ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Η χρονιά ήταν εξαιρετική, σχεδόν όπως αυτή του 2011-12, όταν η ΑΕΛ είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ο κόσμος εκείνη την περίοδο, ήταν στο πόδι από το καλοκαίρι του 2011, σε αντίθεση με την φετινή, που λόγω κάρτας φιλάθλου δεν είχε την μάζα των οπαδών σο πλευρό της. Το τέλος της περιόδου 2018-19 ήταν όμορφο όμως και οι οπαδοί της ΑΕΛ ξέσπασαν με τον ίδιο και πιο ένθερμο τρόπο, όπως τον Μάιο του 2012. Κουβαλούσαν, βλέπετε, μια σειρά από άσχημες εμπειρίες, χαμένους τίτλους που έφεραν αναστάτωση και γκρίνια.
Ο πρόεδρος της ΑΕΛ Ανδρέας Σοφοκλέους, όλο αυτό το πονεμένο διάστημα σήκωσε όλο το βάρος που θα μπορούσε να σηκώσει ένας πρόεδρος σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Ειδικά από το 2014, η ΑΕΛ υπέφερε και μαζί ο πρόεδρός της, όμως δεν τα παράτησε, ενώ θα μπορούσε εύκολα να το κάνει, μετά την άρνηση που συναντούσε. Πίσω από την πολύ καλή διαχείριση του Ντούσαν Κέρκεζ, τον ιδανικό ηγέτη και σκόρερ στον τελικό Ντόσα Ζούνιορ, η ΑΕΛ είχε ένα εξαιρετικό καπετάνιο στο «πειρατικό» της. Ο πρόεδρος μοίραζε λύσεις εκεί που χρειαζόταν, θύμωνε, γκρίνιαζε, είχε απαιτήσεις, απογοητεύτηκε πολλές φορές, αλλά δεν κατέβηκε ποτέ από το κίτρινο καράβι. Αυτός έδινε κουράγιο, όταν οι άλλοι λύγιζαν.
Ο κόσμος της ΑΕΛ έπαθε και έμαθε, γνωρίζει πως στη σημερινή εποχή, όλα πρέπει να λειτουργούν επαγγελματικά. Δεν είναι εύκολο για κάποιος να καθοδηγεί την ΑΕΛ, με τις ιδιαιτερότητες της, όμως ο Ανδρέας Σοφοκλέους, μπήκε στα δύσκολα, έμαθε να πολεμάει και αυτό είναι κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει και να εκτιμάται από τον κόσμο. Ο πρόεδρος έβαλε το στίγμα του υποστηρίζοντας τον προπονητή και τους συνεργάτες του και στο τέλος δικαιώθηκε.