ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Κάποτε το ποδόσφαιρο ήταν ένα άθλημα που το χλεύαζε η ευρωπαϊκή ελίτ. Ειδικά στη Γαλλία πριν από μερικά χρόνια ήταν απαξιωμένο για πολλά χρόνια. Σε μια εποχή, στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, που κυρίως στις λατινοαμερικανικές χώρες και στην Κεντρική Ευρώπη είχε αρχίσει να κερδίζει και τις τάξεις των διανοούμενων (π.χ. Αυστρία), η πλειονότητα στη Γαλλία ποτέ δεν επέτρεψε να παρασυρθεί από τα «πρωτόγονα», όπως υποστήριζε, αισθήματα. Γι’ αυτό και αθλήματα όπως η ποδηλασία και το τένις είναι τόσο δημοφιλή, καθώς θεωρούνται περισσότερο… εκλεπτυσμένα.
Η πρώτη φορά που η γαλλική κοινωνία αισθάνθηκε τόσο πολύ την αύρα του ποδοσφαίρου ήταν όταν ο ιταλικής καταγωγής Μισέλ Πλατινί κατάφερε μαζί με τους Ζιρές, Φερναντές, Τιγκανά, Αμορός κ.λπ. να κερδίσει το Γιούρο του 1984. Τότε είχαν βγει στα Ηλύσια Πεδία για να πανηγυρίσουν περισσότεροι άνθρωποι από όσοι μετά την ελευθέρωση του Παρισιού από τους Ναζί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Γαλλία μέσα από τους μετανάστες της προσπαθεί να χτίσει μια γέφυρα επικοινωνίας. Αξιοποίηση όλου του ταλέντου που ανέκαθεν είχε, αλλά έβρισκε κλειστές πόρτες και μοιραία παρέτασσε μέτριες ομάδες. Είναι χαρακτηριστικό, δε, πως από την προηγούμενη 20ετία (1964, ‘68, ‘72, ‘76, ‘80) δεν είχε προκριθεί ποτέ σε τελική φάση του Γιούρο.
Η νέα γενιά, βλέποντας πως επιτέλους ανοίγουν οι πόρτες της συντηρητικής γαλλικής κοινωνίας σε παιδιά μεταναστών, 14 χρόνια μετά (1998) μεγαλούργησε έχοντας έναν άλλο σπουδαίο ποδοσφαιριστή για ηγέτη της, τον κορυφαίο που ανέδειξε το γαλλικό ποδόσφαιρο, τον Ζινεντίν Ζιντάν, αλγερινής καταγωγής.
Σήμερα και πάλι μια ομάδα που θύμιζε περισσότερο αφρικανική έφτασε για δεύτερη φορά στην κορυφή του κόσμου. Δεκαπέντε ποδοσφαιριστές από τη φετινή παγκόσμια πρωταθλήτρια έχουν καταγωγή από την αφρικανική ήπειρο, όπως ο Εμπαμπέ με μητέρα από την Αλγερία και πατέρα από το Καμερούν.
Μερικές δεκαετίες αργότερα από την απαξίωση της ελιτίστικης γαλλικής κοινωνίας, ο Πρόεδρος της χώρας (Εμανουέλ Μακρόν) υποχρεώθηκε μέσα στη βροχή να περιμένει τους ποδοσφαιριστές έναν έναν για να τους συγχαρεί. Σημειολογικά το ποδόσφαιρο έχει κερδίσει την πολιτική και δεν είναι τυχαίο που όλη η ηγεσία που παρευρέθη στο Λουζνίκι ακολουθούσε τις επιταγές του ποδοσφαιρικού πλανητάρχη Τζιάνι Ινφαντίνο. Τέτοια δημοσιότητα ο Μακρόν δεν την είχε και ούτε πρόκειται να τη βρει μέσα από τα γαλλικά κανάλια ή όποια συζήτηση και αν υπάρξει σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αυτά τα παιδιά, που στην πλειονότητά τους πριν από μερικά χρόνια ήταν σε φτωχογειτονιές και στο περιθώριο, το βράδυ της Κυριακής υποχρέωσαν τον πρώτο πολίτη της χώρας τους να στέκεται μουσκεμένος «μέχρι το κόκαλο» για να τους συγχαρεί εκ μέρους της πατρίδας.