Στη Ρεάλ Μαδρίτης το κατάλαβαν νωρίς. Και με τον αέρα της κατάκτησης ενός ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ. Του τρίτου συνεχόμενου και του τέταρτου σε διάστημα πέντε ετών. Τη μυρίστηκαν την επερχόμενη παρακμή και άρχισαν να ετοιμάζονται για το πώς θα την αντιμετωπίσουν. Ισως αυτό το «πάσο» που έκανε η Ρεάλ αποδείχθηκε… υπνωτικό για τη Μπαρτσελόνα που έκανε περίπατο στο ισπανικό πρωτάθλημα, χωρίς να καταλαβαίνει ότι βρίσκεται ακριβώς στην ίδια φάση με την παρακμή να είναι προ των πυλών.
Τα δείγματα ήταν εμφανέστατα από τον πρώτο ημιτελικό κόντρα στη Λίβερπουλ. Πρέπει να έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια που οι Μπλαουγκράνα υποδέχτηκαν κάποιον αντίπαλο στο «Καμπ Νου» και έπρεπε να περιοριστούν σε ρόλο κομπάρσου. Πολυτελείας φυσικά, αλλά κομπάρσου. Γιατί η Λίβερπουλ μπορεί να ηττήθηκε 3-0 στο πρώτο παιχνίδι, ωστόσο το σκορ ήταν πλασματικό. Κι ας μπορούσε να γίνει ακόμη και 4-0 στο τέλος με την ευκαιρία του Ντεμπελέ. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε επιχείρησε να «μασκαρέψει» τον κορεσμό και στο πρώτο ματς δικαιώθηκε. Στον επαναληπτικό όμως, η τάξη αποκαταστάθηκε.
Η Λίβερπουλ δεν έχει γνωρίσει αποκλεισμό για τρία συνεχόμενα χρόνια στην Ευρώπη. Στην πρώτη χρονιά του Γιούργκεν Κλοπ στο «Νησί» έφτασε ως τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, πέρυσι έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ το ίδιο επαναλαμβάνει και φέτος. Οι «Κόκκινοι» έχουν μετατραπεί σε φόβητρο, σε πραγματικό ευρωπαϊκό μεγαθήριο που κανείς δε θέλει να βρει στο διάβα του.
Την ίδια ώρα η Τότεναμ έφτασε με τρόπο μαγικό, μοναδικό, ανατρεπτικό στον τελικό. Χωρίς να έχει κάνει μεταγραφές, έχοντας προηγουμένως αποκλείσει τη Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα που επίσης μπορεί να αγκομαχά λίγο πριν φτάσει στη βρύση, αλλά παραμένει μια νεανική ομάδα γεμάτη λύσεις και παίκτες παγκόσμιας κλάσης.
Οι γερμανικές ομάδες βρίσκονται σε πορεία αναδιοργάνωσης και ανανέωσης, οι ιταλικές πολύ μακριά από την εποχή της παντοκρατορίας τους στα ‘80ς και ‘90ς με τη Γιουβέντους απλά να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και να προσπαθεί να μπει σφήνα στα ευρωπαϊκά μεγαθήρια, ενώ οι γαλλικές ομάδες περιορίζονται σε εκλάμψεις τύπου Μονακό στο Τσάμπιονς Λιγκ, Μαρσέιγ στο Γιουρόπα Λιγκ και φυσικά την Παρί Σεν Ζερμέν που ξοδεύει αλόγιστα εκατομμύρια.
Μετά την πενταετία της απόλυτης ισπανικής κυριαρχίας, έρχεται η εποχή των αγγλικών συλλόγων. Της Λίβερπουλ, της Τότεναμ, της Σίτι, της Αρσεναλ και της Τσέλσι που είναι τα φαβορί για να βρεθούν στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, ακόμη και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που εξακολουθεί να αναζητεί τα πατήματά της στην «μετά-Φέργκιουσον» εποχή.
Football is coming home, που λέει και το ρεφρέν του «Three Lions» του ύμνου για το Euro ’96 που διοργάνωσε η Αγγλία. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν επιστρέφει απλώς σπίτι του. Επιστρέφει στο ίδιο το ποδόσφαιρο!
Τελείωσε η εποχή των «εξωγήινων» Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι που από μόνοι τους ήταν ικανοί να ισοπεδώσουν κάθε υποψία αμφισβήτησης. Το ποδόσφαιρο επιστρέφει στο ποδόσφαιρο. Δικαιώνονται οι ομάδες που επενδύουν και στηρίζουν προπονητές (Κλοπ, Ποκετίνο, Γκουαρδιόλα), δικαιώνονται οι ομάδες που επενδύουν στην επόμενη γενιά ποδοσφαιριστών (Αγιαξ, Τότεναμ, Λίβερπουλ, Μάνστεστερ Σίτι), δικαιώνεται το ομαδικό παιχνίδι.
Και στο φινάλε-φινάλε από τη στιγμή που ο τελικός της Μαδρίτης είναι ανάμεσα στη Λίβερπουλ και την Τότεναμ, δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερο σενάριο παράδοσης – παραλαβής των σκήπτρων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Σε ισπανικό σκηνικό δυο αγγλικές ομάδες μονομαχούν για το ευρωπαϊκό στέμμα.