TOY AΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΜΟΓΛΟΥ
Nαι, ήταν σκληρός, πολύ σκληρός ο τρόπος που έχασε η Λίβερπουλ τον τελικό του Κιέβου. Θαρρείς και οι θεοί του ποδοσφαίρου έχουν βαλθεί να υποβάλλουν σε ένα απάνθρωπο καψώνι τα εκατομμύρια φίλων των «reds» σε ολόκληρο τον πλανήτη, μέχρι να επανέλθει η «αρμάδα» του λιμανιού, στη φυσική της θέση: Στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου. Μια το γλίστρημα του Τζέραρντ, μια χθες ο τραυματισμός του Σαλάχ και οι απίστευτες γκάφες του Κάριους. Αν, μη τα άλλο, σενάρια που θαρρείς ότι προέρχονται από κάποιον σεναριογράφο με νοσηρή φαντασία. Ας βάλουμε, όμως, κάτω ένα προς ένα τα δεδομένα του τελικού…
Το «δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνος» γράφτηκε για βραδιές σαν αυτή…
Ο Λόρις Κάριους έχει δεχτεί από χθες το βράδυ – ιδιαίτερα στα ελληνικά social media που δεν φημίζονται για την ψυχραιμία τους – τις… κατάρες της ζωής του. Οι κατάρες, τα μπινελίκια και οι αφορισμοί, όμως, δεν ταιριάζουν στη μοναδικότητα του συλλόγου που λέγεται Λίβερπουλ. Το «δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνος» δεν αποτελεί απλά έναν στίχο ενός ποδοσφαιρικού ύμνου, αλλά αντανακλά τη διαφορετικότητα μιας ομάδας που έμαθε να γιγαντώνεται μέσα από δυσκολίες. Συγνώμη που θα το γράψω έτσι ωμά, αλλά αν φίλε αναγνώστη ανήκεις στην κατηγορία όσων ρίχνουν κατάρες στον Κάριους από το βράδυ του Σαββάτου, νομίζεις ότι είσαι Λίβερπουλ. Κατά βάθος, όμως, δεν είσαι. Ή για να το θέσω καλύτερα, δεν έχεις καταλάβει τους λόγους για τους οποίους πρέπει να είσαι Λίβερπουλ…
Επί της ουσίας. Η Λίβερπουλ πλήρωσε για πολλοστή φορά την εμμονή της να εμπιστεύεται την υπεράσπιση της εστίας της σε μετριότατους τερματοφύλακες. Ο τελευταίος πραγματικά σπουδαίος κίπερ που πέρασε από το «Άνφιλντ» και ήταν αντάξιος του ειδικού βάρους της κόκκινης φανέλας ονομάζεται Ρέι Κλέμενς. Καθόλου τυχαίο ότι τα χρόνια της δικής του παρουσίας, συνδυάστηκαν με την κυριαρχία της Λίβερπουλ, τόσο στο νησί, όσο και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Διαβάστε επίσης: Ο Κάριους της Λίβερπουλ κάνει γκάφες ακόμα και στο… FIFA (vid)
Ο Κάριους έζησε στο Κίεβο το χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να ζήσει τερματοφύλακας. Λύγισε από την πίεση, θόλωσε, κατέρρευσε. Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνει κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Απλά το Σάββατο του συνέβη σε ένα παιχνίδι – που όπως είπε και ο Όλιβερ Καν – καταστρέφει καριέρες. Δεν ξέρω αν ο Γερμανός θα καταφέρει να συνέλθει και να αφήσει πίσω του τον τελικό.
Το τελευταίο πράγμα, όμως, που μπορώ να κάνω απέναντι σε ένα 23χρονο παιδί (κι ας μην είμαι προσωπικός του φαν, κάθε άλλο) που πρωταγωνιστεί σε μια απάνθρωπη ποδοσφαιρική τραγωδία, είναι να το… λιθοβολήσω (και μάλιστα με καθαρό μυαλό και όχι εν βρασμώ ψυχής όπως το έπραξαν φίλοι της Λίβερπουλ το Σάββατο). Όχι μετά από αυτή τη βραδιά. Όχι τώρα… It’s not the Liverpool way, για να το γράψω όπως το λένε στο λιμάνι.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, ο Κάριους ίσως είναι ο τελευταίος που φταίει για το… διαχρονικό δράμα που ζει η Λίβερπουλ με τους τερματοφύλακες της. Όταν τα τελευταία χρόνια έχεις ξοδέψει ως ποδοσφαιρικός οργανισμός εκατοντάδες εκατομμύρια για να ενισχύσεις την ομάδα σου και προσφέρεις… ψίχουλα για να στελεχώσεις την πιο νευραλγική και καθοριστική θέση στο ποδόσφαιρο, τότε μοιραία θα βρεθείς αντιμέτωπος με την τραγική σου επιλογή.
Διαβάστε επίσης: Η πορνοστάρ Μια Καλίφα φλερτάρει τον Κάριους!
Όταν οι εγχώριοι αντίπαλοί σου επενδύουν σε τερματοφύλακες επιπέδου Ντε Χέα, Κουρτουά, Τσεχ κι εσύ μπαίνεις στο ρινγκ στηριζόμενους σε μέτριους κίπερ όπως ο Μινιολέ και ο Κάριους, θα υποστείς τις συνέπειες της στρατηγικής σου.
Όταν δαπανάς 30,40,50 ακόμη και 70 εκατομμύρια για τη μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή και βγάζεις μετά βίας… 4 εκατομμύρια για να αποκτήσεις το βασικό σου τερματοφύλακα, μοιραία το ίδιο το ποδόσφαιρο θα τιμωρήσει την έλλειψη λογικής στις επιλογές σου. Κι αν η Λίβερπουλ, θέλει κάποια στιγμή να επιστρέψει στους τίτλους (και κυρίως στο θρόνο της πρωταθλήτριας) θα πρέπει να καταλάβουν εκεί στο «Άνφιλντ» ότι τα θεμέλια μιας ομάδας τοποθετούνται στα δοκάρια της.
«Αλήτης» ο Ράμος, αλλά δεν βλέπω κάποιο έγκλημα…
Ο Ράμος ποδοσφαιρικά είναι αυτό που λέμε… αλήτης (προσέξτε, μόνο ποδοσφαιρικά τον κρίνω, όχι ως άνθρωπο, γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει πως συμπεριφέρεται ένας επαγγελματίας αθλητής εκτός γηπέδων). Ανήκει στην κατηγορία των παικτών που θα χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο για να οδηγήσουν την ομάδα τους σε επιτυχίες. Δεν έχει κανένα πρόβλημα ούτε να χτυπήσει αντιαθλητικά έναν αντίπαλό του, ούτε να τον χτυπήσει ύπουλα. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος.
Νομίζω, όμως, ότι η στοχοποίησή του ως «εγκληματία» για τη φάση του Σαλάχ, περισσότερο σχετίζεται με το βεβαρημένο ποινικό μητρώο του και λιγότερο με την εικόνα αυτής καθ’ αυτής της φάσης.
Μπορεί να κάνω εγώ λάθος, αλλά δεν βλέπω πρόθεση του Ισπανού να τραυματίσει σοβαρά τον Αιγύπτιο. Στα δικά μου μάτια βλέπω μια φάση απ’ αυτές που έχω δει ουκ ολίγες φορές στα γήπεδα και δεν έχουν συνοδευτεί από κάποιον σοβαρό τραυματισμό. Ο αμυντικός «κλειδώνει» το χέρι του επιθετικού, τον ρίχνει στο έδαφος ύπουλα για να του σπάσει τον τσαμπουκά, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μου προκύπτει αντιαθλητική ενέργεια.
Άλλο το ότι επειδή είναι ο Ράμος πρωταγωνιστής στη φάση, το μυαλό όλων οδηγείται αυτόματα… στο κίνητρό του και την δια βοής ενοχοποίησή του.
Το άστρο και η κλάση της Ρεάλ
Και δυο λόγια για τη νικήτρια. Όσο κι αν θέλει κανείς να μειώσει το μυθικό επίτευγμα της Ρεάλ, δεν μπορεί να το πράξει. Ναι, η «βασίλισσα» δεν ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Τολμώ να πω ότι στη ζυγαριά των δύο αγώνων ήταν χειρότερη τόσο από τη Γιουβέντους στα προημιτελικά, όσο και από την Μπάγερν στα ημιτελικά. Στον τελικό η θεά Τύχη επέλεξε να της σερβίρει την κούπα στο πιάτο, αρχικά με τον τραυματισμό του Σαλάχ και αργότερα με τα δώρα του Κάριους.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν μπορούν από μόνα τους η τύχη ή το άστρο να σε οδηγήσουν για τρίτη διαδοχική χρονιά στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πρέπει να διαθέτεις και την κλάση να το πράξεις.
Πρέπει να διαθέτεις την ποιότητα και την προσωπικότητα για να αλώσεις διαδοχικά το Τορίνο και το Μόναχο, πρέπει να διαθέτεις παίκτες με την κλάση να πετυχαίνουν ασύλληπτες γκολάρες σαν τα «ψαλίδια» του Ρονάλντο και του Μπέιλ. Και φυσικά πρέπει να διαθέτεις την αύρα μιας μυθικής προσωπικότητας όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν να σε εμπνέει.
Ναι, η Ρεάλ ούτε καλύτερη ομάδα του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν, ούτε σήκωσε ξανά την κούπα με τα αφτιά μετά από κάποια εξαιρετική της σεζόν. Το γεγονός, αυτό, όμως είναι που… τρομάζει περισσότερο!