ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Προφανώς και υπάρχει τεράστια δίψα στον Απόλλωνα για την κατάκτηση του τίτλου. Το έχουν απωθημένο, άλλωστε, να φτάσουν αυτή τη φορά στην πηγή και να πιουν νερό μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, ανοίγοντας αυτομάτως τους ορίζοντες προοπτικής στη νέα αγωνιστική περίοδο. Εννοείται πως όσο πλησιάζουν προς το νήμα του τερματισμού τόσο περισσότερο εκτοξεύεται η αδρεναλίνη και οι παλμοί χτυπούν κόκκινο.
Θα τα καταφέρουν τούτη τη φορά; Οι κυανόλευκοι κρατούν και το μαχαίρι και το καρπούζι ή, αν το προτιμάτε, η μπάλα είναι στα πόδια τους. Αντλώντας το απόλυτο στη συγκομιδή βαθμών στα δύο παιχνίδια που απέμειναν αυτομάτως φορούν το στέμμα του πρωταθλητή. Προφανώς και η εν λόγω διαδικασία είναι αγχωτική και πιεστική. Και έτσι ήταν, είναι και θα παραμείνει άλλωστε για κάθε επίδοξο πρωταθλητή.
Το τι έπραξε ο φετινός Απόλλων με τον Γιάννη Πετράκη στον πάγκο, όταν βαθμολογικά βρισκόταν σε ασφυκτική κατάσταση και δεν είχε άλλη επιλογή από τη νίκη, στέλνει πάντως θετικά μηνύματα. Εκτός από το γεγονός πως η ομάδα είναι αήττητη στα πλέι οφ, στα ματς που η μπάλα «έκαιγε» όσο ποτέ προηγουμένως αντεπεξήλθε των δυσκολιών. Και αναφερόμαστε κυρίως στα 90λεπτα απέναντι στην Ομόνοια και την ΑΕΛ, ομάδες που κέρδισε με 1-0 και 2-1, αντιστοίχως. Εν ολίγοις, διαχειρίστηκε ιδανικά το άγχος και την πίεση, κάτι που καλείται να πράξει άλλη μία φορά, σκαρφαλώνοντας στην κορυφή της πυραμίδας του ποδοσφαίρου μας.
Στον Απόλλωνα, όπως λένε, σκέφτονται τον αγώνα της Τρίτης με τον Ολυμπιακό, αφήνοντας στην άκρη τον αμέσως επόμενο απέναντι στην Ομόνοια. Επίσης, δεν σκέφτονται τις τρεις νίκες κόντρα στους μαυροπράσινους σε ισάριθμες αναμετρήσεις στην τρέχουσα σεζόν (1-0, 2-1, 2-0). Δεν το λένε μόνο, αλλά δηλώνουν πως το έχουν «φυτέψει» και στο μυαλό τους.