Ο αθλητισμός είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κοινωνικό φαινόμενο μετά τη θρησκεία, συνήθιζε να λέει ο Γιάννης Διακογιάννης. Και είναι τόσο γοητευτικό για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς είναι η ισονομία.
Πάρτε για παράδειγμα το στίβο, όπου όλοι ξεκινούν απ’ την ίδια αφετηρία κι ο εκπρόσωπος μιας μικρής χώρας (Τζαμάικα, Αιθιοπία κ.λ.π.) μπορεί να κάνει πλάκα στον ομόλογο της υπερδύναμης (ΗΠΑ).
Ένας άλλος όμως είναι η… αδικία. Πόσο μάλλον όταν απ’ αυτήν επωφελείται ο ανίσχυρος. Πουθενά αλλού, πέραν του αθλητισμού, δεν θα μπορούσε να «κλέψει» ο Παναμάς τους Αμερικανούς.
Με το γκολ-«φάντασμα» του Γκάμπριελ Τόρες στο ματς με την Κόστα Ρίκα, ο Παναμάς των 4 εκατ. κατοίκων θα εκπροσωπηθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο εις βάρος μιας χώρας με 130 φορές μεγαλύτερη έκταση και 81 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό. Πρόκειται δε για ένα από τα πιο… κάλπικα γκολ της ιστορίας, καθώς ήταν εξόφθαλμο ότι η μπάλα δεν πέρασε ούτε στο ελάχιστο την τελική γραμμή.
Οι Αμερικανοί σκέφτονται πια αν θα κινηθούν όπως οι Ιρλανδοί το 2009, αλλά με τι… κουράγιο να το κάνουν όταν για να μείνουν εκτός χρειάστηκε να ηττηθούν από την Εθνική Ομάδα μιας χώρας με πληθυσμό 250 φορές μικρότερο από της δική τους (Τρίνιταντ & Τομπάγκο); Το μόνο που τους απομένει μάλλον είναι να βρουν… παρηγοριά ανατρέχοντας σε 5 αντίστοιχες περιπτώσεις που ο Θεός αποφάσισε να κοιμηθεί την ώρα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα…
5. Στέφαν Κίσλινγκ / Χοφενχάιμ – Λεβερκούζεν (2013)
Υστερεί σε ιστορικότητα, αλλά είναι μάλλον ό,τι πιο αστείο έχει κατακυρωθεί ποτέ σε αγώνα τόσο σοβαρού επιπέδου. Μια τρύπα στα δίχτυα ήταν υπεύθυνη για αυτό το απίθανο τερτίπι της μπάλας, μετά την κεφαλιά του Στέφαν Κίσλινγκ στον αγώνα Χοφενχάιμ – Λεβερκούζεν τον Οκτώβρη του ’13.
Ο Κίσλινγκ έπιασε αρχικά το κεφάλι του απογοητευμένος για την ευκαιρία που είχε χάσει, όταν όμως οι συμπαίκτες του έσπευσαν να τον συγχαρούν –έχοντας δει την μπάλα να κυλάει εντός διχτύων- αποφάσισε να κάνει το… κουνέλι, αποδεχόμενος την ιδιότητα του σκόρερ. Οι παίκτες της Χοφενχάιμ πήγαν καροτσάκι τον Φέλιξ Μπριχ μέσα στο τέρμα για να του εξηγήσουν τι είχε συμβεί, αλλά αυτός, ανένδοτος, επέμεινε ότι το γκολ ήταν κανονικό.
Εν τέλει στοίχισε την ήττα της γηπεδούχου (1-2), ενώ το αίτημα της για επανάληψη του αγώνα έπεσε στο κενό. Το γκολ πάντως πέρασε στα κιτάπια της ιστορίας και για ένα άλλο λόγο. Επέσπευσε τη διαδικασία στη Γερμανία για την εγκατάσταση του «goalline technology», έτσι ώστε οι… πονηροί τύπου Κίσλινγκ να μην έχουν έκτοτε δικαίωμα στις υποκριτικές ικανότητες.
4. Λουίς Γκαρσία / Λίβερπουλ – Τσέλσι (2005)
Άνοιξη του 2005, η Τσέλσι του Ζοσέ Μουρίνιο καλπάζει σε Πρέμιερ Λιγκ (ολοκλήρωσε με 28-9-1 τη σεζόν) και Τσάμπιονς Λιγκ, έχοντας πετάξει εκτός στη φάση των «16» την Μπαρτσελόνα και στους «8» πολύ εύκολα την Μπάγερν. Στα ημιτελικά διασταυρώνεται με τη Λίβερπουλ, την οποία έχει νικήσει και στα δύο ματς πρωταθλήματος.
Στον πρώτο αγώνα όμως οι «Reds» παίρνουν λευκή ισοπαλία στο «Στάμφορντ Μπριτζ» και στο «Ανφιλντ» τους αρκεί ένα γκολ για να κλείσουν αυτοί θέση για την Κωνσταντινούπολη. Είναι ένα γκολ που δεν μπήκε ποτέ, αυτό του Λουίς Γκαρσία στο 4ο λεπτό. Ο Γουίλιαμ Γκαλάς πρόλαβε να διώξει πριν περάσει όλη η μπάλα τη γραμμή, αλλά το γκολ μέτρησε, το 1-0 παρέμεινε έως τέλους και ίσως να ήταν τότε που ο θεός του ποδοσφαίρου εμπνεύστηκε το «θαύμα» της Πόλης
3. Τιερί Ανρί / Γαλλία – Ιρλανδία (2009)
Πέντε εκατομμύρια ευρώ. Τόσο στοίχισε στη FIFA η «σιωπή» της ιρλανδικής ομοσπονδίας, η οποία ήταν έτοιμη να προχωρήσει σε νομικές ενέργειες μετά το σάλο που προκλήθηκε από τo unfair του Τιερί Ανρί.
Επαναληπτικός αγώνας – μπαράζ στο Παρίσι, με τους Ιρλανδούς να προηγούνται 1-0, έχοντας ισοφαρίσει το αποτέλεσμα του Δουβλίνου. Το ματς έχει οδηγηθεί στην παράταση και στο 103’ ο Ανρί γίνεται ο μακρυχέρης «πορτοφολάς» ενός έθνους, πανηγυρίζοντας μάλιστα και έξαλλα μετά το γκολ του Γκαλάς από τη δική του ασίστ. Το παιχνίδι τελειώνει 1-1 και ο σάλος που προκαλείται αναγκάζει τη FIFA να πληρώσει το προαναφερθέν ποσό, έχοντας αρνηθεί το replay στους Ιρλανδούς.
«Ναι ήταν χέρι, αλλά δεν είμαι εδώ ο διαιτητής. Δεν νομίζω ότι κλέψαμε την πρόκριση», είπε ο Ανρί μετά το ματς. Η στοχοποίηση του όμως επί σειρά ημερών από Τύπο και κοινή γνώμη τον ανάγκασε να εκδώσει ανακοίνωση (κάτι σαν ορθή επανάληψη των δηλώσεων του), αφότου επισημοποιήθηκε ότι η Γαλλία θα πήγαινε στο Μουντιάλ αντί της Ιρλανδίας.
«Η πιο δίκαιη λύση θα ήταν η επανάληψη του αγώνα, αλλά δεν είναι στη δικαιοδοσία μου. Αισθάνομαι ντροπή για τον τρόπο που νικήσαμε και μεγάλη λύπη για τους Ιρλανδούς, που αναμφίβολα άξιζαν να πάνε στο Μουντιάλ. Το είπα και το ξαναλέω ότι ήταν χέρι. Δεν είμαι απατεώνας και ποτέ δεν ήμουν. Ήταν μια ενστικτώδης αντίδραση, σε μια φάση που η μπάλα ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μου», ανέφερε μεταξύ άλλων, σε μια δήλωση που απ’ ότι φαίνεται ήταν ευεργετική για την υστεροφημία του.
2. Ντιέγκο Μαραντόνα / Αργεντινή Αγγλία (1986)
«Όταν κλέβεις έναν κλέφτη δεν πρόκειται για έγκλημα», δικαιολόγησε ο Ντιέγκο Μαραντόνα αυτό που χάρη στην ατάκα του μετά το τέλος του ματς («το γκολ μπήκε λίγο με το κεφάλι μου και λίγο με το χέρι του Θεού») έμεινε στην ποδοσφαιρική ιστορία ως «το χέρι του Θεού».
Ο πόλεμος στα Νησιά Φόκλαντ το 1982 με τη νίκη των Άγγλων (και 655 νεκρούς Αργεντίνους) είχε αναδείξει τον έναν από τους προημιτελικούς του Μουντιάλ του 1986 σε κάτι περισσότερο από ένα ποδοσφαιρικό ματς. Είναι αναμφίβολα το πιο ιστορικό που έχει διεξαχθεί ποτέ, καθώς μόλις τέσσερα λεπτά αφότου ο Ντιέγκο έπιασε «κορόιδο» τον Πίτερ Σίλτον, το έκανε εις βάρος και όλης της αγγλικής άμυνας, υπογράφοντας και το «γκολ του αιώνα».
Από εκείνη την ημέρα και έπειτα ο Μαραντόνα δεν έχει σταματήσει να τρολάρει τους Άγγλους. Τον Αύγουστο του 2015 επισκέφτηκε τον Τυνήσιο ρέφερι του αγώνα, Αλί Μπιν Νάσερ και του χάρισε μια μπλούζα της Εθνικής Αργεντινής, υπογεγραμμένη από τον ίδιο. «Αφιερωμένη στον αιώνιο φίλο μου», τιτλοφόρησε την απονομή ευσήμων!
1. Τζεφ Χαρστ / Αγγλία – Δυτ. Γερμανία (1966)
«Αν μείνετε στην Ευρώπη θα αναγνωρίσουμε το γκολ – φάντασμα», ανέφερε η γερμανική «Bild» ενόψει του δημοψηφίσματος για το Brexit τον Ιούνιο του ’16!
Το εκπληκτικό με το χατ-τρικ του Τζεφ Χαρστ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 (Αγγλία – Δυτική Γερμανία 4-2) είναι ότι όταν μελετήθηκε το βίντεο για να διαπιστωθεί κατά πόσο ήταν έγκυρο το περίφημο τρίτο γκολ των «λιονταριών», διαπιστώθηκε ότι ήταν συζητήσιμη η εγκυρότητα και των τριών γκολ του!
Το πρώτο το πέτυχε με κεφαλιά ύστερα από φάουλ που εκτελέστηκε τη στιγμή που ο διαιτητής τακτοποιούσε στο τείχος τους Δυτικογερμανούς παίκτες. Στο δεύτερο, ως γνωστόν, η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή της εστίας, ενώ το τρίτο του (και 4ο της Αγγλίας) σημειώθηκε σε μία στιγμή που έπρεπε να είχε διακοπεί ο αγώνας, αφού τρεις φίλαθλοι είχαν εισβάλει στο γήπεδο.
To 2016 πάντως, το Sky Sports, επικαλούμενο τη χρήση σύγχρονων τεχνολογικών μέσων – μεταξύ των οποίων και τη βοήθεια του virtual reality από το EA Sports – απέδειξε (;) ότι το γκολ ήταν κανονικό. Πρόκειται άραγε για μια «απάτη» Νο. 2 των Άγγλων; Πότε μάλλον δεν θα μάθουμε…
