Σε όλους έχει τύχει να γελούν μόνοι τους με κάτι που παρακολουθούν ή διαβάζουν. Η ντρίμπλα με την Αλμπαθέτε έφερε τρανταχτά χάχανα. Ήταν όλος ο Ροναλντίνιο σε 12 δευτερόλεπτα. Μετέφερε την μπάλα λες και ορμούσε με το άλογό του στο πεδίο της μάχης και αν και δεν πέτυχε ο συνδυασμός που θα έφερνε την τελική προσπάθεια, ξανάγινε κάτοχός της.
Και τότε έκανε κάτι το οποίο δεν είναι όμορφο απλώς ως εικόνα, αλλά και ως περιγραφή. Πάτησε την μπάλα με τη δεξί, τη μετέφερε πίσω του, την κράτησε με το πλάγιο μέρος του ποδιού, προσποιήθηκε το τακουνάκι, την έφερε μπροστά του, την προώθησε ελαφρώς κι έπειτα, με το αριστερό, έκανε το τακουνάκι στο συμπαίκτη δεξιά του, τον Λουντοβίκ Ζιουλί.
Ο Ροναλντίνιο παραμένει για πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να τους αδικήσεις, ακόμα κι αν δεν μιλάνε με αμιγώς επαγγελματικούς όρους. Οι στιγμές που διανύει η ανθρωπότητα στην ολότητά της, δηλαδή το ίδιο το είδος που με κάποιον τρόπο αναθεωρεί την ίδια την ύπαρξή του και μεταλλάσσεται, αυτό που αναδεικνύουν είναι την αγαστή επιθυμία για ομορφιά, για έργα τέχνης που προκύπτουν από το διάφραγμα και την ικανότητα. Ο Ροναλντίνιο είναι το τελευταίο σύμβολο του λαού -και όχι απλώς για τους Βραζιλιάνους, που θεωρούν μυθικές φυσιογνωμίες ποδοσφαιριστές όπως ο Τζαλμίνια, ο Άλεξ, ο Ντενίλσον, παίκτες που στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτρέψει η αναποτελεσματικότητά τους να θεωρηθούν μεγάλοι.
Και το αποτύπωμά του γίνεται πιο ισχυρό, αν αναλογιστεί κάποιος πόσο λίγα έδωσε στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον μέσα από την εργασιακή ηθική του. Αυτά τα 12 δευτερόλεπτα για την Αλμπαθέτε δεν είναι απλώς ένα ποδοσφαιρικό όνειρο, αλλά ένα ξαφνικό φως που έχει τη δύναμη να συγκρατήσει την ψυχολογική κατάρρευση.