Ο Πανίκος Παπαδόπουλος, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ και αρχηγός της ομάδας τη σεζόν 1967-68 μίλησε στον Active Radio και την εκπομπή «Τα Λέμε Όλα» για την επέτειο 87 χρόνων του σωματείου και τα παράπονα των παλαιμάχων από την διοίκηση.
Αρχικά απάντησε για το τι σημαίνει για αυτόν η ΑΕΛ: «Για μας η ΑΕΛ είναι η οικογένεια και η ζωή μας ολόκληρη. Παίζαμε ταυτόχρονα έξι αδέλφια μέσα στην ΑΕΛ που άφησαν όλοι με την σειρά τους ιστορία στην ομάδα. Εγώ ήμουν ο μεγάλος αδελφός και στη συνέχεια ακολούθησαν οι επόμενοι. Έπαιξα 18 χρόνια στο σωματείο, όλους τους αγαπούσα, έτρωγαν και κανένα “πάτσο” μέσα-μέσα, αλλά η αγάπη τους είναι μέχρι σήμερα».
Για το τι χρειάστηκε να κάνει για την ΑΕΛ και για τα παράπονα των παλαιμάχων από την διοίκηση είπε: «Πάρα πολλές φορές χρειάστηκε να βάλω την ΑΕΛ πάνω από την οικογένεια μου. Εμείς παίζαμε για την φανέλα και την ιστορία αυτού του σωματείου. Αλλά δυστυχώς έχουμε τα παράπονα μας εμείς οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές που αγαπούμε αυτό το σωματείο. Δεν υπάρχει η πρέπουσα αγάπη από το νυν διοικητικό συμβούλιο της ΑΕΛ, το οποίο δεν θέλει τους παλαίμαχους να είναι κοντά στο σωματείο, μας αφήνουν μακριά από την ιστορία του σωματείου. Πρώτον δεν έχουμε οίκημα να πάμε να βρεθούμε σήμερα να πάμε να βρεθούμε με τους φίλους μας, με όλους τους ΑΕΛίστες. Δεύτερο όλα τα τρόπαια που πήραμε σε τόσα χρόνια είναι πεταμένα σε μία αποθήκη, μέσα σε σακούλες. Δεν υπάρχει σεβασμός για αυτό το σωματείο και την ιστορία του. Εμείς σαν παλαίμαχοι έχουμε ζητήσει από το σωματείο να κάνουμε ένα μουσείο, με έξοδα δικά μας, χωρίς να επιβαρύνουμε το σωματείο. Δυστυχώς δεν είχαμε ανταπόκριση».
Για το πρωτάθλημα της σεζόν 1967-68 ανέφερε: «Ήμουν ο μόνος που έμεινα, από την λήξασα σεζόν, και μου έφεραν παιδιά 15-18 χρονών για να κάνουμε ομάδα σε πέντε χρόνια και από τον πρώτο χρόνο πήραμε το πρωτάθλημα με διαφορά. Το μυστικό ήταν η οικογένεια, ήμασταν από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί και παίζαμε για την φανέλα και την ιστορία της ΑΕΛ».