ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ
Το γυναικείο καλαθοσφαιρικό αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν τα κατάφερε όπως οι άνδρες στους πρόσφατους ΑΜΚΕ. Αλίμονο, όμως, να θεωρήσει κανείς ότι τα κορίτσια μας δεν τα κατάφεραν επειδή δεν είχαν τις απαραίτητες ικανότητες. Δεν είναι αυτό και το γνωρίζουν όλοι.
Όταν μια ομάδα, έτυχε επαναδραστηριοποίησης μετά από μιαν ολάκερη τετραετία και δεν είχε παρά μόνο λίγες μέρες να προετοιμαστεί, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να προβαίνει κανείς σε κρίσεις, αλλά μόνο σε συμπεράσματα. Όπως ένα βρέφος το οποίο προσπαθεί να σταθεί στα δυο πόδια, δεν το κρίνεις, αλλά συμπεράνεις την πρόοδο που κάνει και ταυτόχρονα, το βοηθάς.
Εννοείται βέβαια ότι τα κορίτσια μας ταξίδεψαν στο Σαν Μαρίνο «κουβαλώντας» και το αίσθημα της πρόκλησης, στην προσπάθεια τους να αποδείξουν ότι άδικα, είχε παρθεί εκείνη η (ιστορική από την… ανάποδη) απόφαση αδρανοποίησης της γυναικείας Εθνικής ομάδας. Όμως η πραγματικότητα, είναι ότι κανείς δεν έκανε χάρη στα κορίτσια μας. Η υποχρέωση (του να υπάρχει μόνιμα αυτή η Εθνική) δεν είναι χάρη.
Η Κάλια Παπαδοπούλου έχει μιαν μοναδική ικανότητα να επικοινωνεί με τις παίκτριες της, πέραν των ικανοτήτων της ως προπονήτρια. Αναμένουμε όπως, η Ομοσπονδιακή μας προπονήτρια μιλήσει με τους ιθύνοντες της ΚΟΚ, με μοναδικό αντικείμενο στην ατζέντα, το πώς αυτή η Εθνική ομάδα πρέπει να συνεχίσει. Επιβάλλεται να συνεχίσει…