ΤΟΥ ΣΙΜΟΥ ΠΑΦΙΤΗ
Το καλοκαίρι η Ανόρθωση ξόδεψε αρκετό χρήμα για μετεγγραφές. Το πλάνο ενίσχυσης της «Κυρίας» δεν λειτούργησε αποδοτικά, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια της χρονιάς. Η ανετοιμότητα του Λαβόρδε, έφερε κενό στα άκρα της επίθεσης με αποτέλεσμα να χαραμίζεται ως δεξιός (!) εξτρέμ ο πιο σταθερός ποδοσφαιριστής της περσινής περιόδου, Ντανιέλ Πράνιτς. Ευδιάκριτη από τα φιλικά προετοιμασίας ήταν η ανάγκη απόκτησης δημιουργικού μέσου.
Η Ανόρθωση κατέληξε στην επιλογή του Γκόικο Κάτσαρ. Ενός ποδοσφαιριστή με σπουδαία καριέρα στην Μπουντεσλίγκα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι δημιουργικός μέσος. Τουναντίον, η ομάδα της Αμμοχώστου πρόσθεσε στο ρόστερ της έναν ποδοσφαιριστή τα χαρακτηριστικά του οποίου (σωματώτυπος, τρόπος παιχνιδιού) δεν διαφέρουν κατά πολύ από αυτά του Ζοάο Βίκτορ. Σπουδαίοι επιθετικοί οι Ντουρίς και Κατσαράβα, κάτι που μαρτυρά οι προϋπηρεσία τους στην Κύπρο ανεξάρτητα από το αν παραμένουν «άσφαιροι», όμως δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην επίθεση.
Διαβάστε επίσης: Ανόρθωση: Φαβορί ο Mπίσκαν, Ισπανοί και Γερμανός στη λίστα
Έχουν και οι δύο πεδίο δράσης την αντίπαλη περιοχή και η κοινή παρουσία τους στην ενδεκάδα, πέραν του ότι «καταστρέφει» τον Ράγιος, κάνει πιο εύκολη την εξουδετέρωσή τους από τις αντίπαλες άμυνες.
Διαβάστε επίσης: Αναπάντητες κλήσεις ως απάντηση στο τηλεφώνημα που δεν έγινε