aezaekaelanorthosisapoelapollonarisdoksaethnikos achnaskarmiotissasalaminaothelos athienouomonoiapafosSuper LeaguePremier LeagueSerie ALaLiga

Εθνική Ομάδα εκτός συνόρων…

Ακόμη και πριν ξεκινήσει τις επαφές με τον μέσο Σοφιάν Αμραμπάτ, ο Ρουντ Γκούλιτ γνώριζε ότι δεν θα κατάφερνε να τον πείσει. Είχε κάποια καλά επιχειρήματα για να πείσει τον ταλαντούχο 21χρονο να αγωνιστεί με την Εθνική Ολλανδίας. Άλλωστε ο Αμραμπάτ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χούιζεν, ένα χωριό κοντά στο Άμστερνταμ. Έζησε όλη του τη ζωή στη χώρα και έπαιξε ποδόσφαιρο από μικρός σε ομάδες της Ολλανδίας.

Πλέον, έπρεπε να αποφασίσει αν θα συνδέσει το ποδοσφαιρικό του μέλλον με την Ολλανδία, όπου έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο ή με το Μαρόκο, τη χώρα της Βορείου Αφρικής απ’ όπου κατάγονται οι γονείς και οι παππούδες του. «Η οικογένειά του τον πίεζε να αγωνιστεί για το Μαρόκο», είπε ο βοηθός προπονητής της Εθνικής Ολλανδίας, Ρουντ Γκούλιτ πριν ένα χρόνο και πρόσθεσε: «Οπότε δεν είχε επιλογή. Πιστεύω δεν έχουν επιλογή».

Ο Αμραμπάτ είναι ένας από τους πέντε γεννημένους στην Ολλανδία ποδοσφαιριστές στο ρόστερ του Μαρόκου. Μία ομάδα που περιλαμβάνει έναν αρχηγό γεννημένο στη Γαλλία και που αγωνίζεται στην Ιταλία, έναν αμυντικό από την Ισπανία που μεγάλωσε στις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης. Στην πραγματικότητα, η προσπάθεια της Εθνικής να επιστρέψει στην κορυφαία διοργάνωση μετά από 20 χρόνια βασίστηκε σε ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν εκτός χώρας και γαλουχήθηκαν σε ακαδημίες ευρωπαϊκών ομάδων. Όταν το Μαρόκο ανακοίνωσε το τελικό του ρόστερ την περασμένη Δευτέρα, η λίστα των 23ών ποδοσφαιριστών περιελάβανε 17 ποδοσφαιριστές γεννημένους εκτός χώρας. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαν να είναι ακόμη περισσότεροι.

Ο νεαρός επιθετικός Μιμούν Μαχί ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν συμπεριλήφθηκαν στην αποστολή, αλλά η καριέρα του αποτελεί παράδειγμα για το πόσο σημαντικό είναι το Μαρόκο για ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Καθισμένος σε ένα τραπέζι στο προπονητικό κέντρο της ολλανδικής Γκρίνιγκεν, όπου αγωνίζεται, το πρόσωπό του λάμπει ενώ θυμάται το ντεμπούτο του για την Εθνική Μαρόκου τον περασμένο Σεπτέμβριο. Το γκολ που σημείωσε δεν ήταν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο. Ήταν ένα από τα έξι που σημειώθηκαν εναντίον του Μάλι. Όμως, το γεγονός ότι σκόραρε γνωρίζοντας πως οι γονείς του, που έφυγαν από το Μαρόκο για την Ευρώπη πριν τρεις δεκαετίες, βρισκόταν στις εξέδρες και έκλαιγαν από συγκίνηση σήμαινε τα πάντα για εκείνον.

«Είναι απίστευτο να βλέπεις τον γιο σου στο γήπεδο το οποίο τόσα χρόνια έβλεπες μόνο από την τηλεόραση», είπε ο γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ολλανδία Μάχι, ενώ θυμάται τη στιγμή. Κι άλλοι πατεράδες και άλλοι γιοι, ένιωσαν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα εκείνη τη μέρα. Και τα έξι γκολ του Μαρόκου απέναντι στο Μάλι προήλθαν από ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν στην Ευρώπη.

Το παράδειγμα του Μαρόκο είναι η καλύτερη αποτύπωση το πώς οι διάφορες χώρες στράφηκαν στη διασπορά για να πετύχουν στο ποδόσφαιρο. Η τελευταία ομάδα του Μαρόκου που συμμετείχε στο Μουντιάλ πριν 20 χρόνια διέθετε μόλις δύο ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν εκτός χώρας. Τώρα έχει 17. Και πολλοί από τους σημερινούς αστέρες της ομάδας είναι αποτέλεσμα της καμπάνιας που ξεκίνησε πριν τέσσερα χρόνια όταν στο Μαρόκο είδαν την Αλγερία να περνά από τη φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 βασισμένη σε ποδοσφαιριστές γεννημένους κατά κύριο λόγο στη Γαλλία. Το γεγονός ότι η ομοσπονδία του Μαρόκου πέτυχε σε αυτή την προσπάθεια είναι και μία υπενθύμισή του πως η επάνοδος του εθνικισμού ανάγκασε κάποιους ποδοσφαιριστές να επιλέγουν τις χώρες των γονιών τους και των παππούδων τους παρά τις χώρες τις οποίες αποκαλούν οι ίδιοι πατρίδα.

Η FIFA ανάγκασε τις ομοσπονδίες να αποδεικνύουν ότι οι αθλητές έχουν ξεκάθαρη σχέση με μία χώρα για να συμμετάσχουν στην εθνική αφού είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο της αυξημένης παραχώρησης υπηκοοτήτων. Η FIFA επιτρέπει την αλλαγή εθνικότητας – οι ΗΠΑ, η Ιταλία και η Ισπανία είναι από τις χώρες που εκμεταλλεύτηκαν τον κανονισμό – υπό την προϋπόθεση ότι οι ποδοσφαιριστές πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις και δεν έχουν αγωνιστεί σε επίσημο παιχνίδι σε εθνική ομάδα ανδρών.

Στην περίπτωση του Μαρόκου, επιτράπηκε να αλλάξουν εθνόσημο αρκετοί ποδοσφαιριστές που είχαν αγωνιστεί σε ομάδες νέων άλλων εθνικών ομάδων. Και πάλι όμως η «συλλογή» ποδοσφαιριστών από διάφορες χώρες παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες. Για παράδειγμα, οι ποδοσφαιριστές του Μαρόκου μιλούν γαλλικά, ολλανδικά, ισπανικά, φλαμανδικά, γερμανικά, αραβικά και μία τοπική διάλεκτο που μιλούν σε κάποιες περιοχές της χώρας.

Η Ολλανδία και η Γαλλία είναι η χώρα καταγωγής της πλειονότητας των ποδοσφαιριστών που θα παίξουν για το Μαρόκο αυτό το καλοκαίρι. Άλλοι ποδοσφαιριστές εντοπίστηκαν μέσω σκάουτινγκ σε Βέλγιο, Γερμανία και Ισπανία. Είναι βέβαιο ότι το Μαρόκο δεν είναι η μοναδική χώρα που κινήθηκε εκτός συνόρων για να δημιουργήσει μία ισχυρή ομάδα. Ο μέσος της Τυνησίας, Γουαμπί Χαζί, είναι ένας από τους πολλούς ποδοσφαιριστές της ομάδας που γεννήθηκαν στη Γαλλία. Επίσης η Σενεγάλη, η Πορτογαλία, η Ελβετία ή ακόμη και η Ρωσία κάλεσαν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται εκτός. Όμως καμία άλλη ομάδα δεν θα διαθέτει τόσους όσους το Μαρόκο.

«Τους εξηγήσαμε ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι το ομαδικό πνεύμα. Αν δεν υπάρχει ομαδικό πνεύμα, απ’ όπου και να προέρχεσαι δεν μπορείς να πετύχεις», δήλωσε ο Γάλλος προπονητής του Μαρόκου, Χερβέ Ρενάρ. Όμως για κάποιους ποδοσφαιριστές η ταυτότητα σημαίνει πολύ περισσότερα. Η Ευρώπη την τελευταία δεκαετία βιώνει άνοδο του εθνικισμού και πολιτικών δυνάμεων που επικρίνουν τη χαλαρή μεταναστευτική πολιτική των προηγούμενων χρόνων. Κάποιες από αυτές τις δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και το Κόμμα της Ελευθερίας στην Ολλανδία, του οποίου ηγέτης είναι ο Γκέερντ Γουάιλντερς, έχουν κατ’ επανάληψη στοχοποιήσει τη μαροκινή μειονότητα.

Μάλιστα ο Γουάιλντερς έφθασε να χαρακτηρίσει τους Μαροκινούς «αποβράσματα». Ο Μορίς Κρουλ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Φρίε του Άμστερνταμ, του οποίου η έρευνα επικεντρώνεται στα παιδιά των μεταναστών στην Ευρώπη, είπε ότι η τωρινή φουρνιά ποδοσφαιριστών που καλούνται να επιλέξουν εθνική ομάδα είναι μέρος εκείνης της γενιάς που μετά την 11η Σεπτεμβρίου αντιλήφθηκαν ότι «η θρησκεία τους είναι ανεπιθύμητη».

Αυτό έσπρωξε ομάδες ατόμων που ήδη βρισκόταν στο περιθώριο της ευρωπαϊκής κοινωνίας εξαιτίας της φτώχειας και της γλώσσας, να περιθωριοποιηθούν ακόμη περισσότερο.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ: The New York Times & Goal.com.cy

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ