Ποια είναι άραγε τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν παίκτη ως «ηγέτη» μιας ομάδας; Δεν είναι ούτε τα λεφτά που παίρνει, ούτε τα περίεργα κουρέματα και τα εξωαγωνιστικά τερτίπια. Είναι το γεγονός πως μόλις πατήσει μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ακουστεί το σφύριγμα του διαιτητή, τα πάντα σβήνουν.
Για εκείνον υπάρχουν μόνο εμείς και οι αντίπαλοι, στόχος του ένας, να κάνει τα πάντα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο ώστε να τους κατατροπώσει. Αυτό είναι ίσως που χαρακτηρίζει καλύτερα τους Νταβίντ Σίλβα, Γιαν Βερτόνχεν και Λέιτον Μπέινς, ο καθένας τους έδινε πάντα το 101% για την ομάδα του, όσο κουρασμένος και να ήταν, όσο και αν πονούσε από τους τραυματισμούς και τα χτυπήματα που δεχόταν από τους αντιπάλους.
Ο Σίλβα ήταν εκεί από το 2010, ήταν από τους παίκτες που βοήθησαν να δημιουργηθεί η «νέα» Μάντσεστερ Σίτι, αυτή που πλέον εδραιώθηκε ως ένας εκ των κορυφαίων συλλόγων της Πρέμιερ Λιγκ. Ήταν παρών όταν οι «Πολίτες» πανηγύρισαν το 2012 το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια, ήταν εκείνος που βοήθησε πρώτα τους Ρομπέρτο Μαντσίνι και Μανουέλ Πελεγκρίνι να δημιουργήσουν τις βάσεις στον σύλλογο, και μετέπειτα τον Πεπ Γκουαρδιόλα που δημιούργησε μία ομάδα ικανή να «σπάει» το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Δέκα χρόνια παρουσίας στην μπλε πλευρά του Μάντσεστερ, έκανε τα πάντα για να την «μεγαλώσει» και να την κάνει να κοιτάει πλέον στα μάτια τους «μισητούς κόκκινους» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Ισπανός μάγος αποχαιρετά πλέον την Σίτι μετά από 434 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, 77 γκολ και 140 ασίστ.
Ωστόσο έχει ακόμα μία αποστολή, το δικό του «Last Dance». Στις 7 Αυγούστου η Σίτι θα ξαναβάλει το ευρωπαϊκό της κουστούμι, αυτή την φορά για τη ρεβάνς του 1-2 της Μαδρίτης απέναντι στην Ρεάλ. Ο 34χρονος Ισπανός έχει κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα, δύο κύπελλα Αγγλίας, πέντε EFL Cup και τρία Κομιούνιτι Σιλντ φορώντας τα χρώματα των «μπλε» του Μάντσεστερ. Θα καταφέρει άραγε λίγο πριν αποχαιρετήσει οριστικά το Νησί να προσθέσει στο παλμαρέ του και τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο;
Από την άλλη ο Βερτόνχεν δεν έφτασε με τις ίδιες «περγαμινές» στην Τότεναμ, όμως ήθελε από την πρώτη στιγμή που άκουσε για το ενδιαφέρον του συλλόγου να κάνει το μεγάλο άλμα από τον Άγιαξ. Άλλωστε εκεί θα του δινόταν η ευκαιρία να παίξει στην φυσική του θέση, αυτή του κεντρικού αμυντικού. Έτσι και έγινε, ο Βέλγος διεθνής έφτασε στο Λονδίνο το 2012 για μόλις 12 εκατομμύρια ευρώ, για να εξελιχθεί μέσα στα χρόνια σε ηγέτη της άμυνας, ενώ λίγο αργότερα δημιούργησαν με τον Τόμπι Αλντερβάιρελντ ένα από τα καλύτερα αμυντικά δίδυμα στο πρωτάθλημα.
Για εκείνον οι επιτυχίες δεν ήταν όσες θα ήθελε, ή καλύτερα όσες θα άξιζε εκείνος και ο σύλλογος. Δύο φορές έφτασε κοντά στο να πανηγυρίσει την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, όμως και τις δύο έμεινε στην δεύτερη θέση. Την μία ήταν το 2016 όταν και η Λέστερ δημιουργούσε τον δικό της ποδοσφαιρικό θρύλο με την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, ενώ η δεύτερη ήταν ένα χρόνο αργότερα, όταν εκείνη την φορά η Τσέλσι του Αντόνιο Κόντε ήταν εκείνη που κέρδισε την κούρσα του τίτλου.
Η μεγάλη ευκαιρία για την προσωπική «εξιλέωση» του Βερτόνχεν ήρθε το 2019, όταν η εκπληκτική πορεία της Τότεναμ την οδήγησε για πρώτη φορά σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Το παραμύθι όμως τελείωσε γρήγορα, με την Λίβερπουλ να είναι τελικά αυτή που βρέθηκε στην κορυφή του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ποδοσφαίρου, νικώντας με 2-0. Η χρονιά που ακολούθησε ήταν απογοητευτική, οι κακές εμφανίσεις της ομάδας οδήγησαν στην έξοδο του Μαουρίτσιο Ποκετίνο από τον σύλλογο, ο Ζοζέ Μουρίνιο ήρθε για να συμμαζέψει το «χάος» και το τέλος την είδε να τερματίζει στην 7η θέση, ελπίζοντας για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Μετά από οκτώ χρόνια στην Αγγλία και 315 εμφανίσεις με τον σύλλογο, το ποδοσφαιρικό ταξίδι του Βέλγου συνεχίζεται αλλού, με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη να συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες.
Τελευταίος, αλλά καθόλου καταϊδρωμένος, είναι η επιτομή του αληθινού στρατιώτη, αυτού που ποτέ δεν σκέφτηκε να αφήσει την ομάδα του. Ο Λέιτον Μπέινς μπορεί να μην είχε ποτέ την τεχνική κατάρτιση του Σίλβα, ούτε την αμυντική κυριαρχία του Βερτόνχεν, ήταν όμως ένας πραγματικός «στρατηγός» στο γήπεδο για την Έβερτον. Όταν έφτασε στα «Ζαχαρωτά» το 2007 από την Γουίγκαν κανένας δεν περίμενε ότι εκείνος ο 22χρονος θα εξελίσσονταν σε έναν παίκτη-βαρόμετρο για τον σύλλογο.
Με ένα εκπληκτικό αριστερό πόδι που στην καλύτερη του μέρα έκανε σμπαράλια τις αντίπαλες άμυνες και κατάπινε ασταμάτητα πολλά χιλιόμετρα. Κατάφερε να κερδίσει μέσα από την πολλή δουλειά και την πρώτη του κλήση στην εθνική ομάδα το 2010, ενώ μέσα σε πέντε χρόνια με τα «Τρία Λιοντάρια» μέτρησε 30 αγώνες και ένα γκολ. Δυστυχώς όπως και ο Βερτόνχεν, ο Άγγλος δεν μπόρεσε να κερδίσει κάποιο τίτλο με την Έβερτον, όμως κέρδισε την αγάπη των φιλάθλων της ομάδας.
Ακόμα και όταν μεγαλύτεροι και σπουδαιότεροι σύλλογοι τον δελέαζαν για να φύγει, εκείνος παρέμεινε πιστός και δεν το κούναγε από το «Γούντισον Παρκ». Πλέον όμως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, με τον 35χρονο να «κρεμάει» τα παπούτσια του και να παίρνει μαζί του πολλές καλές αναμνήσεις και εμπειρίες από την ομάδα.
Τρεις παίκτες, τρεις ηγέτες, τρεις στρατιώτες. Κανένας από αυτούς δεν το έβαλε κάτω, κάποιοι πανηγύρισαν τίτλους, άλλοι δεν τα κατάφεραν, αλλά έγραψαν το όνομα τους στην ιστορία του συλλόγου. Ένα είναι μόνο σίγουρο, και οι τρεις ήταν υπέροχοι.