ’ την αποφυγή αλαζονικής στάσης της ίδιας της ομοσπονδίας και των ποδοσφαιριστών. Τέρμα τα μεγάλα λόγια, χαμήλωσε ο πήχης χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν φιλοδοξίες.
Τα αγγλικά ταμπλόιντ λατρεύουν τα σκάνδαλα και χτυπούν αλύπητα. Το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια αλλαγή στη στάση τους. Οι ευθείες επιθέσεις και η τεράστιες απαιτήσεις έχουν υποχωρήσει. Οι σχέσεις έχουν γίνει περισσότερο ανθρώπινες μετά και τη δημόσια παραδοχή του Ραχίμ Στέρλιγκ που είχε μπλέξει σε ροζ σκάνδαλο τον περασμένο Αύγουστο αλλά και πρόσφατα η ειλικρίνεια με την οποία μίλησε ο Ντένιζ Ρόουζ για την κατάθλιψή του. Αυτές οι ανθρώπινες ιστορίες άλλαξαν λίγο το κλίμα και εικάζω πως θα βοηθήσουν και την Εθνική ομάδα κρατώντας ανεπηρέαστα τα αποδυτήρια.
Ένα άλλο κεφάλαιο, περισσότερο ουσιώδες ενόψει Μουντιάλ, είναι οι κορυφαίοι προπονητές που εργάζονται στο πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ. Φρονώ πως θα ωφεληθεί η Εθνική ομάδα καθώς αρκετοί ποδοσφαιριστές υπό τις οδηγίες worldclass τεχνικών έχουν αυξήσει την ποιότητά τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ίσως αποτελεί ο Άρνολντ της Λίβερπουλ που από παγκίτης, με τον Κλομπ έπαιξε βασικός στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Στέρλινγκ, Στοόουνς, Γουόλκερ και Ντελφ έχουν γίνει περισσότερο καταρτισμένοι και αφομοιώσει τις γρήγορες αλλαγές άμυνας και επίθεσης στη Μαν. Σίτι. Εκτιμώ ότι με τον Μουρίνιο προόδευσαν οι Ράσφορντ και Λίγκαρντ. Τι να πω για τους παίκτες του Ποτσετίνο; Ο Χάρι Κέιν έγινε ο πιο περιζήτητος σέντερ της υφηλίου, ο Ντέλε Άλι εξελίχτηκε σε ένα από τους κορυφαίους παίκτες της… ο Τριπιέρ, ο Ντάιερ.
Και ένα τελευταίο εξίσου, πιστεύω, σημαντικό. Ο Σάουθγκεϊτ λόγω της θητείας του στην Κ 21 της Αγγλίας γνωρίζει τους περισσότερους ποδοσφαιριστές. Αυτή η εξοικείωση θα μετρήσει, όπως έχει βοηθήσει την Ισπανία η Μπαρσελόνα του Γκουαρδιόλα και η Γερμανία που έχει από τις μικρές ηλικίες τους πλείστους διεθνείς της μαζί.