Ο θρίαμβος της Γαλλίας στο Μουντιάλ βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε ποδοσφαιριστές-παιδιά μεταναστών που μεγάλωσαν στα φτωχά περίχωρα του Παρισιού – τα μπανλιέ. Ήρθε η ώρα η κυβέρνηση να δώσει οικονομικές ευκαιρίες σε αυτές τις περιοχές. «Πιστεύω ότι το να αφήνεις εκατομμύρια ανθρώπους να έρχονται στην Ευρώπη είναι πολύ, πολύ λυπηρό», είπε ο Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του στην ήπειρο. «Πιστεύω ότι χάνετε την κουλτούρα σας».
Φαίνεται ότι ο Τραμπ δεν έχει ακουστά τον Κιλιάν Εμπαπέ, γιο Αλγερινής μητέρας και Καμερουνέζου πατέρα, ο οποίος ήταν μόνο ο ένας ανάμεσα στους 16 παίκτες της Γαλλίας με γονείς μετανάστες. Αυτοί οι παίκτες έκαναν ένα ολόκληρο έθνος χαρούμενο για την πολυπολιτισμικότητα του – τουλάχιστον για μια μέρα.
Η επιτυχία των μεταναστών της Γαλλίας δεν περιορίζεται μόνο στη δική τους εθνική ομάδα. Υπό τους κανονισμούς της FIFA, κάθε ποδοσφαιριστής μπορεί να αγωνιστεί στις εθνικές ομάδες των χωρών όπου οι γονείς ή οι παππούδες και οι γιαγιάδες του γεννήθηκαν, ακόμη και αν δεν γεννήθηκε ο ίδιος εκεί. Στο φετινό Μουντιάλ, συμμετείχαν 50 Γάλλοι παίκτες με τα εθνόσημα χωρών όπως του Μαρόκο, της Σενεγάλης και της Πορτογαλίας. Συνολικά, οι Γάλλοι που αγωνίστηκαν με άλλες εθνικές ήταν περισσότεροι από αυτούς που φόρεσαν τη φανέλα των τρικολόρ. Η Βραζιλία με 28, ήταν η δεύτερη χώρα με τους περισσότερους παίκτες στο Μουντιάλ. Στις τέσσερις τελευταίες διοργανώσεις, η Γαλλία ήταν πάντα η χώρα με τους περισσότερους παίκτες.
Η ιστοσελίδα vox.com εξήγησε γιατί η Γαλλία παράγει τόσους πολλούς ποδοσφαιριστές.
Στις δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλική κυβέρνηση υποδέχθηκε πολλούς μετανάστες- πρώτα από την Νότια και Ανατολική Ευρώπη και τη Βόρειο Αφρική και πιο μετά από Δυτική Αφρική, Μέση Ανατολή και Καραϊβική – για να ξαναφτιάξει τη χώρα και να προσθέσει εργατικά χέρια. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, η Γαλλία υποδέχθηκε τους περισσότερους μετανάστες – 2.7 εκατομμύρια -από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Οι περισσότεροι βρήκαν κατοικία στα περίχωρα των μεγάλων πόλεων- τα μπανλιέ.
Επίσης, μετά από μια περίοδο συνεχόμενων αποτυχιών, το 1970, οι Γάλλοι έφτιαξαν την εθνική ακαδημία ποδοσφαίρου στο Κλαιρφοντέν για να βρίσκουν και να εκπαιδεύουν ντόπια ταλέντα. Έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στις περιοχές όπου έμεναν οι μετανάστες και όπου γεννήθηκε περίπου το ⅓ της φετινής εθνικής.
Λίγες ώρες μετά τη νίκη της Γαλλίας επί της Κροατίας, έκανε το γύρο του κόσμου μια φωτογραφία με τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν να πανηγυρίζει έξαλλα στις κερκίδες. Ο Μακρόν πιθανόν να δει τα ποσοστά αποδοχής του να ανεβαίνουν στα πολς, μετά τη δυσαρέσκεια που προκάλεσε με τις φορολογικές μεταρρυθμίσεις που έκανε πρόσφατα.
Η φωτογραφία αυτή εμπεριέχει και ένα στοιχείο υποκρισίας. Το ότι η Γαλλία τώρα καυχιέται για τη επιτυχημένη ενσωμάτωση των μεταναστών στη χώρα και στο ποδοσφαιρικό σύστημα της, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι τα μπανλιέ ταλανίζονται από τα ναρκωτικά, το έγκλημα και την ανεργία. Επίσης, όπως και σε όλη την Ευρώπη, οι αντί-μεταναστευτικές απόψεις επικρατούν σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Ο Μακρόν ήδη πέρασε αυστηρές νομοθεσίες για τους αιτητές ασύλου και αύξησε τις ποινές για την παράνομη μετανάστευση. 14 μέλη του κόμματος του απείχαν από τη ψήφιση αυτών των μέτρων στη βουλή ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο Υπουργός Εσωτερικών της χώρας, Ζεράρ Κογιόμπ δικαιολόγησε την αυστηρή στάση που κρατά η κυβέρνηση σε θέματα μετανάστευσης δηλώνοντας: «φοβάμαι ότι αν δεν λύσουμε το πρόβλημα της μετανάστευσης, θα το λύσουν άλλοι με χειρότερο τρόπο», είπε.
Το μεγάλο τεστ τώρα για τον Μακρόν είναι να κάνει για τα μπανλιέ ότι έκαναν αυτά για το Γαλλικό ποδόσφαιρο.
Πρόσφατα, ο Γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει ένα μεγάλο σχέδιο για να αναμορφώσει τα περίχωρα, όμως τελικά αποφάσισε να μην εφαρμόσει όλα τα μέτρα που είχαν προταθεί, τα οποία θα κόστιζαν 45 δισεκατομμύρια ευρώ. Τον περασμένο Μάη, μιλώντας μπροστά σε βουλευτές, μετανάστες και επιχειρηματίες δήλωσε ότι δεν θα φτιάξει ένα «σχέδιο Μάρσαλ για τα περίχωρα» γιατί «αυτή η στρατηγική είναι τόσο παλιά όσο εγώ. Αυτή η μέθοδος δεν μπορεί να παράξει αποτελέσματα πλέον».
Η ρητορική του δέχθηκε αρκετή κριτική, όμως τελικά τα σχέδια που εφάρμοσε έχουν αρχίσει να αποδίδουν. Τα περίχωρα δέχονται περισσότερη αστυνόμευση, δόθηκαν 30,000 θέσεις για πρακτική άσκηση σε ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις, σε εφήβους των πιο φτωχών περιοχών της Γαλλίας και 120 εταιρείες δεσμεύτηκαν να καταπολεμήσουν τις διακρίσεις κατά τη διαδικασία πρόσληψης νέων υπαλλήλων. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι επιτέλους δίνεται έμφαση στην εκπαίδευση των παιδιών.
Όταν οι μαθητές από τις ζώνες υψηλής προτεραιότητας -συμπεριλαμβανομένης της περιοχής όπου βρίσκεται το Σταντ ντε Φράνς- πήγαν πίσω στο σχολείο τον περασμένο Σεπτέμβρη, ανακάλυψαν ότι η κυβέρνηση μείωσε τον αριθμό των μαθητών σε κάθε τάξη από 24 σε 12 για την πρώτη δημοτικού. Το πρόγραμμα θα επεκταθεί και στη δευτέρα και στην τρίτη τάξη τον επόμενο χρόνο.
Είναι μια αρχή. Μια μέθοδος που αξίζει να εξετάσει ο Μακρόν, είναι αυτή που η χώρα χρησιμοποίησε για να αναπτύξει το ποδόσφαιρο της – μια συνεχής, συγκεντρωμένη προσπάθεια να ανακαλύψει και να εκπαιδεύσει τοπικό ταλέντο. Ο Μακρόν θα ψάξει πολλούς νέους Εμπαπέ για να τους ενσωματώσει στην οικονομία της χώρας. Έχει μέχρι το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο – όταν θα τελειώσει και η θητεία του – για να το καταφέρει.
Μετάφραση: Στέλιος Μαραθοβουνιώτης.