Δηλώσεις στην «mundodeportivo.com» παραχώρησε ο ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα, Εμίλιο Ενσούε. Ο διεθνής πολυθεσίτης άσος από την Ισημερινή Γουϊνέα, μίλησε για την κατάσταση στην Κύπρο εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, για τους στόχους της λεμεσιανής ομάδας όταν και εφόσον επαναρχίσει το πρωτάθλημα, ενώ θυμήθηκε και τη σεζόν που αγωνίστηκε στη Ρεάλ Σοσιεδάδ ως δανεικός από τη Μαγιόρκα και είχε για συμπαίκτη τον μικρό τότε Αντουάν Γκριεζμάν, τον οποίο όπως είπε είχε υπό την προστασία του.
«Τα πάμε καλά εδώ στην Κύπρο, υπάρχουν πολύ λίγα κρούσματα, αλλά το ποδόσφαιρο έχει σταματήσει, νομίζω λόγω της FIFA, αλλά στις αρχές Μαΐου θα αρχίσουμε προπονήσεις και τον Ιούνιο τους αγώνες. Παρακολουθώ πολύ αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία και όπως γνωρίζετε στο ποδόσφαιρο υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα και θα δούμε ποια λύση θα πάρουν. Η υγεία έρχεται πρώτη, αλλά διακυβεύονται πολλά χρήματα», είπε στις πρώτες του δηλώσεις.
Και συνέχισε: ««Είμαι στον Απόλλωνα, είμαστε τέταρτοι στη βαθμολογία και είμαστε στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Μπορούμε να παλέψουμε για να κάνουμε το νταμπλ. Το επίπεδο του πρωταθλήματος είναι χαμηλότερο από ό,τι στην ισπανία, αλλά υπάρχουν περισσότερα και καλύτερα συμβόλαια και οι παίκτες θέλουν να έρθουν εδώ»
Σε ερώτηση εάν διατηρεί επαφή με παλιούς συμπαίκτες του από τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, απάντησε: «Έχω επαφή με τον Γκριεζμάν, με τον Μπουένο, μία φορά με τον Πριέτο, τον Ανσοτέγι, με τον Μαρκέλ, δεν έχω καθημερινή επαφή, αλλά θέλω να ξέρω πώς έχουν. Στο αποδυτήριο υπήρχαν μόνο υγιείς άνθρωποι και το βλέπω ακόμα για παράδειγμα στο Γκριεζμάν. Έχω πολλές ιστορίες μαζί του. Μια από αυτές τις ιστορίες είναι πολύ όμορφη. Ο σύλλογος μου ζήτησε να μείνει μαζί μου για έξι μήνες και έγινε ο μικρός μου αδερφός. Του έκανα φαγητό, καθάριζα τα ρούχα του, έφτιαχνα το κρεβάτι του… Ήταν σαν ένα μικρό παιδί. Πάντα πίστευα ότι θα γινόταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, επειδή είναι ένα παιδί με μεγάλα όνειρα, παθιασμένος με αυτό που κάνει, το πίστευε και μετά το έκανε. Ο ίδιος πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι ένα αστέρι. Είμαι πολύ χαρούμενος, του μιλώ ακόμη και εξακολουθεί να είναι το ίδιο χαμογελαστό παιδί»