Σημείο αναφοράς στην ιστορία των ντέρμπι ανά τον κόσμο αποτελεί χωρίς αμφιβολία η αναμέτρηση της Μαδρίτης, μεταξύ της Ρεάλ και της Ατλέτικο. Η αντιπαλότητά τους πηγαίνει αρκετά πίσω στο χρόνο, στις αρχές του 20ου αιώνα, αφού οι «μερένχες» ιδρύθηκαν το 1902 και οι «ροχιμπλάνκος» ένα χρόνο αργότερα.
Προσεγγίζοντας κοινωνιολογικά το συγκεκριμένο παιχνίδι, η Ρεάλ Μαδρίτης συνδέθηκε με το «κατεστημένο» και τις ανώτερες κοινωνικά τάξεις της ισπανικής πρωτεύουσας, παρότι στους κόλπους της – εξαιτίας των πολλών επιτυχιών της – κατάφερε να προσελκύσει περισσότερους ανθρώπους από όλα τα στρώματα. Στον αντίποδα, η Ατλέτικο εκπροσωπούσε την εργατική τάξη, χαρακτηριζόμενη από μια αίσθηση «εξέγερσης» (sentimiento de rebeldia) που συναντάμε μέχρι σήμερα στην ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε.
Το μέγεθος της κόντρας των δύο συλλόγων αποτυπώνεται και στην επιλογή της τοποθεσίας των γηπέδων τους που απέχουν μόλις 7,7 χιλιόμετρα. Το «Μπερναμπέου» βρίσκεται στην (πλούσια) βόρεια πλευρά της πόλης, ανάμεσα σε τράπεζες και γραφεία επιχειρηματικών κολοσσών, ενώ το «Γουάντα Μετροπολιτάνο» στα νότια της Μαδρίτης (δίπλα σε ένα εργοστάσιο ζυθοποιίας).
Η κόντρα των δύο μαδριλένικων συλλόγων ξεκίνησε το 1903, όταν ιδρυτικά μέλη της Μαδρίδ Φουτ-Μπολ Κλουμπ (όπως ήταν τότε το όνομα της Ρεάλ Μαδρίτης) που προέρχονταν από το Μπιλμπάο διαφώνησαν με τις τακτικές εκείνης της διοίκησης και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία άλλη ομάδα, την Αθλέτικ Κλουμπ ντε Μαδρίδ, που θα κοντράρει στα ίσα το αρχικό δημιούργημά τους. Κοινή συνισταμένη η αδυναμία των ιδρυτών και των δύο ομάδων προς το αγγλικό ποδόσφαιρο, αφού όλα τα ιδρυτικά μέλη είχαν σπουδάσει στα κορυφαία αγγλικά πανεπιστήμια της εποχής και λάτρεψαν το άθλημα.
Μετά από χρόνια, το 1941 συγκεκριμένα, ο δικτάτορας Φράνκο επέβαλε το «Ατλέτικο», σε μία προσπάθεια για εξισπανισμό των ξενόφερτων ονομάτων, ενώ η Ρεάλ πήρε τη σημερινή ονομασία τον Ιούνιο του 1927, που αποδόθηκε από τον Βασιλιά Αλφόνσο ΙΓ΄, και όχι λόγω των συνεχόμενων διακρίσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο (5 συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών από το 1956 μέχρι το 1960) σε μία προσπάθεια να μπει στο μάτι της συμπολίτισσας.
Αρκετοί θεωρούν πως η Ρεάλ και η Ατλέτικο εξυπηρέτησαν, ηθελημένα ή άθελά τους, τις Φρανκικές επιδιώξεις, ιδιαίτερα στα κρίσιμα χρόνια της εγκαθίδρυσης της μεγαλύτερης χρονικά δικτατορίας του 20ου αιώνα στον δυτικό κόσμο, με τα σημάδια της συγκεκριμένης κατάστασης να μένουν βαθιά χαραγμένα μέχρι σήμερα σε περιοχές όπως η Καταλονία και τη χώρα των Βάσκων.
Μετά το πέρας του εμφυλίου, το 1940, η Ατλέτικο κατάφερε να πάρει το πρώτο πρωτάθλημα που απονεμήθηκε επί Φράνκο, ενώ ακολούθησαν άλλες τρεις κατακτήσεις πρωταθλήματος (το ‘41, το ‘50 και το ’51) που στην ίδια περίοδο η Ρεάλ δεν είχε καμία! Αυτό είχε οδηγήσει ορισμένους στο συμπέρασμα ότι ο δικτάτορας Φράνκο είχε μία κρυφή αδυναμία στην «Αθλέτικ», την οποία είχε συνδέσει με τις ένοπλες δυνάμεις, μετονομάζοντάς την από Αθλέτικ Κλουμπ ντε Μαδρίδ σε Αθλέτικ Αβιαθιόν (Αεροπορία), συγχωνεύοντας το μαδριλένικο κλαμπ με μια ομάδα αεροπόρων από τη Σαραγόσα.
Όσο περνούσαν τα χρόνια και λόγω των διασυνδέσεων που είχε ο σπουδαίος Σαντιάγο Μπερναμπέου, η Ρεάλ Μαδρίτης άρχιζε να δυναμώνει και να αρχίζει να σχηματίζει το σημερινό προφίλ, αποκτώντας ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε εντός και εκτός Ισπανίας, με κορυφαίο όλων της δεκαετίας του ’50 τoν Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Έναν παίκτη που είχε καταφέρει να προσεγγίσει πρώτη η Μπαρτσελόνα, αλλά λόγω των κατάλληλων επαφών του Μπερναμπέου κατέληξε στη Μαδρίτη και άλλαξε την ιστορία του πιο επιτυχημένου σε ευρωπαϊκό επίπεδο συλλόγου.
Μετά την «χρυσή εποχή» της Ρεάλ Μαδρίτης με τον Ντι Στέφανο και τον Φέρεντς Πούσκας (που μετέπειτα ανέλαβε τον Παναθηναϊκό), η Ατλέτικο κατάφερε να μπει ξανά σφήνα στην… λευκή κυριαρχία και να κατακτήσει 4 πρωταθλήματα σε διάστημα έντεκα ετών (1965/66, 1969/70, 1972/73 και 1976/77), ενώ πανηγύρισε τρία Κύπελλα (1965, 1972, 1976) και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1962 που την έκανε πιο γνωστή σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τις επόμενες δεκαετίες η Ρεάλ Μαδρίτης άρχισε να έχει μεγαλύτερη – σε εθνικό επίπεδο – κόντρα με την Μπαρτσελόνα, ενώ η Ατλέτικο έκανε μία μικρή παρένθεση με την κατάκτηση του πρωταθλήματος της σεζόν 1995/96.
Μέχρι να φτάσουμε στις συχνές αναμετρήσεις των δύο ομάδων στις αρχές του 21ου αιώνα, αφού οι δύο ομάδες συναντήθηκαν πολλές φορές στο κορυφαίο επίπεδο, στο Champions League. To 2014, στον πρώτο τελικό μεταξύ δύο ομάδων της ίδιας πόλης, οι δύο ομάδες ήρθαν ισόπαλες 1-1 στην κανονική διάρκεια, όμως η Ρεάλ κατάφερε να επικρατήσει 4-1 στην παράταση και να πάρει το 10ο βαρύτιμο τρόπαιο που έψαχνε χρόνια.
Έναν χρόνο αργότερα, το 2015, συναντήθηκαν στα προημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και οι «μερένχες» πήραν την πρόκριση στην επόμενη φάση.
Οι δύο αντίπαλοι βρέθηκαν ξανά στο Μιλάνο, στον τελικό του Champions League, το 2016. Το ματς ξανά έληξε 1-1 και οι «λευκοί» κατάφεραν να επικρατήσουν με 5-3 στα πέναλτι.
Ρεάλ και Ατλέτικο αντάμωσαν ξανά το 2017, στο πλαίσιο της ημιτελικής φάσης, με τους «ροχιμπλάνκος» να χάνουν με 3-0 στο Μπερναμπέου με χατ-τρικ του Κριστιάνο Ρονάλντο και ο επαναληπτικός απέκτησε διαδικαστικό χαρακτήρα, παρότι η Ατλέτικο επικράτησε με 2-1.
Η τελευταία συνάντηση των δύο μεγαλύτερων εκπροσώπων της Μαδρίτης σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν στο UEFA Super Cup το 2018 και τότε ήταν η σειρά της Ατλέτικο να κερδίσει το συγκεκριμένο τρόπαιο, αφού επικράτησε με 4-2 στην παράταση, σε ακόμη έναν πρωτόγνωρο τελικό μεταξύ δύο ομάδων της ίδιας πόλης.
Τα αποτελέσματα και τα γκολ στα Ρεάλ – Ατλέτικο
Αξίζει επίσης να παρακολουθήσετε το 15λεπτο ντοκιμαντέρ που δημιούργησε το Rabona TV