Αναστενάζοντας εκνευρισμένος, ο Άλισσον Μπέκερ ετοιμάζεται να ακούσει ξανά το γνωστό στερεότυπο. Πάει κάπως έτσι: H Βραζιλία δεν παράγει σπουδαίους τερματοφύλακες, επειδή δεν χρειάζεται σπουδαίους τερματοφύλακες. Όμως να ο Άλισον: Ένας Βραζιλιάνος τερματοφύλακας, ο οποίος έκανε μια σεζόν που ανάγκασε πολλούς να πουν ότι βρίσκεται ανάμεσα στους καλύτερους στον κόσμο στη θέση του.
Ο Μπέκερ φέτος βοήθησε τη Ρόμα να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τραβώντας πάνω του τα μάτια των σκάουτερς της Λίβερπουλ, της Ρεάλ Μαδρίτης και της Παρί Σεν Ζερμέν. Αν κάποια από αυτές τις ομάδες θελήσει να τον αποκτήσει πρέπει να δώσει στη Ρόμα τουλάχιστον 110 εκατομμύρια.
Η τιμή αυτή θα ανεβεί αν ο Άλισον συνεχίσει τη φόρμα του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου είναι ο βασικός τερματοφύλακας της Βραζιλίας. Ο αναπληρωματικός του στην εθνική είναι ο Έντερσον, πρωταθλητής Αγγλίας στην πρώτη του χρονιά και πιο ακριβός τερματοφύλακας στην ιστορία.
Ξαφνικά μοιάζει οι Βραζιλιάνοι να περνούν από μια απρόσμενη χρυσή εποχή τερματοφυλάκων. Ο Άλισσον όμως διαφωνεί ότι είναι απρόσμενη. Το πότε άρχισε το στερεότυπο για το ότι η Βραζιλία δεν βγάζει καλούς πορτιέρε φαίνεται να άρχισε το 1970. Εκείνη τη χρονιά, η Σελεσάο κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την ομάδα που θεωρείται από πολλούς ως η καλύτερη εθνική στην ιστορία. Η εθνική των Πελέ, Κάρλος Αλμπέρτο, Ζαϊρζίνιο και Ριβελίνο.
Κάτω από τα γκολπόστ ήταν ο Φέλιξ, τον οποίο ο Μπόμπ Γουίλσον, πρώην τερματοφύλακας της Άρσεναλ και της εθνικής Σκωτίας, περιέγραψε σαν «τον πιο ανίκανο τερματοφύλακα που πήρε ποτέ μετάλλιο νικητή σε Μουντιάλ», και σαν «πολύ τυχερό που έπαιζε σε μια ομάδα, η οποία αν δεχόταν 3 γκολ, είχε το ταλέντο να πάει να βάλει 4».
Οι Βραζιλιάνοι τερματοφύλακες διαφωνούν με αυτή την άποψη και εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους για το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι σκάουτερς πολύ συχνά τους αγνοούν. Όπως και ο Άλισον, δεν καταλαβαίνουν γιατί άρχισε αυτό το στερεότυπο. Ο κίπερ της Ρόμα υπενθυμίζει ότι υπήρξαν αρκετοί συμπατριώτες του που έπαιξαν σε τοπ επίπεδο.
«Ο Ταφαρέλ ήταν ο πρώτος που έκανε καριέρα στην Ευρώπη», αναφέρει για τον νικητή του Μουντιάλ 1994. «Μετά από αυτόν η Ευρώπη είδε αρκετούς καλούς Βραζιλιάνους τερματοφύλακες όπως ο Ντίντα και ο Ζούλιο Σέζαρ».
Παρόλα αυτά, λίγοι Ευρωπαίοι θα έβαζαν τους τερματοφύλακες των Ίντερ και Μίλαν ανάμεσα στους κορυφαίους των τελευταίων 20 χρόνων. Αν δούμε όμως τις τροπαιοθήκες τους, μόνο παίχτες όπως ο Κασίγιας, ο Μπουφόν και ο Νόιερ τους έχουν ξεπεράσει.
Και οι δύο κατέκτησαν το Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ ο Ντίντα ήταν στην ομάδα που κέρδισε το Μουντιάλ του 2002. Στη Βραζιλία είναι εθνικός ήρωας, όμως στην Ευρώπη οι άνθρωποι τον θυμούνται ως τον αδύναμο κρίκο σε μια σπουδαία Μίλαν.
Οι τελευταίοι 12 μήνες απέδειξαν ότι το σκεπτικό των Ευρωπαίων ίσως να είναι λανθασμένο.
Ο Ταφαρέλ ο οποίος είναι προπονητής τερματοφυλάκων της εθνικής ανέφερε ότι ο Άλισον είναι «ο Πελέ των τερματοφυλάκων». Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι τόσο καλός στη θέση του, όσο ο Μέσι στη δική του.
Για τον τερματοφύλακα της Ρόμα, μίλησε και ο Μπουφόν, ο οποίος εξέφρασε το θαυμασμό του για «την ηρεμία με την οποία χειρίζεται τα παιχνίδια και για το πως κάνει ακόμη και τις πιο δύσκολες αποκρούσεις να φαίνονται εύκολες». Ο Μπουφόν παρακολουθούσε την εξέλιξη του Άλισον από τότε που αγωνιζόταν στη Βραζιλία με τη φανέλα της Ιντερνασιονάλ.
Σύμφωνα με τον Άλισον, ο πρώτος του προπονητής στην ακαδημία της Ιντερνασιονάλ, Μαρκίνιος Λόπες, του δίδαξε ότι «η διαφορά ανάμεσα σε ένα σπουδαίο και ένα μέτριο τερματοφύλακα δεν είναι ότι ο σπουδαίος δεν αποτυγχάνει, είναι ότι ο σπουδαίος μαθαίνει από κάθε αποτυχία». Ο Άλισον λέει ότι επαναλαμβάνει αυτή τη συμβουλή φωνακτά, κάθε μέρα.
Ο δεύτερος του προπονητής, Αντρέ Ζαρντίμ, ήταν ακόμη πιο σημαντικός στην πορεία του. Ο Ζαρντίμ μαγεύτηκε από την Μπαρσελόνα του Γκουαρδιόλα που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ το 2009. Πρόσεξε ιδιαίτερα, το πόσο πολύ εκείνη η ομάδα χρησιμοποιούσε τον τερματοφύλακα της για να κρατήσει την κατοχή.
Αντιλήφθηκε ότι το μοντέρνο ποδόσφαιρο χρειάζεται τερματοφύλακες που να είναι ικανοί και με τα πόδια τους, κάτι που δύσκολα συναντούσες στη Βραζιλία. Έτσι, ξεκίνησε να προπονεί ασταμάτητα τον Άλισον σε αυτό τον τομέα.
«Εγώ και ο Έντερσον αλλάξαμε λίγο το στυλ», λέει. «Αλλάξαμε επειδή το ποδόσφαιρο άλλαξε». «Παίζουμε και οι δυο σε ομάδες που χρησιμοποιούν τον τερματοφύλακα τους όταν έχουν την κατοχή. Είναι το ίδιο και στην εθνική τώρα. Πρέπει να έχεις την ποιότητα για να μπορείς να παίξεις και με τα πόδια σαν τερματοφύλακας. Αυτή είναι η δουλειά μας».
Σε αυτό ακριβώς αναφερόταν και το παλιό στερεότυπο. Ότι ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας ήταν πραγματικά ένας αποτυχημένος επιθετικός. Σήμερα, αυτό ακούγεται περισσότερο σαν πλεονέκτημα. Οι Ευρωπαίοι έμειναν εκτεθειμένοι, όχι επειδή η Βραζιλία άλλαξε μεθόδους, αλλά επειδή κατάλαβαν ότι τελικά οι Βραζιλιάνοι έκαναν κάτι σωστά.