ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Η ΑΕΛ εδώ και τέσσερα χρόνια, μετά από εκείνο το απόγευμα του Μαΐου του 2014, όταν διακόπηκε ο αγώνας με τον ΑΠΟΕΛ, που έκρινε και τον τίτλο, δεν έχει βρει την ηρεμία της. Ακολούθησε και η συντριβή την επόμενη σεζόν στον τελικό του κυπέλλου από τον ίδιο αντίπαλο (2-4), με τον κόσμο να διχάζεται.
Αυτή είναι η αλήθεια. Δύο χαμένοι τίτλοι έφεραν τον αποσυντονισμό και τη σύγχυση μεταξύ του κόσμου.
Διαβάστε επίσης: Θέλει διπλή ενίσχυση από ΑΠΟΕΛ η ΑΕΛ
Οι εντάσεις και οι φωνές ήταν σε μόνιμη βάση, με τον πρόεδρο να δέχεται σκληρή κριτική. Ο Ανδρέας Σοφοκλέους αν «δικάζεται» για κάτι, είναι πως θα έπρεπε να κάνει περισσότερα για να κρατήσει πιο κοντά στην ομάδα τον κόσμο.
Επιβάλλεται να ξαναγίνει επικοινωνιακός και να μαζέψει στο πλευρό του αγνούς πρώην και νέους παράγοντες.
Μπορεί η ΑΕΛ να πέτυχε το ακατόρθωτο και να κατέκτησε τον τίτλο το 2012, αλλά για να παραμείνει ζωντανή και να περιμένει εκείνη τη στιγμή, δούλεψαν πολλοί και υπέφεραν πολλοί για δεκαετίες.
Διαβάστε επίσης: Γήπεδο Λεμεσού: Χρήστες και όχι υπομισθωτές Απόλλωνας, ΑΕΛ και Άρης
Και αυτοί που υπηρέτησαν την ΑΕΛ στα δύσκολα ίσως και να ήταν πολύ πιο μάγκες από κάποιους που ήπιαν το νέκταρ του Μαΐου του 2012. Τέλος πάντων… Από προψές δόθηκε μια υπόσχεση από όλους, πως θα γίνει ό,τι είναι δυνατό για να σταματήσει ο εμφύλιος. Μακάρι να γίνει πράξη.
Μπροστάρης είναι ένας μαχητικός πρόεδρος και ένα νεαρό Διοικητικό Συμβούλιο, που έχουν όραμα και στόχο να πάρουν την ΑΕΛ πιο ψηλά. Το μόνο που ζητούν είναι στήριξη και βοήθεια.