Εάν υπήρχε η ελάχιστη αμφιβολία πριν, πλέον δεν υπάρχει καμία. Οι σταρ του γαλλικού σόου είναι οι αμυντικοί. Ο Γκριζμάν να εκτελεί στημένα…και όλα βρίσκονται. Φάουλ ο Γκριζμάν, κεφαλιά ο Βαράν, τέζα η Ουρουγουάη. Κόρνερ ο Γκριζμάν, κεφαλιά ο Ουμτίτι, τέζα το Βέλγιο. Αλλοι έχουν, από Ρεάλ+Μπαρσελόνα, Μόντριτς και Ράκιτιτς. Αλλοι, τη βγάζουν με Βαράν και Ουμτίτι. Και να ήταν μόνον αυτά…
Στην πραγματικότητα οι σταρ του γαλλικού σόου είναι, όχι οι αμυντικοί, οι αμυνόμενοι. Πρακτικά, σύμπασα η ομάδα! Η Γαλλία παίζει ένα ασύμμετρο 4-4-2, ασύμμετρο διότι ο ένας πλάγιος χαφ (Μ’Μπαπέ) είναι ψηλά και ο άλλος (Ματουϊντί) χαμηλά, δηλαδή τέσσερις όχι στην ευθεία αλλά στη διαγώνιο, στο οποίο 4-4-2 οι εννέα στους έντεκα είναι εκεί «για την άμυνα». Και ο σέντερ-φορ. Προπάντων, ο σέντερ-φορ! Εξαιρούνται του καθήκοντος, μονάχα ο Μ’Μπαπέ και ο Γκριζμάν.
Κάπως έτσι φτάνει στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου η ομάδα, με το εννιάρι που δεν έχει βάλει ούτε ένα γκολ (Ζιρού). Κανένα πρόβλημα. Το 1984 οι Μπλε κατέκτησαν στο Παρκ ντε Πρενς το Κύπελλο Εθνών Ευρώπης, με σέντερ-φορ τον Λακόμπ. Κανένα γκολ! Τα έβαζε, απ’ την αρχή ως το τέλος, ο Πλατινί. Το 1998, στον θρίαμβο του Σταντ ντε Φρανς, ο βασικός σέντερ-φορ των Μπλε στη διοργάνωση ήταν ο Γκιβάρς. Κανένα γκολ! Τα έβαλε στον τελικό, ο Ζιντάν.
Ο ταχύς και ευφυής Βαράν είναι, απλώς, κολοσσιαίος. Στον προημιτελικό, μες στην περιοχή ο Σουάρες δεν ακούμπησε (κυριολεκτικά!) τη μπάλα. Στον ημιτελικό, ο Λουκάκου δεν είδε το τέρμα ποτέ. Στον αυτή τη φορά αλάνθαστο Ουμτίτι, το παιγνίδι έχει συγχωρήσει στο τουρνουά αρκετά λάθη που θα μπορούσαν να ξυπνήσουν, αλλά δεν ξύπνησαν…αφού παρεγράφησαν, τη νοσταλγία για τον τραυματία Κοσελνί.
Επιπλέον η φίζικαλ ανετοιμότητα των φλαμπέ μεν, ερχόμενων από τραυματισμούς δε, Μεντί+Σιντιμπέ στα άκρα, βόλεψε τον Ντεσάν να στραφεί στους πιο σφιχτούς Παβάρ+Ερναντέζ. Η χαρά (αυτού) του προπονητή. Υστερα, ο Καντέ είναι παντού. Κι ακόμη και ο Πογκμπά, παίζει τιθασευμένος! Ζητάει την άδεια της υπηρεσίας, για να περάσει τη γραμμή της σέντρας. Πίσω ο Γιορίς πιάνει τα πάντα, end of story.
Οι όποιοι κανόνες έχουν πάει στον κάδο ανακύκλωσης. Καμία κατοχή μπάλας δεν σιγουρεύει καμία νίκη. Οι Ισπανοί πήραν χρώμα κιόλας, απ’ τα πρώιμα μπάνια. Καμία πείρα δεν εγγυάται καμία επιτυχία. Η Γαλλία είναι η δεύτερη πιο νέα, σε μέσο όρο ηλικίας, εικοσιτριάδα του Μουντιάλ (μετά τη Νιγηρία). Και η Αγγλία, η τρίτη. Όλα καταλήγουν να είναι προσαρμογές, ισορροπία, ευελιξία. Προϋποτίθενται (για να είσαι προσαρμοστικός, ισορροπημένος, ευέλικτος) επιλογές με κριτήριο. Αρκεί, στον Ντεσάν. Πηγαίνει φουλ, για το νταμπλ του Ζαγκάλο και του Μπέκενμπαουερ. Μουντιάλ παίκτης, Μουντιάλ προπονητής.
Οι Βέλγοι μπήκαν, άρχισαν να κεντάνε το δικό τους παιγνίδι, ο Αζάρ έκανε τον Παβάρ…Φάγκνερ, οι Γάλλοι έχασαν τη μπάλα. Δεν έπαιζαν. Αντεχαν. Η Γαλλία επιδέχεται, προσδιορισμούς που υποτίθεται πως «ανήκουν» στη Γερμανία. Μπορεί να πει κανείς πως είναι λειτουργική, μπορεί να πει κανείς πως είναι στέρεη, μπορεί να πει κανείς πως είναι επαρκής. Η δε φλόγα, πού; Πουθενά. Οι Γάλλοι δεν έχουν φλόγα. Οι Γάλλοι είναι, για να σβήνουν τη φλόγα των άλλων. Των Βέλγων εν προκειμένω, με τους εννέα διαφορετικούς σκόρερ στη ροή των προηγούμενων πέντε αγώνων τους.
Μία τελευταία εκδοχή για τον ημιτελικό της Αγίας Πετρούπολης είναι, ότι επενέβη η Ιντερπόλ Ποδοσφαίρου και απαγόρευσε να γίνει τελικός στη Μόσχα με Μαρουάν Φελαϊνί. Οποιος ζει με Φελαϊνί, είναι καταδικασμένος και να πεθαίνει με Φελαϊνί. Το γκολ της Γαλλίας, για την ακρίβεια δεν είναι του Ουμτίτι. Είναι αυτογκόλ. Του Φελαϊνί, (μετα)φυσικά. Στην υψηλή ανάλυση, γίνεται φανερό ότι η μπάλα κρούει την αφάνα του Φελαϊνί και πηγαίνει μέσα…